The Badboy's Game - Schaakmat (#3)

Hoofdstuk 5

Ik hang een slot rond mijn fiets en wandel de school binnen. Na zo veel jaar schiet alleen ik nog over. David, Jake en Will zijn vrij snel gestopt met school nadat ze hun eerste diploma behaald hadden, en ook Jenn interesseerde zich er niet in om zich ergens in te specialiseren. Ik heb nog geprobeerd om haar te overtuigen, waarschijnlijk deels omdat ik niet alleen wil overblijven, maar ze veranderde niet van mening. We gaan nog wel steeds samen naar de dansclub. Nu ja, totdat kleine Jill kwam. Maar Jenn beloofde dat ze zou terugkomen nadat ze terug aangesterkt was.

Nu wandel ik alleen naar de klas. Af en toe praat een klasgenoot wel met me, maar meer dan dat wordt het niet. Er zijn ook veel personen die me niet eens durven aanspreken zelfs aankijken omdat ze weten dat ik met David date. Nu ja, daten is ook al niet meer echt de juiste term, denk ik, terwijl ik grijnzend naar de ring rond mijn vinger kijk. Ik laat me in stoel vallen en leg mijn boeken klaar. Plots komt Michael het lokaal binnen gestrompeld op 2 krukken. Zijn linker bovenbeen is voor een deel in verband gewikkeld. Het kan dus al bijna geen botbreuk zijn. Enkele studenten komen bezorgd vragen wat er gebeurd is. Ik vang enkel deeltjes van zijn uitleg op. Het heeft iets te maken met een pijnlijke ervaring met een of ander gereedschap terwijl hij aan het huis van zijn ouders werkte. Ondertussen is de leerkracht binnengewandeld en roept hij iedereen tot de orde om met zijn les te kunnen beginnen. Tijdens de uitleg over de anatomie van een menselijke voet, blijf ik mijn hoofd breken over hoe iemand in zijn eigen bovenbeen kan hakken of steken met gereedschap. Het zou voor altijd een raadsel blijven. Maar dat past ook bij Michael. Hij draagt bijna elke dag een donkere hoodie waarvan hij de kap dan ook nog eens ver over zijn hoofd trekt. Meestal zit hij helemaal achterin op een bankje en kribbelt wat in zijn schrift. Niemand die weet hoe hij zo ver is geraakt met zijn studies, maar hij moet dan toch wel genoeg studeren. Langer dan twee zinnen kan je ook niet communiceren met hem. En ik zeker niet. Om een of andere reden lijkt hij nog minder graag te praten met mij dan met de rest van de klas.

De rest van de dag loop ik wat rond van de ene les naar de andere en uiteindelijk mag ik al vrij vroeg in de namiddag naar huis. Dit jaar heb ik niet zoveel vakken, omdat we ook moeten werken aan een grote paper die dient als eindwerk.

Jake en David liggen als patattenzakken onderuit gezakt in de zetel met ieder een console in de hand terwijl ik binnenwandel. De enige begroeting die ik krijg, is een korte grom die lijkt op 'hey'. Ik zucht, maar kan er nog wel mee lachen. Boys will be boys.

Nu de dreiging van andere bendes en mensen zoals Marco terug gezakt is, heeft David zijn camerabewaker afgedankt en het kamertje waar hij eerst zat, omgebouwd tot een kleine studeerkamer, alleen voor mij. Hier slijt ik dus tijdens de schoolperiodes het grootste deel van mijn dagen. David had de inrichting natuurlijk weer op zijn typische manier geregeld: hij nam me mee naar een interieurwinkel, gaf me zijn portemonnee en zei, "Leef je uit." En dat heb ik dan uiteraard ook gedaan, weliswaar binnen bepaalde limieten.

Ik werk verscheidene uren door en als ik bijna omkom van de honger besluit ik toch eens te gaan luisteren of de jongens nog steeds geen honger hebben. Het was ondertussen dan ook al half acht gepasseerd. Naarmate ik dichter bij de woonkamer kom, dringt de geur van lekker eten mijn neus al binnen. Zouden ze iets gekookt hebben? Nieuwsgierig wandel ik binnen en zie net David zijn laatste hap kebab binnenwerken. Jakob begint juist aan zijn laatste stuk pizza. Even ben ik overweldigd en weet ik niet goed hoe ik moet reageren. Op zich was het een grappig zicht, maar langs de andere kant hadden ze mij toch op z'n minst even kunne vragen of ik ook iets wilde eten?

"Oh, Eliza, je leeft terug. We... hebben al besteld omdat we honger hadden." Ik trek een wenkbrauw op, wachtend op een betere uitleg. "En je denkt dat ik geen honger heb? Goh, bedankt, echt waar."