Atë mëngjes ishte ngritur në orën gjashtë. Kishte fshirë tërë oborrin anë e mbanë, kishte bërë mëngjesin gati e kishte përcjellë Gjergjin për në Greqi, do të rrinte andej atë natë e për këtë ishte mëse e lumtur, do të kalonte një natë të qetë, si dikur, vetëm ajo dhe nata,ose të paktën kështu shpresonte.
-I mole dhitë moj?
-Bukë i dhe Marios?-iu referua nipit të saj 25 vjeçar i cili nuk kishte ikur që atë ditë që ishte mbledhur fisi. Si të mos mjaftonin punët e shumta duhet të merrej dhe me tekat e të gjithëve. Sa bukur!
-Po, mama. Dua të të them diçka.- dridhej e gjitha teksa kishte ditë që mblidhte guximin për t'i thënë ato fjalë. Shkoi pranë saj e u ul përballë.
-Pa hë.
-Për shkollën time si do bëhet? Sikur ta vazhdoja...
-Të kishe patur mendje për shkollë ti, nuk bëje dashuriçka.- këto fjalë kushedi sa e sa herë i kishte dëgjuar deri më sot, po ia kishin nxjerrë përhundësh xhanëm. - Ç'shkollë thua moj ditëzezë? Të na turpërosh? Nusja e martuar në burri vete në shkollë. Mos do zotrrote që kur të vish ta kesh drekën e bërë? S'je më te jot ëmë tani. Unë u kam thënë të tërëve që ke mbaruar gjimnazin. E bëre këtë gabim e the sot, po t'u thaftë gjuha po e the më.
Nuk bëri më as gëk as mëk. Çfarë të thoshte? Ç'tu shpjegonte njerzve me këto mendime prapanike? A mund të ndryshonin ata edhe sikur ajo të fliste? Kurrsesi...
-Ik prashit patatet.-e pa shtrembër pas këtyre fjalëve që nxorri. Ajo s'kish bërë kurrë punë fushe, si do ia bënte? Po si nuk ngopej njëherë me punë, si nuk prekte diçka me dorë? E dinte se kundërshtimet do ia bënin më të vështirë punën, kështu që vetëm sa doli në bahçe e mori shatën që qëndronte mbështetur pas një bandieri betoni në hyrje të fushës mbjellë tërë patate që jeshilonin kudo, e tërë ai gjelbërim sikur i fali pakëz qetësi syrit të saj i cili kishte zënë kockë për pak buzëqeshje, për pak jetë.
Sapo kishte filluar, kishte prerë nja dy-tri rrënjë patate ashtu pa dashje dhe i kishte mbuluar që mos i shikonte shtriga plakë se në të kundërt do ia merrte shpirtin, e papritur dëgjoi kërcitjen e derës prej hekuri të hapej.
Nuk mund t'u besonte syve. Në ato momente lotët pa kuptuar i dolën nga sytë, ishin lotë ndryshe nga herët e tjera, nuk ishin lotë trishtimi, por lotë gëzimi. Nuk e kishte menduar se në këtë shtëpi do të ndiente më lumturi të tillë. Nuk e kishte menduar se do të gëzohej aq shumë për ardhjen e dy personave, ishte Eda dhe Jona, dy shoqet e saj më të mira.
Duke vrapuar u nis drejt tyre. Era pranverore i largonte ca fije flokësh që përsëri kishin dalë edhe pse i kishte thurur në një gërshet të rregullt pas shpine. Fustani rozë pala-pala poshtë gjurit, valëvitej si ndonjë flamur i etur për liri,etur për të marrë frymë. Ah, po ashtu ishte vetëm fustani, se ai shpirt nuk merrte më frymë.
U derdh në krahet e tyre e shpërtheu në lot. Ishin ca lot vajtues, ajo sikur shpërtheu. U duk sikur tërë mërzitja grumbulluar si një lëmsh nëpër gjithë trupin që notonte si ndonjë helm a zeher në gjakun e saj të pastër, u zgjua. Gulçonte e qante, mundohej që zërin ta mbante brenda.
-Proksima, po ç'të paskan bërë kështu?- foli më në fund Eda pasi pa gjendjen e shoqes së saj. E mbërtheu në një përqafim kockëthyerës, donte që t'i bashkonte ndonjë copëz zemre të thyer, shpërndarë, po ishte e pamundur. Ajo zemër nuk ishte krisur, ajo zemër ishte bërë copë e çikë e copat e saj nuk kishte burrë nëne që i gjente e i bashkonte.
-Kush është moj nuse?- dëgjoi atë zë aq acarues për të, të vinte që nga ballkoni i shtëpisë. Fshiu lotët me cepin e fustanit, mblodhi veten, se e sigurt që do i bënte një mijë e një llafe nëse do e shikonte në atë gjendje, duke i thënë se ankohej për ta, i mbante nëpër gojë.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Proksima e Tokës.
Genç KurguE vranë...E prenë... Shpirtin hidhërueshëm ia shkërrmoqën fort me duar, atë shpirt aq të brishtë, të çiltër, të pa ngjyer në llumra mëkatesh. Buzëqeshjen ia vodhën së bashku me çdo gjë tjetër. Priste lumturinë, por si shpërblim mori shkrumbimin e sa...