Arthit P.O.V
Coffee ဆိုင္ေလးရဲ႕ေထာင့္က်က်စားပြဲကခုံမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လာေတြ႕မယ့္သူကိုေစာင့္ေနမိတယ္။ကၽြန္ေတာ့အထက္တန္းတုန္းကဂ်ဴနီယာျဖစ္တဲ့Forthကလက္နက္ေမွာင္ခိုအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြရဲ႕လက္နက္ေရာင္း၀ယ္မယ့္ရက္နဲ႕အခ်ိန္ကိုအတိအက်သိထားၿပီလို႕ေျပာတာေၾကာင့္အခ်က္အလက္ေတြကိုေပးဖို႕လူတေယာက္လႊတ္လိုက္မယ္လို႕ေျပာလို႕လာေစာင့္ေနျခင္းပါ။
သူကိုယ္တိုင္လာခ်င္ေပမဲ့လူလုံးထြက္ျပလို႕မရတ့ဲသူ႕အေျခေနကိုကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ဆိုအဲ့လက္
နက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့အဖြဲ႕စည္းကညာလက္ရုံးတ
ေယာက္ကသူ႕ခ်စ္သူကိုလိုက္အေႏွာက္ေပးေနတဲ့သူျဖစ္ေနတာမို႕လို႔႔ပါ။
သတင္းေပးကသူဆိုတာသိရင္တျခားမလိုလားအပ္တဲ့ျပႆနာေတြလုိက္ရွင္းေနရမွာစိုးတာေၾကာင့္တျခားလူလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာနားလည္ပါတယ္။သူကိုယ္တိုင္ကလူသိတဲ့လူငယ္CEOတေယာက္ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့တျခား အရွဳပ္အရွင္းေတြမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆုိတာသိပါတယ္။
ေစာင့္ေနရင္းနာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့၁၀နာရီထိုးေတာ့မယ္။
ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္က၁၀နာရီဆိုေတာ့ေရာက္သင့္ေနၿပီကိုအဲ့လူဘာလို႕မေရာက္ေသးတာပါလိမ့္။ Tsk ။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္မရွည္စြာမ်က္ေမွာင္တခ်က္က်ဳံ႕လိုက္ရင္း
ေကာ္ဖီတငုံငုံ႕ေသာက္လိုက္တယ္။
ေကာ္ဖီအရသာခါးသက္သက္ကတစုံတေယာက္ကိုသတိရေစတယ္။တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကေကာ္ဖီလိုခါးသက္
သက္အရသာကိုၾကိဳက္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးPink Milk ကိုသာအရမ္းႏွစ္သက္တဲ့သူပါ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကိဳက္လဲဆိုDutyခ်ိန္ရဲယူနီေဖာင္း
ၾကီးနဲ႕မလိုက္မဖက္Pink Milk ကိုအားရပါးရကိုင္ ေသာက္တဲ့ထိပဲ။သူငယ္ခ်င္းေတြကစေပမဲ့လဲဂရုမစိုက္ပါ
ဘူး။ကုိယ့္အၾကိဳက္နဲ႕ကိုယ္ပဲေလ။ကၽြန္ေတာ္Pink Milk မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာသူနဲ႕လမ္းခြဲလိုက္ၿပီးကထဲကပါ။
လမ္းခြဲစအခ်ိန္ကေသြးပူေနတုန္းမို႕ဘာမွမခံစားရသလိုေပမဲ့ၾကာေလၾကာေလ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႕လမ္းခြဲစကား ေျပာမိတဲ့ကုိယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္မိလာေလပဲ။
