Kociak Między Wilkami

Rozdział 9

Hej. zanim przejdę do opowiadania chciała bym podziękować że pisaliście komentarze kiedy rozdział bo to w końcu pchnęło mnie do napisania czegokolwiek... nie jestem pewna czy uda mi się cokolwiek jeszcze wstawić ale postaram się jakoś zakończyć tą książkę. jak macie jakieś pomysły co do fabuły to dzielcie się pomysłami w komentarzach chętnie poczytam jakieś propozycje i może pomogą mi jakoś znaleźć znowu sens do pisania tego. Nie przedłużając już zapraszam co czytania i pisania w komentarzach. Miłego czytania <3

Perspektywa Kociaka

Nikt nie znał mojej przeszłości.... nie wiedział jak i gdzie się wychowałem. Nie wiedzieli co mnie w życiu spotkało... nic nie wiedzieli. Nie wiedzieli o znecaniu się nade mną przez mojego ojca i jego znajomych.... nie wiedzieli o wykorzystywaniu.... i o gwałtach.... o jednym z najgorszych rzeczy w moim życiu czyli usuwanie czegoś co kiedy powinno żyć.... że już nie będę mógł mieć dzieci.... albo i będę mógł ale nie chce żadnego seksu..... nie chce... nie zdołam tego udźwignąć.... nie będzie mi to sprawiać przyjemności.... nic. Po moich policzkach poleciały nieświadomie łzy a ja sam skuliłem się i schowałem pod koc. Nie chciałem żeby patrzyli na mnie.... nie chciałem tego. To było najgorsze wspomnienie jakie nawiedza mnie w snach..... jak mój tata mnie zgwałcił.... do tej pory czuje ból.... do tej pory czuje jego dotyk.... Zacząłem tak mocno płakać ze ktoś nagle do mnie podbiegł i przytulił czule. Wtuliłem się w niego i płakałem próbując się uspokoić

- ja tak nie chce.... to wszystko zbyt boli.... ja się boję... nie chce- wtuliłem się w jego bluzę ale moje ciało i psychika były za słabe więc w pewnym momencie organizm powiedział dość czas spać. Zasnąłem ale moim ciałem dalej wstrząsały drgawki i cichy szloch. To było zbyt silne uczucie jakie w sobie dusiłem.... to wszystko było takie świeże.... takie bolące.... ja tak nie chce.... proszę pomóżcie mi.... nie chce tak żyć.... chce być normalnym człowiekiem.... ale to za trudne....

Perspektywa Laya

Kiedy chłopak zaczął płakać i cały się trząsł od razu do niego podbiegłem i zacząłem uspokajać... był taki drobny taki delikatny... spojrzałem na alfę a ten od razu wszystkich wygonił z pokoju. Chciałem z nim porozmawiać ale on zemdlał. Przytuliłem go do swojego torsu i siedziałem z nim dopóki się nie obudził. Otworzył te swoje śliczne ślepia i spojrzał na mnie może trochę bardziej ufnie niż na innych ze sfory? a może mi się tylko tak wydaje? moje rozmyślania przerwał cichy głos chłopaka

-ja przepraszam nie chciałem sprawiać wam problemów, nie chcia...- przerwałem mu w tym momencie nie pozwalając dalej mówić

-nikomu nie sprawiłeś kłopotu... ja chciałbym się tobą zaopiekować ja obiecuje że nie zrobię ci krzywdy ale chcę być zawsze koło ciebie niezależnie czy coś się stanie czy będziesz smutny wściekły czy szczęśliwy. Ja chcę się tobą zaopiekować. Coś mnie do ciebie ciągnie i nie wiem czy jesteś moją bratnią duszą czy może to po prostu chęć pomocy innym ale pozwól mi proszę się tobą zaopiekować. - mówiłem szybko ale nad wyraz spokojnie. Moje oczy świeciły lekko tajemniczym blaskiem a usta były lekko wygięte w uśmiech ale widać było we mnie niepewność. Wilcze uszy cały czas nieprzerwanie chodziły w przód, w tył i tak na zmianę a ogon lekko machał i owinął się wokół brzucha mojego kociaka. Patrzyłem na niego siedząc dalej na kanapie i przytulając się do niego żeby już teraz obronić go przed całym światem. Ku mojemu zaskoczeniu mały kociak wtulił się we mnie i cicho zaszlochał mówiąc a raczej szepcząc podziękowanie a na jego głowie pokazały się białe jak śnieg uszka. Jego ogonek za to owinął się wokół mojego puchatego ogona w czułym geście

-Sehun- wyszeptał chłopiec

-słucham? nie rozumiem ?- spytałem zdziwiony tym słowem. Nagle moje oczy się rozszerzyły wyglądając jak spodki od filiżanek. -''czyżby to jego ..."- zadałem pytanie w myślach gdy nagle usłyszałem odpowiedz 

-Mam na imie... Sehun - wyszeptał znowu się we mnie wtulając.