Succubus

Κεφάλαιο 11

Κοιτούσα το φεγγάρι που αντανακλούσε στο νερό καθώς το ελαφρύ αεράκι έκανε το σκάφος να κουνιέται ελαφρά. Αγαπούσα την θάλασσα και ήταν και ένας λόγος που είχα δεχτεί την πρόσκληση του, παρόλο που δεν τον εμπιστεύομουν.
- Θα κρυώσεις εδώ. Θέλεις να έρθεις μέσα;
Εισεπνευσα το αλμυρό αεράκι και έτριψα μηχανικά τα χέρια μου, όντως είχε λίγο κρύο.
-Γιατί με έφερες εδώ;
Χαμογέλασε και με πλησίασε κι άλλο. Το χαμόγελο του ήταν σατανικά όμορφο.
-Ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα.
-Υποθετικά δεν ήσουν εσύ υπεύθυνος για την κατάσταση μου αλλά ο Κρίστιαν.
-Διακρίνω μια πικρία στην φωνή σου γλυκιά μου Σουκαμπους; Δεν ήμουν αυτός που περίμενες να νοιαστει;
Δαγκωσα τα χείλη μου χωρίς να του απαντήσω, εξάλλου δεν θα μπορούσα να του πω ψέμματα.
-Είμαι επικεφαλής των πλασμάτων του σκότους. Και αν ο Κρίστιαν δεν νοιάζεται παρότι είσαι δικιά του ευθύνη, εγώ δεν θα σε άφηνα έτσι. Τι συνέβη πάλι;
-Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, θυμάμαι μόνο κάτι φωνές στο κεφάλι μου και μετά βρέθηκα μπροστά σε πολύ αίμα. Αλλά δεν το έκανα εγώ. Αλήθεια. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό.
-Μου επιτρέπεις;
Έπιασε το χέρι μου και αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη όμως εγνεψα καταφατικά, αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στην υπερηφάνεια και την περιέργεια μου να μάθω το κενό που είχα στο κεφάλι μου σίγουρα νικούσε η περιέργεια μου.
Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα κάτι αποκρουστικό, κάτι..
Αλλά αντί για αρνητικά συναισθήματα μόλις τα δόντια του βυθιστηκαν στον καρπό μου. Ένιωσα όπως δεν έχω ξανανιώσει ποτέ..
Προσπαθούσα να κρατήσω το βογγητο που ανέβαινε στο λαιμό μου με τα χίλια ζόρια και όσο πιο πολύ κρατιόμουν τόσο πιο έντονο γινόταν αυτό που ένιωθα, μέχρι που στο τέλος δεν κρατήθηκα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, μπορούσα να νιώσω το χαμόγελο του, και με νευρίαζε αυτό, αλλά εκείνη την στιγμή δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο.
Τραβήχτηκε από κοντά μου και τα χείλη του βρέθηκαν στα δικά μου.