A doll's house (ON HOLD)

3. Questionable madness

Hello my little bloodsuckers!

Herinneren jullie me nog? Vaag, ergens?

Ik had het druk met school en met vanalles maar nu ben ik terug!

Ik ben nu op vakantie!

Ik schrijf dit hoofdstuk vanuit Erica en ik ga veel hoofdstukken schrijven vanuit Jenny dusse...

Did I make you guys curious? ^^

Hahaha :)

Er staat een gedichtje over dit hoofdstuk in mijn gedichtenbundel: Dreamcatcher.

Het heet ook questionable madness! Feel free to read it. ^^

Het liedje bij dit hoofdstuk heet: The sound of madness- by Shinedown.

Een supergaafliedje! Het past heel erg bij dit hoofdstuk... ^^

Ik dedicate dit hoofdstuk aan Braakje omdat ik dat beloofd heb. Hier is je extra lange hoofdstuk, Braakje! Geniet van je vakantie en je slush puppie! ;)

Okay, that's it.

Lots of love,

Isabel

3. Questionable madness

Erica POV (Point Of Vieuw):

De stem weerklonk nog steeds in mijn hoofd. Zacht, hees, vragend. Net als in een horrorfilm. Had ik het wel echt gehoord?

Ik. Ik heb hulp nodig.

Een rilling trok over mijn rug en ik schudde mijn hoofd. Nee, het was vast mijn verbeelding. Dat moest wel.

Mijn handen trilden en ik kreeg met moeite de deur open. Metteen kwam Coddes, mijn kat, miauwend naar me toe. Hij spinde en gaf me kopjes. Ik grijnsde terwijl ik mijn hoofd schudde. 'Ja, je voer slijmerd.' Toen ik hem voer gaf viel mijn oog op de kalender. Oma bezoeken, stond er met een lachende smiley er naast. Ik kon mezelf wel slaan. Gauw trok ik mijn jas weer en rende naar mijn auto.

Hoe kon ik dat vergeten? vroeg ik mezelf af. Hoe kon ik haar vergeten?

Mijn oma was degene die voor me zorgde sinds mijn ouders overleden waren. Ze gaf me altijd snoepjes mee naar school. Ik glimlachte wrang. Ze dacht waarschijnlijk dat dat me vrienden zou bezorgen. Natuurlijk niet. Ik kon ze niet omkopen met snoep of geld. Ik was een buitenbeentje, altijd al geweest. Ze had me voor me gezorgd en me geholpen totdat... Ik beet op mijn lip. Totdat ze gek werd. De schoonmaakster die elke dinsdag kwam vertelde me dat ze onbegrijpelijke dingen zei. Tegen zichzelf mompelde, gilde, om zich heen sloeg. Op een goed moment had ze de inrichting gebeld. Die hadden geen twijlfel gehad over mijn oma's psychologische toestand en hadden haar opgenomen. Haar rustige huisje buiten de stad werd verkocht en ik moest nu wat verder rijden om haar te bezoeken. Niet dat ik dat erg vond. Ik hield nog steeds van haar. 'Erica! Je bent er!' Wendy, mijn oma's vaste verzogster, lachte vriendelijk naar me. 'Ze zat al op je te wachten.' Mijn oma was de voornaamste reden om in een inrichting te gaan werken. Ik had een maand mijn diploma gekregen en had kort daarna een baan gekregen om de vaste verzorgster te worden van Jenny Raid.

Ik was blij dat mijn oma niet was zoals zij. Maar de gebeurtenis van vandaag was... Raar. Zat gekte in je genen? Was het overdraagbaar? Was ik gek aan het worden?

Hier in het poppenhuis, hoorde ik weer in mijn hoofd. Poppenhuis? vroeg ik terug. Ik was verbaasd en boos op mezelf. Ik zat terug te praten tegen het stemmetje in mijn hoofd. Was ik gek geworden!?

Dat was juist mijn vraag, dacht ik terwjil ik zuchtte. Ik begreep het niet. Ik begreep mezelf niet.

'Lieverd, je bent er!' mijn oma glimlachte zwak. 'Hallo oma,' zei ik en ik liep naar haar toe en kuste haar voorzichtig op haar voorhoofd. Mijn oma schudde haar hoofd toen ik ging zitten. 'Ik ben niet van porselein, hoor,' zei ze terwijl ze me doordringend aankeek. Ik glimlachte even, terugdenkend aan alle leuke dingen die we gedaan hadden. Naar het strand, naar de dierentuin. Simpel, dat wel. Maar nog steeds onvergeetelijk. 'Hoe was je dag, lieverd?' ik beet op mijn lip. Moest ik het haar vertellen? Ik keek naar de grond en net toen ik wilde antwoorde keek ik terug naar mijn oma. Ze was anders geworden. Haar gezicht stond strak en gespannen en haar ogen waren leeg en donker en staarden leeg voor zich uit. Ging ze dood? Kreeg ze een aanval? Nee, toch?  'Oma?' mijn stem klonk aarzelend en bang. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Mijn handen trilden en ik greep mijn shirt strak vast. Toen keek ze me aan. Haar ogen die eerst chocoladebruin waren waren nu pikzwart. Toen pakte ze mijn hand. Haar hand was ijskoud. 'Je moet ze redden,' zei ze. Haar stem klonk leeg. 'Je moet haar redden.' Ik rilde en keek haar aan. 'Wie moet ik redden, oma?' ze luisterde niet naar me. Haar greep verstrakte. 'Het poppenhuis.' ik voelde een electische schok. Hier in het poppenhuis. De stem schalde weer door mijn hoofd. 'Je moet ze hun ziel terug geven, Erica.' Hoe ze mijn naam zei was eng. Ze legde de nadruk op elke lettergreep: "E-ri-ca." Ik haalde diep adem toen ik besefte dat ik geeen adem haalde. 'Je moet ze helpen. Dan pas hebben ze rust.' Ze trok haar hand weg en haar hoofd viel op haar borst alsof iemand het voor haar had vastgehouden. Alsof ze werd bestuurd door touwtjes. 'Oma?' toen keek ze me weer aan. Haar ogen waren kastanjebruin. 'O gut, ben ik in slaap gevallen lieverd?' mijn mond viel open. Letterlijk.

'O-oma? Weet u dan niets... Wat u net zei?' Oma keek me vragend aan. 'Wat zie ik dan net lieverd?' ik schudde mijn hoofd. 'Poppen... Poppenhuis... Ziel.' De woorden vielen uit mijn mond. Mijn oma schudde haar hoofd. 'Dat zei ik niet?' ze eindigde haar zin met een vraagteken. 'Ik moet gaan oma, ik kom volgende week langs,' zei ik toonloos en ik stond op. Ik moest nadenken.

Poppenhuis, zielen... Het had een verband. Mijn oma en het poppenhuis. Mijn oma en de stem in mijn hoofd... Was ik gek aan het worden? Ik zuchtte terwijl ik mijn nachtlampje uit deed en mijn ogen sloot.

De gebeurtenissen van vandaag bleven door mijn hoofd spoken. Uiteindelijk viel ik slaap.

Haar ogen waren ijsblauw en leeg. Haar haar was perfect: blond, lang en stijl. Haar huid was ook perfect en van plastic, besefte ik. Haar stem was net zoals in mijn hoofd maar haar mond ging niet ogen. Ze bewoog niet, ze zat daar maar. 'Help me,' fluisterde ze. Opeens verschenen er nog een paar poppen achter haar. 'Help ons,' fluisterde ze weer. Ze bewoog niet maar ik had het gevoel dat ze op me af kwam. Ik wilde achteruit lopen, maar ik kon me niet bewegen. 'Help ons!' ze begon nu harder te praten terwijl ze de woorden steeds weer herhaalde. Totdat ze gilde. 'Help ons!' het snerpende geluid sneed door mijn hoofd en ik wilde mijn handen voor mijn oren doen. Toen verdwenen ze. Een lach, niet de hare wist ik, galmde door haar hoofd. Een stem, die me akelig bekend voor kwam. 'Je zult het toch vergeten zijn...' het galmde door mijn hoofd. Voetstappen in een galmende ruimte. Pijn, gif. 'Liefje.' Een deur die dichtsloeg. Toen werd alles zwart.

'Help ons....'

Have sweet nightmares... ^^