Zomer in Japan

Hoofdstuk 2 - Het eerste conflict

Zo snel mogelijk wil ik dit onderwerp vermijden dus spring ik op ''Ik maak het eten wel klaar.''

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Claire ook opstaat. ''Ik help wel mee!'' Ik verbaas me hierover, vaak vinden mensen koken niet leuk.

Zodra we in de keuken zijn valt er een doodse stilte, waarom ging ze ooit mee? Nu sta ik alleen, met een meisje in de keuken, welke niet mijn zusje is. Ik heb het gevoel dat ik helemaal rood word en deze stilte maakt het alleen maar erger.

''Dus, uhm, hoe vind je het hier in Japan?'' Ohnee, dit is toch niet een te standaard vraag? Netzoals; hoe vind je het weer? Ik kan echt niet omgaan met meisjes, ik weet niet hoe ik me moet gedragen... Wat moet ik doen?

''Geweldig! Ik ben er nog maar net, maar van wat ik heb gezien is het fantastisch, het was altijd al mijn droom om naar Japan te gaan.'' Ik verbaas me erover hoe kalm ze klinkt maar als ik naar haar gezicht kijk zie ik toch een blos op haar wangen, zo te zien voelt ze zich ook een beetje ongemakkelijk.

Zal ik haar kussen? Wat? Ik schrik van mijn eigen gedachten, wat is er mis met me? Ik ken haar nog maar net, ze zal schrikken. Ik moet me in houden, maar ze is zo lief, knap en aardig... Laat ik maar gewoon mijn beste kant laten zien, dan gaat het wel goed.

''Daar ben ik blij om!'' antwoord ik met een speelse lach op mijn gezicht, het was een veel te laat antwoord, maar ik heb tenminste geantwoord. En dat is goed, toch?

Dan vertrekt Claires gezicht ''Uhm, het spijt me van je ouders...'' Ze kijkt naar haar voeten.

Waarom begint ze daar nou over? Ik kan er niet tegen als iemand over mijn ouders praat, maar ik moet haar mijn zwakte niet laten zien, dat is wat een man is.

''Nee, het is oké, maak je maar geen zorgen. Het is immers al zo lang geleden.'' Probeer ik haar op te vrolijken.

Haar gezichts uitdrukking veranderd niet, dus pak ik haar hand. Ze schrikt, word helemaal rood en vervolgens kijkt ze recht in mijn ogen, en ik in de hare. Ze heeft hele mooie helder blauwe, ik zink er in weg. Ik voel mijn gezicht warm worden terwijl ik door haar lange blonde haren streel. Ze buigt haar gezicht naar me toe terwijl ik ook dichterbij kom, onze lippen raken elkaar bijna, ik leg mijn hand achter haar nek, haar zachte haar voelend. Ze slaat haar armen om mijn hals heen, zacht, licht en zo schattig. Ik voel haar zachte ademhaling op mijn wangen, een heerlijke perzikengeur vermaakt mijn zintuigen.

'Krieeh!' Ik hoor de deur opengaan en Claire deinst naar achteren, haar ogen wijdopen, duidelijk verbaasd naar haar eigen bewegingen.

Ronald steekt zijn deur om de hoek, waarom nu? Waarom juist dit moment? Het moment dat ik wou dat eeuwig duurde? Waarom kan hij niet net even wachten, juist nu gaat het awkward worden tussen Claire en mij. Hij stapt nu volledig naar binnen toe. ''Hé, waar blijft ons eten?'' Dan ziet hij onze gezichten die, ondanks Claire naar achteren deinste, nog steeds te dichtbij elkaar zijn om gewoon samen te koken. Ik schrik van zijn blik, hij kijkt me aan, vol haat en afschuw.

Claire neemt nog een stap naar achteren en pakt een pan met rijst, '' Uhm, p-pak jij de tamago?'' Vraagd ze stotterend.

Ik loop naar het aanrecht en pak de pan met tamago.

Tijdens het eten negeerd Ronald me volledig, nu weet ik het zeker, hij haat me.

Na het eten loopt Claire al met het servies naar de keuken toe om af te wassen. Ik kijk haar na, haar haar is zo lang en glanzend en... 'AU!' schreeuw ik als ik een harde klap tegen mijn hoofd krijg. Als ik om kijk zie ik dat het Ronald was, zijn Europese postuur is veel langer dan de mijn Aziatische. Hij overschaduwd me volledig en ik voel me gekleineerd. Hij fluisterd zachtjes wat ik mijn oor;  

''Als je denkt dat je ooit iets met Claire kan krijgen heb je het goed mis, je bent lang niet goed genoeg voor haar.'' 

Ik schrik ervan en neem een stap naar achteren. Ik kijk hem geschokt aan als zijn serieuze gezicht zie.

Hij neemt een paar stappen van mij vandaan en kijkt nog een keer om; ''Zeg, je laat Claire toch niet alles alleen doen?'' Ik schud mijn hoofd en pak een pan, er zit nog wat rijst in, dat moet ik zo nog even weggooien. Ik kijk nog eens om en zie dat Ronald al weg is. Dan loop ik naar de keuken toe, om Claire te helpen.

Dan hoor ik weer zware voetstappen op me afkomen. Het is Ronald 'Ik had het niet tegen jou, maar tegen je zusje!'' Maar Yuuki houd hem tegen ''Ik denk dat het goed is voor ze allebei, Tomoyo heeft al niet meer zo veel plezier gehad sind onze ouders zijn overleden en Claire zegt altijd dat ze zich eenzaam voelde.'' Claire is eenzaam? Zo'n mooi en lief meisje? Ik ben altijd depressief? Yuuki merkt echt alles op, ze is niet voor niets mijn zusje. Ik hoor Ronald wat mompelen en was duidelijk verbaasd, maar ik hoorde niet wat hij zei, ik was al te ver weg.