GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma

8~NİL

                                                                     *YAZARDAN *

Genç kızın nefesi boğazına hızlıca kaçtığında,incecik dudakları üzerindeki sıcaklığı fark etmesi,saniyelerini aldı.Titremeye başlayan narin bedenine eşlik eden tek eli,genç adamın omzuna asıldı kaçamakça...

Ve dudakları...

Onlar gerçekten de buluşmuştu.

Çok geçmeden beynini parçalayan gerçekle,gözlerini sonuna kadar açtı Ela.Hemen peşine,yaşadığı şokun temsili olan Ömer'i kolları ile kendisinden uzaklaştırdı.

Birbirlerine baktılar bir kaç saniye.Öylece,nedensiz...

Ela'nın kalbi deli çarparken,hızlı adımlarla Ömer'in yanından ayrıldı.

"Ela,bekle!"

Hemen arkasında Ömer'in sesini duyan Ela,telaşa kapıldı.Merdivenlere yöneldiği sırada,kısa bir an geriye baktı.

"Dur,Ela!"

Yeniden önüne dönen Ela,nefes nefese salona indi.Annesi Esin Hanım,elindeki kahve fincanı ile karşıladı kızını.Ardından bakışları,merdiven başında duran Ömer'e doğru havalandı.

"Ömer,oğlum?Sen daha uyumadın mı?"

Esin Hanım,yüzündeki tebessüm ve şaşkınlık ile Ömer'e baktı.Donuk yüz ifadesini hafif kırmaya çalıştı Ömer.

"Canım sıkılınca,hava alayım dedim Esin yenge."

Ömer ses tonunu korurken,Ela hala bedeni üzerindeki gerginlikle boğuşuyordu.

"İyi düşünmüşsün.Gel,sana da güzel bir kahve koyayım hemen."

"Olur."dedi Ömer anında,bozuntuya vermemek adına.

Ela kadar Ömer de gergindi.Merdivenleri kararsız bir şekilde indiğinde,Ela'nın yanında durdu.

Esin Hanım,o anda elindeki kahvesini sehpanın üzerine bıraktı ve doğruca mutfağa geçti.Şimdi sadece ikisi kalmıştı.Konuşmuyorlardı.

Her ikisi de atacakları adım konusunda çekiniyor gibiydi.Oldukça ilginç bir an yaşanıyordu.

Gergin sessizliği bozan Esin Hanım,elindeki kahve ile salona geri dönünce Ela atıldı hemen.

"Ben mutfaktayım."

"Dur hele."diyerek kızını kolundan tutarak engelledi Esin Hanım.

Ela'nın yüzündeki garipliği fark etmişti.

"Neyin var senin?Yüzünün hali ne böyle?"

Ela şaşkınlıkla,elini yüzüne doğru havalandırdı istem dışı.Sıcaklığı fark ettiği an kendisini izleyen yeşil gözler ile karşılaştı.Ömer anında yönünü değiştirince,büyük bir utançla dudaklarını birbirine bastırdı bu kez.Elini alev alan yüzünden çekti ve annesine döndü.

"Ben iyiyim anne.Bir şeyim yok."

Yalanların ardı arkası kesilmiyordu.Her gün,her saat bir yenisi eklenirken tehlike şiddetini arttırıyordu.Ne Ömer ne de Ela farkındaydı.

"Emin misin canım?Bana pek öyl..."

"Eminim anne.Ben mutfaktayım."

Annesinin sözünü yarıda bırakan Ela'nın hızla mutfağa kaçmasından başka çaresi kalmamıştı.Titreyen parmakları dudaklarına ulaştığında,kesilen nefesi onu sarsmayı başardı.Ağlama derecesine gelen gözlerini kapadı yavaşça.