Zomer in Japan

Hoofdstuk 1 - Aankomst in Japan

''Tomoyo, kijk! Daar landen ze!'' zegt Yuuki, mijn zusje, vol enthousiasme tegen me terwijl ze al springend naar het vliegtuig wijst waar Claire, haar penvriendin, samen met haar vader in zou moeten zitten, soms vraag ik me af of ze ADHD heeft.

''Jaja, rustig maar, waarom moet ik überhaupth mee?'' mompeld ik.

Het vliegtuig landt en Claire komt op yuuki afrennen, ergens in de verte loopt een oude, ietswat dikke, maar toch lange man op ons af.

Yuuki en haar penvriendin, Claire heette ze volgens mij, kletsen veel bij. Ze hebben elkaar immers nog alleen maar gesproken via brieven.

Dan is de dikke man bij ons.

''Wie is dat nou weer?'' Vraag ik ongeïnteresseerd.

''Ik ben Ronald, de vader van Claire.'' Zegt de oude man tegen me, hij lijkt me nu al te haten.

''En wie is hij?'' De penvriendin van Yuuki wijst naar me.

''Oh wow, mijn bestaan word weer erkend!'' Grap ik

''Arch jij! Deze irritante jongen hier is Tomoyo, mijn broer.'' Ze ziet mijn grap niet in, ze heeft immers geen gevoel voor humor.

''Hoezo irritant?'' Ga ik tegen haar in.

''Dat weet je best!'' en zo smijten we meer opmerkingen over en weer.

Claire zet een glimlach op haar gezicht en doet haar kleine, slanke hand voor haar mond. Ze moet lachen. Ik bloos een beetje, Europese meisjes zijn zo schattig!

Mijn zusje kijkt haar vragend aan, gelukkig heeft ze mijn gezicht niet gezien, ''Wat is er zo grappig?''

'Het lijkt me echt leuk om een broer te hebben en er zo leuk mee om te kunnen gaan.'' Zegt ze.

Zelf snap ik niet echt wat ze er zo leuk aan zou vinden, Yuuki zeurt altijd aan mijn kop dat ze me haat en dat ze veel liever enigskind zou zijn ofzo.

''Hehe, dat zeg je nu, maar op het moment zelf...'' Ze zegt het als een grapje, maar ik weet dat ze het meent.

''Gaan we zo? Het is koud...'' Zeg ik zuchtend, ik heb geen zin meer in dit gesprek.

Hier is mijn 'gezelschap' het mee eens, dus loop ik voorop naar huis, Yuuki loopt naast Claire vlak achter me. En de oude man daar achter. Ik ben niet goed met namen. Ik hoor Claire dingen zeggen als: ''Oh, een sushi restaurant!'' en '' Ah, hier hebben ze ook Italiaanse Restaurants!'' ik weet niet wat voor beeld ze eerst had van Japan, maarja, ze vind het geweldig.

Zodra we thuis aangekomen zijn kijkt ze weer haar ogen uit ''Woa, dit is echt een origineel Japans huis!!!

Ik doe ongeïnteresseerd ''Vind je het echt mooi? Ik heb veel liever een Europees huis.''

''Laat haar nou, als zij dit nou mooi vind.'' Gaat Yuuki alweer tegen me in. Waarom moet ze toch overal tegen in gaan?

Ronald komt er tussen in ''Waar zijn jullie ouders? Dan kan ik ze even spreken over het één en ander.''

Ik schrik van wat hij zegt en moet mijn best doen om niet in tranen uit te barsten, nee wees rustig, ik moet stoer zijn. 

Naast me barst Yuuki al in tranen uit.

''Uhm, heb ik iets verkeerds gezegd?'' Vraagt Ronald, zonder te beseffen wat er is gebeurd.

Mijn zusje probeerd het te vertellen ''Uhm nouja...'' Stamed ze, ik weet al dat ze niet verder komt dus maak ik haar zin af. 

Ik haal diep adem ''Onze ouders zijn twee jaar geleden overleden in een auto-ongeluk...'' Ik probeer het zo kalm mogelijk te zeggen, maar het lukt niet, mijn stem klinkt beverig.