GÜLÜMSE KADIN

Kostümlerimizi çıkarıyor muyuz?

Gerçekten bunu yapmak zorunda mıydı? Yapmazsa olmaz mıydı? Peki ya Annesi , Kardeşleri... Tamam Babası içki içen sorumsuz bir babaydı. Fakat maddi manevi hiç bir sıkıntı çekmiyorlardı. En kötüsü neydi peki? Bu düşüncelerle sıkışıp kalmam. Hiç bir arkadaşımın olmaması...
   Böyle zamanlarda hep günlüğümü alırdım elime sayfalarca yazardım. Şimdi bakıyordum da yazdıklarım ne kadar ufak şeyler. Bir tanesinin başlığı ise 'Saçımı çeken Efe'den nasıl intikam aldım!' buruk bir tebessüm oluştu yüzümde.
   Ama bu sefer farklıydı bir şeyler. Birileri bana tavsiye vermeliydi. Yanımda olduğunu hissetmeliydim. Aniden aklıma bir blog açmak geldi. Hemen bilgisayarı mı kapıp yatağıma geçtim. Gerekli bilgileri mi doldurduktan sonra kullanıcı adımı düşünmeye başladım. Yaklaşık birkaç dakika sonra 'birkadehtebessüm' adına karar verdim. Gerçekten de hoşuma gitmişti. Rastgele bir Tumblr fotoğrafı koyup blogumu oluşturdum. Sanırım bu serüvene anonim olarak başlayacaktım. İleride neler olur orasını bilemem.
   Hemen bir gönderi oluşturmak istedim. Derin bir nefes alıp yazmaya başladım.

        Merhaba yoldaşlarım!

   Sizler hiç yarı yolda bırakıldınız mı? Nasıl bir duygu, hiç hissettiniz mi?

   Ben şu an bu duyguyu iliklerime kadar hissediyorum. Eğer söylemem gerekirse berbat bir his. İleride size bu olayları detaylıca anlatacağımı umuyorum...

   Dinleyecek misiniz beni peki? Yanımda olacak mısınız? Yoldaşım olacak mısınız?

  Yazdıklarımı birkaç kere okudum ve sonra başlangıç için fena sayılmadığına karar verdim ve hiç düşünmeden paylaştım. Bu yazdıklarım sanki iyi gelmişti. Eskisi gibi yalnız hissetmiyordum kendimi. Umarım en azından birkaç kişi ciddiye alıp yorum yapardı. Kendimi yenilmez gibi hissetmeye başladım.
   Kendimi odama kapatıp yas mı tutacaktım? Ah! Tabii ki hayır! Elimi yüzümü yıkadım ,ağlamaktan mosmor olan gözlerini kapatmak için resmen yüzüme fondötenleri boca etmiştim. İyi görünmek istiyordum. Çünkü iyi hissediyordum. En azından öyle gibiydim.
   Yavaşça kapıyı araladım sonra arkamı dönüp krem-kahverengi tonlarında ki iç karartıcı odama baktım. Yaşadığım üzüntü ve hayal kırıklıklarını geride bırakıp çıktım.
Aşağıya indiğimde annem balkonda kahvesini yudumlayıl dergi okuyordu. İlk önce endişeli bakışlarla beni süzdü. Daha sonra yüzünde sadece gurur gördüm. Sanırım kendimi odama kapatıp zorlu Bir dönem geçirmeyeceğim için sevinmişti.
   Birlikte havadan sudan konuşarak kahvaltı hazırladık. Yemekten sonra alışverişe çıkmamızı güzel olacağını söyledi. Ben de sınavlarına çalışacağım bahanesini uydurdum. Aslında blogum ile ilgilenmeyi düşünüyordum. Kendime bir bardak sıcak çikolata yapım. Odama doğru yöneldim merdivenleri çıkarken "Anne! Acaba odamı yenilemem mümkün mü? Renkleri artık çok canımı sıkmaya başladı." dedim. Olumlu yanıt alınca da çok sevindim. Hayatımda yeni bir sayfa açmaya kararlıydım...

                 -BÖLÜM SONU-