Zomer in Japan

Hoofdstuk 5 - Media

Hey mensen, vanaf nu werk ik uit verschillende P.O.V (point of view) Zeg maar wat jullie er van vinden!
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ronald P.O.V

Langzaam loop ik de trap af, deze kraakt en is al best oud. 
Als ik de kamer binnenkom besef ik dat Claire en die andere twee er nog niet zijn.
Ik loop richting de televisie en doe deze aan. Een gil ontsnapt uit mijn keel als ik het nieuws zie.
Ik zie de bioscoop waar de jongeren heen zouden gaan. Een verslaggever kijkt ernstig terwijl ze iets in het Japans zegt, had ik maar wel die 'cursussen' van Claire gevolgd. Een paar mensen rennen het gebouw uit. Onderaan het beeld zie ik een balkje tevoorschijn komen, waarop tekens staan die ik niet kan lezen. 'Japan!' Roep ik woedend. 

'Ding Dong!' gaat de bel. Ik schud wakker van de schokkende beelden. Haastig loop ik richting de deur en doe deze open. Meteen word ik verblind van de lichtflitsen van de camera's. Met mijn arm bedek ik mijn ogen. 'Ah houd op!' Roep ik kwaad naar de Japanse verslaggevers. 'Nani?' (Wat?) 'Gomen?' (Pardon?) Hoor ik de mensen roepen. 

'He! Laat me erlangs!' Roep ik, maar ze verstaan me niet, mijn Engels zullen ze ook wel niet snappen.
Ik probeer ze aan de kant te duwen, maar het lukt niet. Dus loop ik snel het huis weer in en doe de deur op slot.
'Oh Claire, wees alsjeblieft veilig.'

Claire P.O.V

Ik veeg mijn tranen weg met mijn mouw. Langzaam kijk ik omhoog naar Tomoyo. Op zijn wang is nog steeds een rode veeg zichtbaar. Het is bloed, wat hij heeft opgelopen toen hij mij beschermde. We worden begeleid door de politie die ons naar buiten brengt.

Een van de mannen in blauw pak loopt naar me toe en vraagd me wat. Ik kijk hem vol onbegrip aan, ook al heb ik cursussen gehad, ik snap nog nauwelijks iets van wat hij zegt. Hij glimlacht en schud zijn hoofd terwijl hij zich omdraaid naar Tomoyo, ik merk dat hij hetzelfde tegen heb zegt als tegen mij. Tomoyo knikt zijn hoofd en pakt mijn hand. 

'Eh?' Ik voel mijn hoofd rood worden. Hij zegt wat tegen Yuuki en verteld haar mee te komen. 
Rustig lopen we terug naar het huis van de twee.

---

Als we hier aankomen zien we een grote stoet mensen om ons huis heen staan. Tomoyo kijkt gefrustreerd en laat van de schrik mijn hand los, direct voel ik hoe warm zijn hand is wanneer ik de koude wind over mijn vingers voel.

'Acchi!' Hoor ik de menigte roepen en zie ze op ons af rennen. Geschrokken neem ik een stap achteruit en kijk wat Yuuki doet.
Ze blijft rustig staan, beter uitgedrukt dan rustig, ze lijkt ervan te genieten. 

Sommige mensen pakken een microfoon en lopen op ons af terwijl ze vragen stellen, bij anderen zie ik direct een camera de lucht in gaan. 

Yuuki stapt trots naar voren, compleet vergeten dat ze even een paar minuten nog in tranen was. Haar ogen waren nog rood, maar dat deed er niet toe. Rustig legde ze, in het Japans, uit wat er was gebeurt in het kleinste detail, sommige woorden begreep ik wel, 'watashi no' , 'onii-chan' en 'subarashii' . Mijn, broer, geweldig. 
Ze moet het wel hebben over de manier hoe Tomoyo de overvallers heeft weggejaagd. Ik moet toegeven, het was echt heel stoer.

Heel opdringerig lopen ze naar Tomoyo toe, hoe het zat met zijn wond en hoe hij zich voelde toen ze binnenkwamen. Mij vragen ze niets, waarschijnlijk omdat ze verwachten dat ik ze toch niet zou begrijpen.

Eindelijk zijn ze klaar met het intervieuwen en de foto's zijn  gelukt. Voldaan lopen ze weg.

'Claire!' Hoor ik een bekende lage stem roepen, het was overduidelijk mijn vader. Hij vliegt me in de armen. Half in tranen, zo had ik hem nog nooit gezien.
'Pap, eh, maak je geen zorgen! Ik ben oké.' Stel ik heb gerust. Hij is echt heel erg ongerust. Hij probeerd zich altijd rustig te houden maar dat lijkt hem niet te lukken. 

We lopen naar binnen, mijn vader nog steeds dodelijk ongerust.

---

Hij lijkt redelijk kalm nu en ineens hoor ik geluid uit zijn keel komen; 'Ik was zo ongerust!' 
Ik zucht 'Ja ja, dat merkte ik wel' Ik lach zenuwachtig. 'Nee, laat me even. Ik zag een bioscoop op de televisie, het was live. De politie was bezig met naar binnen komen wanneer ineens een aantal criminelen naar buiten renden. Er werd nog geprobeerd om ze tegen te houden, maar ze waren erg snel. Toen in een nieuwslezeres hoorde praate hoorde ik ineens 'Tokyo' dus wist ik direct dat het over de bioscoop ging waar jullie heen zouden gaan dus ik was heel erg ongerust.'

'Oh' Zeg ik. Ik ben sprakeloos, dit wist ik niet! ik snapte al niet waarom hij zo ongerust was over een aantal journalisten. We blijven nog even beneden en proberen hem nog gerust te stellen en vertellen dat het enige wat er was gebeurd de kras was op Tomoyo's wang. Maar dit leek hem niet erg veel te interesseren. Ik snap niet waarom mijn vader tomoyo zo haat.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hm, ik hoop dat dit goed was, vertel hoe het is en of ik dit zo moet blijven doen.
Ook heel erg sorry dat ik zo lang niet het ge-updated. Ik had echt totaal geen inspiratie.
Ik heb een nieuw personage bedacht en heb ook een beetje de hoofdstukken hiervoor herschreven dit is geen gigantisch verschil, maar lees hoofdstuk 3 - weer een nieuwe dag opnieuw, hierin word Tohka voorgesteld ^^ hierdoor kan ik weer verder. Ik zal proberen zo snel mogelijk weer wat te schrijven !

xxx