~Μαζί~

Κεφαλαιο 5

Ανοίγοντας τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι λες και κάποιος με κοπάνισε.Το κρατάω με τα χέρια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου.Αυτό θα πει πονοκέφαλος.

Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι και κοιτάζω τριγύρω τρομαγμένη.Οι ανάσες μου γίνονται κοφτές και ο πονοκέφαλος φαίνεται να είναι το λιγότερο που έχω να ανησυχώ.

Δε βρίσκομαι στο σπίτι μου.Και πιο συγκεκριμένα βρίσκομαι σε ένα υπνοδωμάτιο άγνωστο για μένα.Το κόκκινο φόρεμα μου είναι τσαλακωμένο και έχει ανέβει στο σώμα μου.Ένα σκίσιμο το συνοδεύει στο πλάι.

Πανικοβάλλομαι.

Που είμαι;Γιατί το φόρεμα μου είναι σχισμένο;Και αν κάποιος με χρησιμοποιήσε;

Βουρκώνω καθώς νευριάζω με τον εαυτό μου;Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;

Η πόρτα ανοίγει και ο Ιάκωβος μπαίνει μέσα.Με κοιτάζει παραξενεμένος.

"Όλα καλά;Έχω χάπια για τον πονοκ-"

"Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;"ρωτάω αργά.

"Σε βρήκα σχεδόν αναίσθητη Αλίκη.Πάλι καλά που ήμουν εκεί αλλιώς-"σταματάει μόνος του τον εαυτό του και κοιτάζει αλλού.

"Σε βρήκα όμως.Δεν ήθελα να σε πάω σπίτι σου.Δεν ήξερα αν είναι οι γονείς σου εκεί και δεν ξέρω πως θα εξηγούσα την κατάστασή σου"μου εξηγεί και προσπαθώ να πάρω καθαρές ανάσες.

"Δε θυμάσαι τίποτα;"

"Να θυμάμαι τι;Έγιναν κι άλλα;"ρωτάω.

"Όχι"λέει και κοιτάζει από το παράθυρό του.

"Το σπίτι σου είναι απέναντι.Όποτε θες μπορείς να φύγεις."

Με διώχνει;

"Ε-ε ναι."

Φεύγει από το δωμάτιο και εγώ σηκώνομαι από το κρεβάτι.

Παίρνω τα παπούτσια στο χέρι και ισιώνω το φόρεμα πάνω μου.

Θα με σκοτώσει η Χριστίνα.

Αλλά όχι πριν το κάνω πρώτη.Μα καλά που ήταν όλο το βράδυ;

Κατεβαίνω τα σκαλιά και τον ακούω να μιλάει στο κινητό.

"Ναι μαμά.Όχι μαμά.Μόνος είμαι, ναι.Αφού το ξέρεις,καμία δεν μπαίνει στο σπίτι.Εντάξει..θα προσέχω,ναι.Και εγώ μαμά"το κλείνει και ξεφυσάει.

"Καμία δεν μπαίνει στο σπίτι ε;"γελάω προσπαθώντας να τον πειράξω λίγο.

Ξαφνιάζετε όταν με βλέπει.