Succubus

Κεφάλαιο 10

Ήμουν στην αναμόρφωση για τρεις μέρες. Δεν μου έδιναν καν φαγητό μόνο ελάχιστο νερό. Μετά το συμβάν με την άλλη τρόφιμο πέρασα τις μέρες μου κλεισμένη μέσα σε αυτό το σκοτεινό και ασφυκτικά κλειστό δωμάτιο. Η "άλλη" πείνα που ένιωθα ήταν πιο δυνατή από όλα τα συναισθήματα που μπορούσα να νιώσω, ένιωθα πως κάτι υπήρχε μέσα μου και ήθελε να βγει στην επιφάνεια. Προσπαθούσα να το καταπιεσω αλλά κάθε φορά που προσπαθούσα μεγάλωνε περισσότερο. Δεν μπορουσα να τραφω ακόμη, δεν είχα μάθει να το ελέγχω. Ένιωθα το κορμί μου να καίγεται από την αίσθηση της απώλειας και κάθε μέρα γινόταν όλο και χειρότερο.
Η μεταλλική πόρτα άνοιξε δημιουργώντας θόρυβο που είχα καιρό να ακούσω. Δύο φρουροί μου προσταξαν να σηκωθώ και να τους ακολουθήσω, το έκανα χωρίς αντίρρηση και ο ένας προχωρούσε μπροστά μου και ο άλλος πίσω μου. Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο ανάκρισης. Το ήξερα γιατί είχα δει πολλές αστυνομικές ταινίες και έμοιαζε ακριβώς ίδιο.
-Πέρασε μέσα και κάθισε.
Έκανα αυτό που μου είπαν και μπήκα στο δωμάτιο. Ήταν λευκό και αρκετά μακρόστενο. Υπήρχε ένα γραφείο με δύο καρέκλες τοποθετημένες η μία απέναντι στην άλλη και κάθισα σε μια από αυτές. Στην απέναντι πλευρά του γραφείου ήταν τοποθετημένη μία κάμερα, κοίταξα διακριτικά τις γωνίες από το ταβάνι και όπως ακριβώς το περίμενα υπήρχαν παντού κάμερες.
Η πόρτα άνοιξε πίσω μου με φόρα και μπήκε μέσα ένας αστυνομικός. Ήταν αρκετά ψηλός με μούσι και καφέ μαλλιά και μάτια . Πρέπει να ήταν κοντά στα τριάντα πέντε.
-Καλησπέρα. Ονομάζομαι Αστυνόμος Σέιτζ και ερευνώ την υπόθεση σας.
-Δεν θα έπρεπε να βρίσκεται παρών και ένας δικηγόρος?
-Ναι. Έχετε αυτό το δικαίωμα να τον ζητήσετε, αλλά πιστεύετε ότι τον χρειάζεστε?
-Όχι δεν έχω κάνει τίποτα για να τον χρειάζομαι.
-Ωραία λοιπόν. Συνεχίζουμε.. Η συνομιλία μας θα καταγραφεί για λόγους ασφαλείας. Είστε σύμφωνη με αυτό?
-Δεν νομίζω ότι έχω και άλλη επιλογή.
Του χαμογελάσα προσπαθώντας να κρύψω τον εκνευρισμό μου. Αυτός καταλαβε την ειρωνεία στην φωνή μου και χαμογέλασε ενώ πατούσε το rec.
-Αυτήν εδώ την κοπέλα την αναγνωρίζεται?
Μου έδειξε την φωτογραφία από μία ξανθιά κοπέλα που δεν είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου.
-Όχι.
Μου έσπρωξε προς το μέρος μου έναν ακόμη φάκελο που είχε κι άλλες φωτογραφίες. Μόνο που αυτήν την φορά η κοπέλα δεν ήταν γεμάτη ζωντάνια όπως στην προηγούμενη ήταν νεκρή καλυμμένη με αίματα.
-Μήπως τώρα φρεσκαριστηκε η μνήμη σας?
Ήταν εκείνη η κοπέλα για την οποία με κατηγορουσαν, νομίζω ότι την είχα δει εκείνο το βράδυ στο μπαρ μαζί με παρέα αλλά δεν συγκράτησα τα χαρακτηριστικά τους.
Στην φωτογραφία το σώμα της κοπέλας φαινόταν διαλυμένο σαν να μην ήταν καν ανθρώπινο.
-Την είχα δει εκείνη την ημέρα στο μπαρ αλλά δεν την γνώριζα. Ούτε την σκότωσα.
-Και τότε πως βρέθηκες εκεί;
Αυτό ήταν το ερώτημα που βασάνιζε και τα δικά μου βραδιά. Τι είχε γίνει ακριβώς και γιατί δεν μπόρεσα να ακούσω κάτι?
-Δεν ξέρω.
-Θα σου πρότεινα στο δικαστήριο να έχεις μια διαφορετική απάντηση.
-Δεν την σκότωσα. Δεν είχα καν λόγο να το κάνω.
Ο αστυνομικός μου χαμογέλασε ειρωνικά. Δεν με πίστευε, και μόλις του είχα δώσει την πιο προφανής απάντηση που δίνουν όλοι. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι και γρήγορα αλλά η πείνα που ένιωθα και όπως τον έβλεπα μπροστά μου φούντωνε η επιθυμία μου να τραφω.
Μπορούσα να νιώσω τον εαυτό μου να αλλάζει και το μόνο που ένιωθα πλέον ήταν η πείνα μέσα μου να με κατακλύζει.
Έσκυψε μπροστά μου και με κοίταξε πιο προσεκτικά.
-Πως άλλαξαν χρώμα τα μάτια σου;
Χαμογέλασα σαρδονια και τον πλησίασα από την άλλη πλευρά.
-Έλα να σου δείξω.
Με πλησίασε μαγεμένος πλέον από την γοητεία μίας Σουκουμπους και πάτησα στοπ στην μηχανή που κατέγραφε ακόμη. Εφερα τα χείλη μου κοντά στα δικά του και μπορούσα να νιώσω την ενέργεια του να κυλάει μέσα μου.
Η πόρτα άνοιξε απότομα και κάποιος με τράβηξε απότομα. Γύρισα γρήγορα να κοιτάξω ποιος είχε τολμήσει να με ενοχλήσει απειλιτικα και είδα τον Ντμίτρι να με κρατάει κλειδωμένη στον τοίχο.
-Όλο προβλήματα είσαι μικρή μου.
Το μόνο που βγήκε από μέσα μου ήταν ένα άγριο γρυλισμα. Γύρισε προς τον αναίσθητο αστυνομικό που συνέρχονταν σιγά σιγά και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια.
-Δεν θυμάσαι τίποτα από ότι έγινε εδώ, ήρθε μέσα μιλήσατε και κατέληξες ότι είναι αθώα. Πιστεύεις ότι ο πρώην γκομενος της το έκανε γιατί ζήλευε και από τις τύψεις του κρεμαστήκε. Η υπόθεση έληξε.
Αυτός εγνεψε καταφατικά και συμφώνησε. Εγώ πάλι είχα μείνει εμβρόντητη. Θα σκοτώνα αστυνομικό αν δεν με σταματούσε.
Υπέγραψε ένα έγγραφο και μου το έδωσε.
-Δεσποινης είστε ελεύθερη να φύγετε. Συγνώμη για την ταλαιπωρία που υπέστηκατε, ήταν μια παρεξήγηση.
-Θα πάρεις τα πράγματα σου να φύγουμε; Ίσα που προλαβαίνεις, έχει νυχτώσει έξω.
-Προτιμώ να φύγω έτσι δεν θέλω να πάρω τίποτα.
Μου χαμογέλασε και μου άνοιξε την πόρτα. Είχα τεράστια απορία για το πως κατάφερε να έρθει εδώ μέσα και να με ελευθερωσει με τόσο λίγο κόπο αλλά δάγκωσα τα χείλη μου.
Τους ακόλουθουσα σιωπηλή γεμάτη απορίες καθώς ετοίμαζαν τα έγγραφα της απελευθέρωσης μου. Πως είχε αλλάξει τόσο πολύ η ζωή μου μέσα σε τόσο λίγο καιρό;
Υπέγραψαν κάτι χαρτιά και μου τα έδωσαν.
-Δείξε αυτά σε όποιον σε ρωτήσει. Συγνώμη και πάλι για την ταλαιπωρία.
Δεν του απάντησα ακολούθησα τον Ντμίτρι που με οδηγούσε στην έξοδο, από όλους τους ανθρώπους που θα περίμενα να με βοηθήσουν αυτός σίγουρα δεν υπήρχε καν στην λίστα. Έδειξα τα χαρτιά μου στον φύλακα και με άφησε να περάσω. Μόλις βγήκα από το κτήριο και είδα τον γεμάτο αστέρια ουρανό με έκανε να θέλω να κλάψω, ήταν περίεργη αυτή η αίσθηση της φυλακής και του εγκλωβισμου. Ήταν επίσης ακόμη πιο περίεργο τα απλά πράγματα που μου είχαν λείψει όπως αυτό.
Μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του πάνω μου.
- Πάμε;
- Που;
- Που θα ήθελες;
- Δεν ξέρω, δεν ανήκω πουθενά.
Κι όντως δεν ανήκα πουθενά, ήμουν απλώς μια περιπλανωμενη, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, μόνη μου.
-Εσύ μικρή μου succubus θα μπορούσες να ανήκεις όπου θέλεις, αλλά τείνεις να αρνείσαι πεισματικά την φύση σου.
Ένιωθα πως μόνο σε ένα μέρος θα μπορούσα να ανήκω, αλλά για μια ακόμη φορά έκανα λάθος.
-Πάμε τότε κάπου που θέλω εγώ.
Μου χαμογέλασε και άνοιξε την πόρτα για να μπω από το πολυτελές αυτοκίνητο του.
Μετά από κάποια ώρα σιωπής και οδήγησης φτάσαμε στο λιμάνι και μπορούσα να νιώσω την αλμύρα στον αέρα. Αναρωτιόμουν τι μπορεί να είχε στο μυαλό του αλλά η σιωπή του δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια για ερωτήσεις. Σταμάτησε στο λιμάνι και βγήκε από το αυτοκίνητο και εγώ με την σειρά μου.
-Τελικά που πάμε;
-Θα δεις. Έχε μου λίγη εμπιστοσύνη Ρόζα.
-Ναι σίγουρα.
Δεν μου απάντησε απλώς κατευθύνθηκε σε ένα σκάφος και ανέβηκε από την σκάλα του.
Κοντό στάθηκα στην άκρη και κοίταξα κάτω την θάλασσα, την σκάλα, το σκάφος και το κενό ανάμεσα τους. Αμέσως με έπιασε μια ταχυπαλμια από το άγχος μου, και αν έπεφτα; Μάλλον κατάλαβε τον δισταγμό μου και άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το δικό μου. Μόλις το έκανε ένιωσα τον προηγούμενο φόβο να φεύγει μακριά και ανέβηκα και εγώ στο σκάφος.
-Χαίρομαι που με εμπιστεύεσαι τελικά.
-Δεν σε εμπιστεύομαι, απλώς δεν μπορούσα να κάθομαι εκεί να σε κοιτάζω...
Κάπου στο βάθος άκουσα το ουρλιαχτό ενός λύκου και ανατρίχιασα ολόκληρη...

Συγνώμη που άργησα τόσο πολύ να ανεβάσω κεφάλαιο.. Πιθανότατα να έχετε εγκαταλείψει όλοι αυτό το βιβλίο δεν σας άδικω...

Αυτόν τον καιρό δουλεύω πολύ γι αυτό είναι δύσκολο να ανεβάζω η να βλέπω τις ιστορίες σας!

Λοιπόν ανακεφαλαιωση.. Για όσους μπερδεύτηκαν με τον Ντμίτρι είναι ο Βρυκόλακας ο επικεφαλής...
Και δυστυχώς δεν είναι ο Κρίστιαν..