The Badboy's Game - Schaakmat (#3)

Hoofdstuk 2

"Het is zo vreemd om te beseffen dat onze vrienden al samen een kindje hebben. Ik voel me zo oud nu," denk ik hardop. David knikt. Zijn hoofd rust in mijn schoot. "Ze zijn er dan ook wel vroeg bij, hé. Ik had dit nooit in Will gezien. Voor hij Jenn kende was hij zo... anders." Hij gaat weer rechtzitten en sluit me in zijn armen. Ik kan me best voorstellen dat Will vroeger even erg was als David. Beide jongens zijn geminderd met hun wilde leven nu Jenn en ik in hun levens gekomen zijn. Maar Jake, die heeft nog altijd niemand gevonden. "Heb je al iets van hem gehoord?" vraag ik, "Jake bedoel ik." David knikt opnieuw: "Hij stuurde me gisteren dat hij zijn terugreis aan het plannen is. Hij zal dus binnenkort wel terug binnenvallen." Hij lijkt vrij opgelucht om te horen dat zijn vriend zal terugkeren uit Rusland. Ondertussen zijn er al verschillende maanden gepasseerd. En ik ben ook supernieuwsgierig naar wat hij allemaal te vertellen heeft. Zou hij eindelijk een verklaring kunnen geven voor alles wat er gebeurd is in mijn leven de afgelopen jaren? Of ons leven...

David trekt me iets dichter tegen zich aan. "Laten we vanavond geen te zware gedachten hebben over alles. Ontspan je maar gewoon." Hij begint rustig mijn schouders te masseren. Ik doe mijn ogen dicht en geniet. Ook al zal mijn hoofd nooit volledig leeg kunnen zijn zoals hij dat soms kan, toch doen zo'n momentjes echt wel goed. Al snel gaat het masseren over naar knuffelen en dan kussen en plots lig ik bovenop hem terwijl zijn handen onder mijn kleding kruipt. De film blijft zich afspelen op de televisie, maar we kijken niet meer. De televisie licht de kamer op met onregelmatige flitsen en pas als uiteindelijk de aftiteling over het scherm rolt, trek ik mijn T-shirt weer aan. Mijn broek laat ik voor wat het is. Zonder broek rondlopen thuis is echt te comfortabel! "Wil je nog wat wijn?" vraagt David me. Ik knik en volg zijn bewegingen met mijn ogen terwijl hij onze glazen oppakt en in de keuken verdwijnt. Wanneer hij zich terug naast me zet met twee gevulde wijnglazen in zijn hand, merk ik dat er iets anders is aan hem. "Wat scheelt er?" vraag ik voorzichtig. Ik snap niet waar de plotse verandering van komt. "Niks, hier, dit is voor u, mevrouw," zegt hij overdreven beleefd. Ik lach en neem het glas aan. Daarna draaien we ons terug naar het scherm. Ondertussen speelde er zich een over-romantische scene af van een film op een andere zender. "Zou je met mij trouwen?" Ik laat mijn glas bijna op de grond vallen door zijn onverwachte vraag. "Uhm, wat? Waarom vraag je dat?"
"Omdat ik het graag zou weten." David haalt zijn schouders op, maar ik zie dat hij zich niet zo rustig voelt, als dat hij zich voordoet. "Wel, ik weet het niet. Ik bedoel: waarom zou jij willen trouwen? En dan met mij?"
"Omdat er meestal wel twee partijen zijn bij een huwelijk."
"Jij lijkt me gewoon de laatste persoon die zou willen trouwen."
"Ik zit vol met verrassingen, schatje. Dat weet je nu toch al." Hij knipoogt. Dat is de David die ik terug herken. "Maar even serieus: als ik nu op mijn knie zou gaan, zou je dan ja zeggen?"
Ik weet helemaal niet goed wat ik moet zeggen. Dit is zo'n directe en ook grote vraag. Van hém. De hele situatie lijkt wel absurd. David Watson die zich zou verbinden aan iemand in een huwelijk? "Ja. Denk ik. Ik weet het niet. Waarom blijf je hier zo over doorgaan, David?"
"Ik heb gewoon veel zitten nadenken, en jij bent de enige. Na alles waar we ons doorgeslagen hebben, blijf je nog steeds bij mij. En je bent prachtig. En plots stond ik een paar dagen geleden in een juwelierszaak naar ringen te kijken. En ik dacht: ja, waarom niet? Ik ben er klaar voor."
Met open mond luister ik naar hem. Is dit mijn David? Is dit een grap? Maar hij lijkt oprecht het antwoord te willen weten. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet wat ik wil. Natuurlijk wilde ik vroeger graag trouwen. Nadat ik David ontmoette is dat idee een beetje naar de achtergrond verdwenen, want hij leek me helemaal niet het type dat zich met zo'n 'banale' zaken bezighoudt. En dan doet hij nu dit. Ik zal hem nooit helemaal doorgronden blijkbaar. "Eliza, zou je alsjeblieft iets willen zeggen? Dit is vrij awkward aan het worden." Ik lach, "Sorry, ik heb er gewoon nooit zo over nagedacht. Sinds wanneer kan huwen jou iets uitmaken?"
"Sinds ik jou graag zie en sinds ik merk hoe gelukkig Will en Jenn zijn. Ik wil ook een groot feest waar ik met jou kan opscheppen bij iedereen," grijnst hij. Op dat moment zinkt hij op een knie en haalt een doosje uit zijn broekzak tevoorschijn. Ik kan geen woord uitbrengen. De kaarsjes, die David in het begin van de avond had aangedaan, flikkeren en werpen een warme gloed over ons heen. "Dus, Elizabeth Claesens, zou jij met mij willen trouwen?" Hij opent het doosje en ik zie een prachtige ring. Daarna kijk ik naar hem. Ik twijfel nog steeds of hij wel serieus is. Mijn hart bonkt als een gek in mijn borstkas. Davids uitstraling wordt iets minder zelfzeker naarmate ik mijn stilzwijgen verderzet. Plots schiet ik wakker uit mijn trance en langzaam knik ik. "Ja," fluister ik met een hese stem. Een gelukzalige lach breekt uit op Davids gezicht en hij staat op om de ring rond mijn vinger te doen. Vervolgens geef ik hem een knuffel zonder hem ooit nog los te willen laten. Nu is hij nog meer dan ooit mijn David.