Finale...
Son 3...⌛
YAZAR AĞZINDAN
Ela bugün daha iyice gibiydi.
Hastahanenin klasik sabah kahvaltısı sonrası gelen ziyaretçiler genç kızı biraz olsun rahatlatmıştı.Herkes zor bir süreç içerisinden geçiyordu.Aras Bey şirketteki işleri bir süreliğine Emir Bey ile Önder Beye devretmişti.Eşleri Leyla Hanım ile Sevgi Hanım ise sırayla genç kıza refakatçi olarak değişim için gelip gidiyorlardı.Ela için temiz kıyafetlerin dolu olduğu poşeti dolaba yerleştiren Sevgi Hanım,tebessüm dolu yüzüyle geri dönüp genç kızın yanına oturdu.
"Bugün nasılsın bakalım,prenses?"
Ela cevap vermedi.Daha doğrusu şuan aklı da kalbi de dün yaşananların içerisinde dolaşıyordu.Dalıp gitmişti.O sırada elinde meyve tabağıyla Leyla Hanım göründü hedefte.Yanlarına yaklaştı.
"Esin daha gelmedi mi?"diye sordu boş koltuklardan birinde yerini alırken.
"Listede bir iki şey eksikmiş.
Tamamlamak için kantine geri dönmek zorunda kaldı.Gelir birazdan."
Elindeki meyve tabağıyla,genç kıza iyice yaklaştı Leyla Hanım.Pek ümidi olmasa da denemek zorundaydı.
"Hadi bakalım,prenses.Bak en sevdiklerinden karışık bir tabak hazırladım.Birazcık ye olur mu?"
"İstemiyorum Leyla teyze."
Ela sonunda konuştu fakat bakışları kadar sesi de donuk çıkmıştı.Leyla Hanım üstelemedi ve geri çekildi.
"Canın başka bir şey istiyorsa..."
"Yalnız kalmak istiyorum,lütfen."
Bu defa sesi yalvarır tonda çıktı ve genç kızın isteğini kabul etmek zorunda kaldılar.Hanımlar kısa bir anlık için dahi olsa odadan çıktılar.Kapı eşiğinde kollarını birbirine dolayan Sevgi Hanım iç çekerek konuştu.
"Ne olacak bu kızın hali Leyla?Gittikçe daha da kötü oluyor."
"Malesef öyle.Ve bu beni perişan ediyor."
"Kızlar?"
Sol taraftan elinde poşetlerle yanlarına gelen Azra,ikisini kapıda görünce ani bir panik yaptı.Selamlaştılar.
"Hayırdır?Yoksa Ela'ya..."
"Endişelenme.Sadece biraz yalnız kalmak istedi.Biz de el mahkum dışarı çıktık."diye yanıtladığında,Azra Hanım rahat bir nefes aldı.Sonra yeniden konuştu.
"Daha sabah ablamla konuştum ama yine de sormadan edemeyeceğim.Bir gelişme var mı?"
"Durum hala aynı.Ama daha tedavinin başındayız.Sabırlı olmamız gerek."diyen Leyla Hanım,Azra Hanımın ellerinden tuttu.
"Caner'i göremedim?Bir sıkıntı yok inşallah."
"Ha yok,hastahane girişinde Aras ve Önder ile karşılaştık da.Ben önden geldim."
"Anladım canım."
Hanımlar az ilerideki bekleme salonuna geçip sohbet etmeye başlarken, odasında tek başına kalan Ela,yavaşça kalktı yerinden.Serumuyla beraber ufak adımlar attı pencereye doğru.Dışarıyı özlemişti.Okulu,sınıfını,derslerini hatta kaçmayı en çok sevdiği kütüphane odasını.Belki hastahaneye yatması daha bir hafta bile olmamıştı ama sanki yıllardır yapmayı sevdiği şeylerden uzak kalmış gibi hissediyordu.Herşeyi çok özlemişti.En çok da onu.Çocukluğunun hayalini...Sevdiği adamı...
Önüne düşen birkaç saç tutamını parmaklarıyla kulağının arkasına yerleştirdi.Penceredeki yansımasına korkarak baktı.Eskisi gibi parlak değildi ve yabancı izler vardı.Yüzünde ve kollarında birden fazla yabancı iz...Boşta kalan diğer eli,titreyerek gözlerinin hemen altındaki siyah çukurların üzerinde gezindi.Acıtmıyorlardı ama fazlasıyla kötü görünüyorlardı.Kuru havadan çatlayan dudaklar,aniden üzerine düşen tuzlu suyla hayat buldu.
Fakat Ela hızla sildi onları.Geriye döndü.Teyzesinin kendisi için hazırladığı meyve tabağı ilişti gözlerine.Uzanıp en sevdiği tatlı elmadan bir parça almak için hafif eğildi fakat işittiği kapı sesiyle yeniden doğrulmak zorunda kaldı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma
Romansa~TANITIM~ Avuçları arasındaki şemsiyeyi bin bir zorlukla tutmaya çalışan Ela,utancından başını kaldıramadı. "Her şeyin farkındayım ama...Ama yine de böyle olmak zorunda mıyız?" Yağan yağmurun arasından çıkmıştı kısık sesi.Ve şuan ağlamak üzereydi. "...
