Succubus

Κεφάλαιο 5ο

Ακόμη στέκομασταν ο ένας απέναντι στον άλλον και κοιταζόμασταν. Αυτός είχε μονίμως κολλημένο στο πρόσωπο του ένα ειρωνικό χαμόγελο, από την άλλη εγώ νομίζω είχα πάθει σοκ.
Προσπάθησα να σταματήσω το τρέμουλο που είχε δημιουργηθεί στα χέρια μου και να μπορέσω να πάρω πάλι την αυτοκυριαρχία του εαυτού μου.
-Ποιός στο διάολο είσαι εσύ;
-Έτσι μιλάς σε κάποιον που μόλις σε έσωσε;
-Δεν στο ζήτησα μια χαρά τα κατάφερνα και μόνη μου.
Το χαμόγελο του έγινε πιο έντονο και πλησίασε λίγα βήματα, που τον έφερναν πιο κοντά μου.
Μπορούσα να νιώσω την καυτή του αναπνοή να πέφτει στο πρόσωπο μου και αμέσως δάγκωσα τα χείλη μου για να μην πω δυνατά τις πονηρές σκέψεις που με κύκλωσαν.
Ήταν πολύ όμορφος.
Τα μαλλιά του ήταν ξανθά και πλεσίωναν το πρόσωπο του σαν φωτοστέφανο, τα μάτια του είχαν ένα χρώμα σκούρο καφέ που αν δεν το παρατηρούσες καλά θα έμοιαζε με μαύρο. Και αυτά τα χείλη, θα ήθελα τόσο πολυ να δω πως ταιριάζουν στα δικά μου. Έδιωξα αμέσως την τελευταία σκέψη από το μυαλό μου. Δεν ήθελα να πάθει κάτι, όχι και αυτός. Κανένας άλλος.
Χαμήλωσα ελαφρά το κεφάλι μου και απέφυγα το βλέμμα του που είχε πέσει στα χείλη μου. Ξαφνικά ένιωθα ότι το δωμάτιο δεν είχε καθόλου αέρα.
Το δάχτυλο του διέτρεξε το περίγραμμα από το πρόσωπο μου, και μακάρι να σταματούσε κάποιος τον χρόνο σε αυτήν την στιγμή.

-Πραγματικά νόμιζα πως χρειαζόσουν την βοήθεια μου.
Η φωνή του είχε αλλάξει, είχε γίνει πιο βαριά και ερωτική και ένιωθα να ζαλίζομαι.
-Νομίζω πως πρέπει να φύγεις.
-Όχι πριν μάθω γιατί τους σκότωσες.
-Πως τολμάς;
Θεέ μου τι σκεφτόμουν; Αμέσως πισωπάτησα για να αυξήσω λίγο την απόσταση ανάμεσα μας. Χρειαζόμουν οξυγόνο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω κοντά του.
-Δεν σε κρίνω. Όλοι έχουμε κάνει τις ατασθαλίες μας. Αλλά εσύ μικρή μου είσαι εντελώς απρόσεχτη.
-Φύγε Τώρα!