Eve gittiğimde Kader ile konuşmayı çok istiyordum fakat nedense ilk yazan olmaktan çekiniyordum. Eğer biraz beklersen belki ilk o yazardı.
Acaba biraz fazla mı büyütmüştüm. Onun için sıradan bir arkadaş falan olabilir miyim. Derken gözüm yatağımın yanındaki çekmeceye takıldı ve aniden aklıma Doruk geldi. Daha sonra onu ne kadar çok özlediğimi farkettim. Ama bu yolda hep yanında olacaktım ve onu bekleyecektim. Sonuçta o doğru olanı ,ailesi için en iyi olanı yapmaya çalışıyordu. Bunda kötü olan ne vardı ki... Ama umarım çok fazla bekletmezdi...
Tam o anda bir mesaj geldi. Kader'den. Yaklaşık 3 saat boyunca konuştuk. Ne kadar iyi biriydi. Umarım bekledigim gibi hep yanımda olur. Ona çok ihtiyacım var. Kader ile konuşmaktan bloguma hiç girmediğimi farkettim. Ayrıca odam da çok güzel olmuştu. Kırmızı-beyaz tonlarındaydı. Yatağımın üzerindeki kırmızı tonlarda geyikli örtüden, tüylü halıma kadar herşey değişmişti. Fakat odamda değişmeyen tek şey yatağımın yanındaki çekmece idi. Annemin bunu bilerek yaptığını biliyordum. Bunun için ona minnettar kaldım.
Bloguma ilk girdiğimde +12 bildirim için ne kadar sevindiğimi çok iyi hatırlıyorum. Fakat şimdi tam olarak +99 yazıyordu. Bir an gözlerime inanamadım. Sonra aceleyle tıkladım. Takipçi sayım 1.265, ilk paylaşımıma ise 274 yorum ve 436 beğeni gelmişti. Gerçekten gözlerime inanamıyordum. Hemen yorumları okumaya başladım. Birkaç tanesi şöyleydi;
Bu ortamda artık böyle gerçek yaşam öykülerini yazan insanlar bulmak zor, artık ucundan başlasan iyi olur dödşlkmz.
Paylaşacaklarını çok merak ediyorum. Seni bu hesabı açmaya neler itti ki acaba?
Ne zaman yeni paylaşım gelecek?
Hadii daha fazla bekletme bizi meraklanıyoruz.
Madem anonim olarak kullanacaksın o zaman sana bi lakap gibi bişeyler bulmak lazım.
Veeee bunun gibi daha biiirsürü yorum. Elim ayağıma dolanmıştı sanki mutluluktan. Hemen ilk paylaşım için birşeyler düşünmeye başladım. Ne yazacağımı değil tabiki nereden başlayacağımı düşündüm...
●DORUK AKÇAY●
Sonunda bütün işlemler hallolmuştu. Ellerimde bavul ile bu tımarhanenin kapısının önündeydim. Rüzgarın bu güzel esintisini hissetmeyeli çok olmuştu. Cidden özgürlüğün önemini yeni yeni farkına varıyordum. Oradayken sanki birileri boğazıma bir tasma takmış ve hiçbir şey yapamayacak mışım gibi hissediyordum. Fakat artık özgürdüm ve bunun tadını doyasıya çıkaracaktım...
Her şeyden, ama her şeyden önce yapmam gereken bazı şeyler vardı. Kim için ne kadar önemliyim? Kim beni hatırlamıyor bile? Bunları düşünmekten sanırım kafayı yemiştım. Eğer kimseye görünmeden eve gitmeyi başarırsam birkaç gün etrafımdakileri izlemeyi düşünüyordum. Özellikle Yaprak'ı... Nasıl tepki verdi. Hala beni özlüyor mu? Yoksa dışarıda 'olmayan arkadaşları' ile geziyor mu? Yoksa kendini eve mi kapattı? Ne yapıyor? Ben yokken ne yaptı? Bilmeyi çok istiyordum ve sonuçları ne olursa olsun bunu yapmaya hazırdım...
