Hayat uzayıp giderken içimdeki mutsuzluğu
Sorup dururdum kendi kendime
Uzayıp giden sonsuzluğu.
Kesilir bilekler yaşayamaz insan
Kurtarır insanı intiharlar
Tek çare midir ölüm
Tavan arasında boynu bükük asılmış insanlar.
Tek çarem ölmeden yaşamak
Biliyorum çünkü
Düşüncesi bile intihardır ölümlerin
Bu kadar ıssız mıydım ben
Oturmuş tavan arasında
bakıyorum yukarı ağlayarak.
Bir daha gelirsem dünyaya,
ölümü düşlemeyeceğim diye söz veremem
Biliyorum çünkü
Gözümün önünde hep olacak iki şey
İp ve bıçak.
Yaşamak kadar umutluydu hayat
Biter mi acılar, sonu olmayan intiharlar
Bir nefes kadar yakın, ulaşmak istediğime uzak
Düşünmek istemem fakat
Düşüncesi bile intihardır ölümlerin.
