Karanlığın dibine doğru çaresizce batıyorum. Herşeyin bittiğini bilmeme rağmen,karanlıkla mücadeleye devam ediyorum.Ufak bir ışık arıyorum etrafımda, benim karanlığımda az da olsa görünen zayıf bir ışık. Ama ışığa dair hiçbir şey çıkmıyor karşıma.Çaresizce karanlığı kabul ediyorum.İçimdeki umudun da söndüğünü kendi penceremden hissizce izliyoirum.Karanlık beni çektikçe daha çok çekiyor,duygularımı sömürüp nefreti elime veriyor.Yüzümde ruhsuz bir görüntü,ruhuma işleyen karanlığın eseri bu. Bir başyapıt.Ellerim karanlığa kelepçelenmiş bir şey yapamıyorum. Ayaklarımda kördüğüm olmuş ipler,benim ilerlememi engelliyor. Tamanlamıyla karanlığa teslim olmadan,ilerlemem gerekiyor.İlerde ışık olacak biliyorum.Ben karanlığın ellinde hapsolmuş kötü kız olamam. Hayır!!!Karanlığın dibsiz kuyusunda biraz daha kayboluyorum.Karanlık beni yutmadan önce derinlerde olan zayıf, cılız bir ışığa ihtiyacım var.Daha fazla çırpınmadan bekliyorum o ışığı,karanlıkta olmama rağmen.Çaresizce ama en karanlığı olmaktansa bi ton açık olmak en azından aydınlığa yakınlıktır. Bu düşünce her ne kadar karanlığı unutturmasa da kaybolan son umuda bağlanmamı sağlıyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gün Işığım
Teen FictionHayat, bataklıkta bütün belaları başına toplayan Naz'ı daha da çok dibe çekmeyi istiyordu.Naz durumdan memnun muydu bilinmez ama bir ışığa ihtiyacı vardı.Belki o ışık onu kurtarabilirdi ya da tam tersi ışık ta karanlığa gömülebilirdi. Peki ya ön yar...
