Mori lejë teksa çalë-çalë shkoi drejt stolit e u ul aty. Habitej me ngathtësinë e saj! Sikur kish' zënë rrënjë aty e s'i shqitej për dreq, po dhe shumë faj s'kishte se volejbolli s'i ngjiste fare si sport e në përpjekje e sipër për të kapur një top që e dinte që do e humbiste, ra duke shtrembëruar këmbën. Mrekulli! Heroina e topit ra në fushë betejë!
Shikonte të tjerët teksa luanin e ishte përhumbur aty në vëzhgim se mendja kushedi ku i fluturonte. E në fakt kishte ditë që mendja i fluturonte kuturu dhe për këtë e kishte marrë inat veten se dukej sikur po shndërrohej në ato adoleshentet histerike e këtë s'e kontrollonte dot aspak për dreq. Fliste me të në rrjetet sociale e buzëqeshte me vete si ndonjë e marrë e nga ana tjetër ndiente një boshllëk në shpirt sikur të ishte duke bërë gabimin më të madh të jetës së saj.
-U vrave shumë?!- dëgjoi një zë mashkulli që e bëri të hidhej përpjetë, e bëri të zgjohej menjëherë nga ato mendime kushtuar po atij. Së fundmi i ishte kthyer në hije, dukej sikur kudo që shkelte do gjente prezencën e tij.
-Pakëz.- pohoi kur pa siluetën e tij të ulej ngjitur me të,e ashtu instiktivisht ajo u largua pak më tutje, sikur të digjte prezenca e tij.
-Të shkuara.
-Faleminderit! Po ti nga mbive?
-Të pashë nga dritarja!- bëri me gisht për nga dritarja e klasës së tij që kishte një pamje drejtpërdrejtë me fushën e volejbollit në oborrin e shkollës.
-A s'duhet të ishe në mësim?- ia priti duke shmangur kontaktin me sy
-Lashë orën.- tha teksa uli kokën dhe e mbuloi me dy duartë e tij.
-Le orën?! Seriozisht e ke ti ?!
-Ëhë.
-Pse?
-U bëra merak për ty.- kaq u desh që faqet e saj të bëheshin përsëri bubulak, flakë të kuqe.
-Mirë jam...Ashtu si më shikon, tani ik.
-Pse?
-Kushedi ç'mendojnë nëse na shikojnë kështu.
-Si?- e pa provokueshëm nga këmbët deri te koka.
-Ulur bashkë.- bëri sikur s'kapi perversitetin e tij, ose ndoshta ai e tha pa qëllim të keq, por asaj i bënte mendja dasmë. Ajo dhe perversiteti!! Miq të ngushtë! Librat e Wattpadit kishin bërë punën e tyre.
-Përse të intereson kaq shumë ç'mendojnë të tjerët?
-Nuk e di. Thjesht ndikohem shumë. E urrej veten për këtë gjë, por nuk kam çfarë të bëj, kjo jam unë në fund të fundit.
-Të ndihmon lali ty që mos të të plasë më.
-Posi posi! S'kam nevojë për ndihmë e as të ndryshoj.
-Thjesht dije se do të të kushtojë shumë në të ardhmen.
-S'është se e shikoj këtu të ardhmen time.
- E ku e shikon?
-Larg këtij fshati, larg këtyre fjalëve që të përndjekin kudo, larg gjithçkaje që më rrethon tani.
-Ëndrra të mëdha! Ëndrrat janë për ëndërrimtarët.
-E ëndërrimtarët janë që të realizojnë ëndrrat e tua.
-Shoh që beson shumë në ëndrrat dhe dëshirat e tua.
-E përse mos besoj? Puna, vullneti dhe ambicia arrijnë gjithçka. Do iki me studime.
YOU ARE READING
Proksima e Tokës.
Teen FictionE vranë...E prenë... Shpirtin hidhërueshëm ia shkërrmoqën fort me duar, atë shpirt aq të brishtë, të çiltër, të pa ngjyer në llumra mëkatesh. Buzëqeshjen ia vodhën së bashku me çdo gjë tjetër. Priste lumturinë, por si shpërblim mori shkrumbimin e sa...