“Sinem çocuk reyonunu topla sonra depodakileri yukarı taşı.
İrkildim.Şu aralar çok dalıyordum gerçekten.Söyleneni yapmak üzere üst kattan yola koyuldum.Çocuk reyonu...Hep canımı acıtan reyon.Yıllar önce yaşadıklarımı düşününce gözümden bir damla düştü.Yaşadıklarım çektiğim acılar çocuğumu o yetimhane kapısının önüne bırakışım.Reyonu toplarken bir kez daha içimden kendime küfür savurdum.
Cidden bazen yaşamımı sorguluyordum.Neden yaşıyordum mesela ben?
Yıkıktım,eksiktim.Hiçbirşeyi isteyerek yapmamıştım.Bi adam sevmiştim.Bora.Çok sevmiştim.Beraber yaşyorduk huzursuzlukta mutsuzlğumda kollarınım altında dünyanın en huzurlu insanı hissederdim.Sonra hamile olduğumu öğrendim.O günü asla unutmam o kadar mutluydum ki .Dersten çıkıp gelmesini bekliyordum.İkimiz de psikoloji okuyoduk aynı üniversitede.Kapı tıklatıldığında uçarak gitmistim.Sonrası hayal kırıklığı.Kapı dışarı edilmiştim.Aileme sığınmak istemiştim.Onlardan da aynı tepkiyi görmüştüm.Sadece bir fazlayla!O kadar dövmüştü ki...Ama canım yanmıyordu kalbim ağrıyordu.Bu dünya için ben ve çocuğum fazla mıydık cidden?
Bizbize yetmeye çalıştım.İstanbulun en ücra köşesinde bir ev tuttum bize.Oğluma yetmiyordum.Yetemiyordum Ona bakacak kimsem yoktu.İşyerine götürmeye başladım bir kaç kere .Hep geçiştirdim.Olmadı. Bir gece Aren bronşit olmuştu.Hastaneye bile götürememiştim onu.O günden sonra onu yetimhaneye vermiştim.O masmavi gözlere son kez baktım.Sanki benı bırakma der gibi bakıyordu sarışınım.
Sonrası bu şekilde işte bir iş yerinde çalışmaya başladım.Oğlumu arıyorum bu günlerde.Çok zengin bir iş adamına verildiğini duymuştum.O adam ona çok iyi bakacaktı.Ama olmuyordu işte.Oğlumu deli gibi istiyordum.
“Sen hala burdamısın?Sana aşağıdan kutuları getir dedim!
“B.ben dalmışım efendim özür dilerim efendim hemen getiriyorum.Nefret ediyordum bu kadından.Giderken salak mı demişti o bana ?
Alışmıştım ben.Güzel bir bayandım ,gençtim defalarca bu yüzden taciz edilmiştim.İşe koyuldum.Bu kutular çok ağırdı eve gidince yine uyuyamayacaktım beş ağrısından.Ama herşey oğlum içindi.Çok az kalmıştı onu yanıma almaya.İki senedir para biriktiriyordum .Ve oğluma çok güzel bi hayat sunacaktım.İşimi bitirip evin yolunu tuttum.
Dışarıda o kadar yağmur yağıyordu ki dışarı cıkışımın ilk iki dakikasında ıslanmıstım bile.Yağmur yağıyordu bardaktan boşalırcasına.Ben umursamıyordum,sanki bulut da benim gibi içini döküyordu damla damla içini çürürterek.Yaşamak umuttur benim yaşamam için umudum oğlumdu.Ve onu canım pahasına da olsa bulacaktım!
