(7.bölüm) parçalar oturuyor

28 8 0
                                    

(Bu bölümde hikâye savaşın gözünden anlatılıyor) Aradan bir kaç gün geçti herhangi bir haraketlilik olmamıştı olmamasını da umuyordum ama bugün kemalin çalıştığı yere imzasız bir mektup geldi

"Selam olsun dostum henüz beni tanımıyorsun benim adım sardunyalı ve talihsizlik olsa gerek paramı çaldığını duydum.. ne kadar üzücü senden geri getirmeni istemiyorum çünkü ben zaten alacağım seni zahmete sokmak istemem"

Mesaj gerçekten de sardunyalıdan mı geldi? Yoksa bu da parasını alamayan mızmız mafyanın oyunu mu bilemiyorum öğrenmek de imkansız gibi. Kimin getirdiğini sordum kemale pizzacı dedi, dalga geçer gibi. Yemek sipariş etmişler ve pizzacı onlara bu mektubu vermiş. Şuan mektubu veren pizzacı ile konuşmak için mekânlarına gidiyorum en büyük avantajım şu ana kadar mafyanın benim yüzümü görmemiş olması hep kemal ile muhattap oldular. Anlamadığım nokta şu kemali neden kaçırıp döve döve evimizin adresini, paranın yerini söyletmiyorlar ki.. neyse restorana geldim eve servis yapan pizzacilardan bizim aradığımız şu an meşgul o yüzden yemek yiyeceğim

15 dakika sonra bizim adamımız geldi ve konuşmak için yanına gittim, konuşmaya başladık.

"Merhaba dostum" dedim ve kolundan tutarak tenha bir yere çektim "kardeşimin çalıştığı yere bugün bir mektup vermişsin sana bu mektubu kimin verdiğini söylemeni istiyorum. Yüzünü hatırlıyor musun veya işe yarar herhangi bir şey?" Karşımdaki lavuk sırıtmaya başladı "ne gülüyorsun lan?" Kahkaha atmaya başladı bu sefer...

ahh kafam gerizekalı kafam durumu anladım, lanet olsun bu kadar basit bir tuzağa nasıl düşerim. Cebinden bir bıçak çıkardı ve belime bastırmaya başladı "yürü,aptal!" Beni bir yere götürüyor 10-15 metre yürüdükten sonra başka bir adam geldi ve "demek numarayı yuttu ha?" Gülmeye başladı. Cidden aptalım ne kadar da aptalım. Diye düşünüyordum. Gelen adam Beni bir arabaya bindirdi ve pizzacı ile vedalaştı pizzacı işine geri döndü bir şeyin eksik olduğunu düşünmeye başladım yapmam gereken bir şey var, yaşadığım şoktan dolayı hatırlamıyorum galiba, aha evet tabi ya çığlık atmam gerek. Başka nasıl kurtulabilirim ki. Diye düşünmem ile beraber kafama siyah bir poşet geçirip zorla arabaya soktu.

Uzunca bir süre sarsıntısız yolda gittik sonra araba zıplaya zıplaya gitmeye başladı toprak bir yola girdigimizi anladım ama yol boyunca düşündüm. Aklımdaki sorulardan biri cevap buldu ama yeni bir soru daha eklendi

Kemali neden kaçırmadıklarını anladım,beni kaçıracaklardı.

Ama beni kim kaçırıyor? Sardunyalı mı yoksa bildiğimiz mafya mı? Merakım bana beklemekten başka çare bırakmıyor cevabını zaman verecek başka türlü bilemem değil mi? Ama bu benim hayatımın en uzun seyehati oldu 1 dakika sanki 1 saat gibi o kadar heyecanlı ve bir o kadar da merak ediyorum ki zaman geçmiyor...

Sonunda araba durdu ve kafamdaki poşeti çıkardılar. Karşımda 2 katlı bir ev var yanında da ufak bir gece kondu beni eve soktular ve ikinci kata çıkardılar büyük bir odaya girdik ve artık kolumu bıraktılar kapıyı arkamdan kapadılar. Karşımda arkası dönük pencereden dışarı bakan bir adam duruyordu.

"Merhaba dostum, artık beni tanıyorsun değil mi?" Karşımdaki gerçekten de sardunyalı inanamıyorum hâlâ yaşıyorum...

Devam edecek

Hata Olmamalı (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin