~TANITIM~
Avuçları arasındaki şemsiyeyi bin bir zorlukla tutmaya çalışan Ela,utancından başını kaldıramadı.
"Her şeyin farkındayım ama...Ama yine de böyle olmak zorunda mıyız?"
Yağan yağmurun arasından çıkmıştı kısık sesi.Ve şuan ağlamak üzereydi.
"...
Gece boyunca gördüğüm kabuslar yetmeyip,üzerine sancılı bir baş ağrısıyla uyandırmıştı beni.Odama düşen ışığa sırtımı dönerken,yatağımdan kalktım. Bedenim kadar ruhum da yorgundu.Her bir zerrem yaşıyordu bu yorgunluğu.Banyoya doğru yöneldim.Fakat yeni güne başlamak için yüzüme sağlam bir su vurmak yerine,soğuk fayanslara bıraktım kendimi.Zemine çömeldim.Keşke zaman durup,varlığını yitirse...Ama olmuyordu.Ben ne kadar gömmeye çalışsam daha güçlü bir kuvvetle boğazımda düğümleniyordu gerçekler...Aldığım kararlar,seçtiğim hayat ve geleceğim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu iş hemen bitmeliydi!Aksi taktirde yıllar önce kalbime aldığım o küçük kıza yeniden sarılmayı isteyebilirdim. Hayır!Artık ağlamak da acı çekmek de yoktu!Hem ayrıca Ela da eninde sonunda anlayacaktı.Yani...Öyle umut ediyordum.
Artık geri dönüşü yoktu.Soğuk zeminden kurtuldum hızla.Rutin işlerimi bitirir bitirmez de Ece ile konuşmak için odadan çıktım.Kolumdaki saatime baktım.
09:00'a geliyordu.Çoktan uyanmış olmalıydı.Acele etmem gerekiyordu çünkü okula geç kalmıştım.Kapının önüne gelince,iki kez tıklayıp seslendim.
"Ece?"
Seslenmemle kapının açılması bir olmuştu.Arın henüz uyuyor olmalıydı çünkü içerisi fazlasıyla sessizdi.
"Günaydın.Ben de sana geliyordum."
Sesi donuktu.Yüzüne baktım.Göz altları koyu bir renge bürünmüştü.İyi görünmüyordu?
"Günaydın.Sen iyi misin?" diye sorduğumda,aralık kapıyı tamamen kapatıp yeniden bana baktı.
"Kısa konuşacağım Ömer.Teklifini... Dün gece çok düşündüm ve...Kabul etmeye karar verdim."
Bu kadar kolay olacağını hiç düşünmemiştim.Şaşkındım.Gece boyunca onunla nasıl bir şekilde konuşmam gerektiğini kendime sorup durdum.Fakat gerek kalmamıştı.Yine de emin olmak için tekrar sordum.
"Emin misin?Bak eğer düşünmek istersen..."
"Gereği yok.Yalnız tek şartım olacak."
"Şart mı?Ne gibi?" diye sorduğumda,yüz ifadesi birden değişti.İnce kaşları çatılırken,kolları çiçek pozisyonunu aldı.
"Bu evlilik...Resmiyetten daha fazlası olmayacak Ömer.Ela olsun olmasın,ben bunu yapamam.Anlamaya çalış."
Şaşırmamıştım.Kısa sürede Ece'yi tanımıştım çünkü.Sesi kadar cümleleri de net ve kararlıydı.
