-Meleğim!?
Gördüklerim karşısında nutkum tutulmuştu.Bora elinde bir demet çiçekle kapımda duruyordu.Hayal olduğunu düşünüp gözlerimi ovuşturduğumda ise capcanlı önümde duruyordu.
-İçeri al beni konuşmamız lazım.Lütfen?
Şaşkınşığımı üzerimden atıp onu içeri aldım.İçeri girdiğinde koltukta arabalarıyla oynayan Areni görünce ;
-B.bu benim kopyam!
Aren Borayı görünce huzursuzca yanıma yaklaşıp arkama saklandı.Tanımadığı için yadırgadı.Ne benim onun annesi olduğunu ne de Boranın babası olduğunu biliyordu.Çok küçüktü herşeyden habersizdi.
-Aba bu kim?
Abla demesi üzerine Bora bana bakıp “Bu bizim oğlumuz değilmi Sinem?”
Başımdan geçen herşeyi anlattım ona.Gittiğim evde tecavüze uğrayacağımı...Yumruklarını sıkmış bi biçimde beni dinlerken ;
-B.bunu o mu yaptı?
Olumlu anlamda başımı sallayınca çıldırmıştı sanki.Areni korkutuyordu.Kolundan tutup mutfağa sürükledim.
-Ne yaptığını sanıyorsun.Sanane benim hayatımdan!Sen yıllar önce Areni , beni bi çöp parçası gibi dışarı attın!Şimdi mi babalık yapmak aklına geldi!Sen benim ne yaşadığımı biliyomusun ki?Ne gördün ki ben senin yüzünden iki sene çocuğumdan ayrı kaldım!
-Sinem yemin ederim aklımdan çıkmadın yurtdışındaydım.Kaçtım,senden oğlumdan!Şimdi izin ver herşeyi düzelteyim?
Yapabilirmiydi?Beni ve oğlumu o adamdan uzak tutabilirmiydi?Korunmaya ihtiyacımız vardı.Bu fikri değerlendirecektim.
-O akşam Bora ile sabaha kadar sohbet ettik.Yaşadıklarımızı,acılarımızı,herşeyi..meleğimiz ikimizin arasında uyuyordu.Onu affetmemiştim.Sadece biraz huzura ihtiyacım vardı.Aksi halde kafayı yiyecektim.Başımı Boranın kaslı kollarına bıraktım.
*
Sanki dejavu yaşıyordum.İki sene önce yine bu adamın kolları arasında uyuyordum.Şuan ise yine onun kollarında.Yüzünü incelemeye başladım.Yüzünün her hattını ezbere biliyordum.Yanağına dokunduğumda ilk önce huzursuz bir şekilde kıpırdamaya başladı.Daha sonra o masmavi gözler aralandı.Hakikaten Aren ne kadar da benziyordu babasına?!
-İki senedir bu kadar huzurlu uyuduğumu hatırlamıyorum.
Bu sözü üzerine gülümsedim.Tam gülüşümün kenarından öptüğünde irkildim.
-Seni o kadar özledim ki !Sana dokunmayı,seni öpmeyi...Kokun hiç değişmemiş.Hala çilek gibi kokuyosun.
O masmavi gözlerine bakarken Arenin ağlama sesiyle yerimden fırladım.Ve mavişimi kucağıma aldım.İnsan uyurken bile özlermiydi oğlunu!Kokusunu içime çeke çeke öptüğümde Boranın bize bakışını gördüm.Ne olurdu hep böyle kalsaydık!
*
ARALDAN
Bira şişelerinden kendime yol açarak banyoya ilerlerdim.Beynim uyuşmuştu.Küveti doldurup düşünmeye başladım.
Bu kadın kimdi böyle?Oğlumu benden uzaklaştıran sebep oydu.Elimdeki mahkeme kağıdını tekrar okudum.Bu sayısız okuyuşumdu.Mahkemem vardı hemde canımdan öte oğlum için.O kadından çocuğumu alacağımdan adım kadar emindim.
Mahkemeye 2 gün kalmıştı sonuçta.Oğlumu kucağıma almama sadece iki gün...
Telefonun çalmasıyla irkildim.Düşünce dünyamdan anlık sıyrıldım.Arayan Cemdi.
Nerdesin ortak?Öğleden sonra toplantı var biliyorsun.Hemen seni bekliyoruz.Çabuk gel ortak.!
Ben onu tamamen unutmuştum.Bu kadın bende akıl bırakmamıştı ki!
Hazırlanıp kendimi dışarı attım.Hava en benim kadar soğuktu.Oğlumdan uzaktım.Onun küçük ağzıyla kelime yuvarlayarak konuşmasını,peşimden yan yan yürümesini,gülüşünü...Onu gidip alamazdım.Eğer zor kullanırsam oda bunu mahkemede kullanabilirdi.Son model arabama binip uzaklaştım evden.Çalan telefonla huzursuzca kıpırdandım ve telefonu cevap vermeden açtım;
-Ne var?
-Abi Sinem abla bir adamla yaşıyor.
Söylediği cümle beynimde yankılanıyordu.O s*ktiğimin kadını zerre umrumda değildi.Belliydi zaten yollu olduğu.Benim tek endişem oğlum içindi.Bu kadına hesabını soracaktım.Oyun sırası sende SOYKAN!
*
SİNEMDEN
Günler ne de çabuk geçiyordu.Mutlu değildim ama huzurluydum.Het kadının korunmaya ihityacı vardır Bora onu doldurdu.Her ne kadar iki senedir uzakta olsa da!Şuan tek düşündüğüm mahkemeydi.Oğlumu aldıktan sonra ne Bora ne de o piç adam umrumda olacaktı!Sadece ben ve oğlum.İkimize tertemiz bir hayat sunacaktım.Bunları düşünürken yataktan kalktım ve yüzümü yıkadım.Borayı görememiştim.Nerdeydi bu adam?
Aren de yoktu.İçimdeki korku tohumu gittikçe büyüyordu.Belki de markete gitmişlerdi?İçimi temiz tutmaya çalışıyordum.Sonra gözüm çekmecenin üstünde duran nota çarptı.Kalbim deli gibi atıyordu.Ayaklarım sanki beni taşıyamıyordu.Nota bile uzanamıyordum sanki!Son gayret notu hızlıca alıp okudum.
Meleğim;
Biliyorum bana çok kızacaksın.Hatta affetmeyeceksin bile!Benim geleceğim için oğlumuz çok önemli.Ben seni çok sevdim.Hiç kimseyi hiçbirşeyi sevmediğim kadar hemde!Ama yapmak zorundayım bunu.Affet beni.Belki bu gün belki yarın,belkide hiçbir zaman !Ama anlayacaksın zamanla herşeyin Aren için olduğunu.Evet bana korkak diyeceksin ama öyleyim.Babama karşı gelemedim.Yakın zamanda evleneceğim.Merak etme oğlumuza burda iyi bakacaklar.Bu arada beni affetmeyi unutma!
Seni çok seviyorum
Okuduklarım üzerine yere yığıldım.Son gücümle bağırdım.Boğazım yırtılmıştı sanki.Kapının tekmelenmesi en son duyduğum şeydi.Sonrasını zaten hiç hatırlamıyorum.
Gözümü açtığımda bir hastane odasındaydım.Aral burdaydı pencereden dışarı bakıyordu.Olanlardan haberi vardı vardı.Tekrar ağlamam şiddetlenince bana döndü.Gözleri çan kanağı olmuştu.Bana yaklaşıp;
Seni burda boğarak öldürebilirdim.Ama oğlumu bulmak için sana ihtiyacım var!Oğlumu bulacağım ama asla onu görmeyeceksin.Sen onun annesi değilsin.Sen kendine bile sahip çıkamayan bi annesin.Sana anne demek bile yanlış!Eski kırıklarını eve toplayan kadından ne beklersin ki ?Hiçbirşey!
Sıktıpı kolumu bıraktığında acı ile inledim.Söyledikleri karşısında korumasızdım.Söylediği herşey doğruydu.Ben anne değildim.Sadece onu doğurmuştum.Bu kadar iğrenç olamazdım.Gözlerimden yaşlar aralıksız akıyordu.Neden yaşıyordum ki ?Bu hayatta tek bir oğlum vardı.Onu da koruyamamıştım ben.Aral oğlumu bulacaktı adım gibi emindim.Ya sonrasi?Ben onsuz iki senemi zehir gibi geçirdim.Tam onda kavuşmuşken.Kendimi ölü gibi hissediyordum.
-Hastamızın durumu iyi.Çıkışını yapabilirsiniz.
Arala baktığımda hala pencere kenarındaydı.Ani bir hareketle bana döndü.Serumu bir çırpıda kopardı.Bunun üstüne acı ile inledim.Kolum kanıyordu.Kolumdan tutarak beni arabaya kadar sürükledi.Arka kapısını açıp içeriye fırlattı.Başım kapıya değmişti o hızla.Elimi başıma götürdüğümde hafif bir kan gördüm.Konuşmam lazımdı
-Aral yemin ederim ben birşey yapmadım.Haklısın o
-Kes sesini ne yaptığın umrumda bile değil.Benim tek derdim oğlumu bulmak.Birdaha ben soru sormayana kadar ağzını açma kırarım!
Demesi üzerine sustum.Arka koltukta sessizce içimi çeke çeke ağlıyordum.Bu hayat sadece bana fazlaydı.Sadece bana!
