Succubus

Κεφάλαιο 9ο

Άκουγα έναν απόμακρο παλφασμό από μία σταγόνα που έπεφτε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Το μυαλό μου κόντευε να τρελαθεί. Κοίταξα για μία ακόμη φορά το "νέο" μου δωμάτιο.
Άδειοι τοίχοι, εγώ ξαπλωμένη σε ένα χαλασμένο ράντζο που έτριζε κάθε φορά που προσπαθούσα να κουνηθώ και κρύα σιδερένια κάγκελα για είσοδο.
Μισούσα τα κάγκελα.
Και γενικότερα τις φυλακές, δεν μπορούσα να βλέπω ζώα φυλακισμένα σε κλουβιά και ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου κλειδωμένο μέσα σε ένα. Αλλά να που είμαι εδώ τελικά.

Για μία ακόμη φορά προσπάθησα να αποτρέψω την ιδέα του να ξεκινήσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, αν το έκανα πιθανότατα θα επισκέπτομουν και το ψυχιατρικό τμήμα και είχα ήδη δει πολλά σε μία μέρα.
"Πλιτς" "Πλατς"...
Αυτή η σταγόνα μου είχε σπάσει τα νεύρα! Επίτηδες να το κάνανε δεν θα το κατάφερναν τόσο καλά.
Προσπάθησα να καθαρίσω τις σκέψεις μου και να θυμηθώ τι ακριβώς είχε συμβεί.
Υπήρχε αίμα παντού. Τόσο πολύ αίμα που έκανε το στομάχι μου να ανακατεύεται. Τα χέρια μου ήταν καλυμμένα με το αίμα της. Αλλά γιατί; Δεν μπορεί να την σκότωσα εγώ. Εγώ...
Το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας πυκνός καπνός που με περικύκλωσε και το κεφάλι μου πονούσε υπερβολικά.
-Έχεις επισκέψεις.
Η φρουρός μου πέταξε τις χειροπέδες στα πόδια μου σαν να ήμουν κανένα σκυλί. Ήθελα να της φωνάξω για τα δικαιώματα μου και ότι δεν μπορεί να μου συμπεριφέρεται έτσι αλλά αμέσως δάγκωσα τα χείλη μου για να κρατήσω μέσα μου τις σκέψεις που κινδύνευαν να γίνουν λέξεις και σαν υπόδειγμα καλού κοριτσιού έσκυψα να τις πιάσω χωρίς να πω τίποτα.
-Κάνε γρήγορα δεν έχω όλη την ημέρα μπροστά μου.
Φόρεσα γρήγορα τις χειροπέδες και την άφησα να με οδηγήσει στην αίθουσα υποδοχής. Εκεί είχα τον Κρίστιαν να κάθεται οργισμένος πίσω από το τζαμί και να περιμένει κουνώντας νευρικά το πόδι του. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το βάλω στα πόδια και να ξεκινήσω να τρέχω προς το κελί μου που αυτήν την στιγμή έμοιαζε αρκετά δελεαστικό.
Αντί να φύγω όμως κάθισα στην καρέκλα και έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου για να τον ακούσω.
Απόλυτη σιωπή.
Απλώς με κοιτούσε αγριεμένος χωρίς να μου πει κουβέντα.
Πήρα μία ακόμη βαθιά αναπνοή και επιστράτευσα όλο μου το κουράγιο.
-Δεν θα έχουμε και πολύ χρόνο..
Το μόνο που εισέπραξα ήταν 《αν είναι ποτέ δυνατόν 》 ένα ακόμη πιο αγριεμένο βλέμμα. Ακόμη δεν μου είπε κουβέντα.
-Κρίστιαν εγώ..
-Σου είπα να μείνεις μακριά από μπελάδες;
-Δεν εφτ...
-Δεν με ενδιαφέρει τι έκανες. Ρίσκαρα για σένα και αυτό είναι το ευχαριστώ;