The Badboy's Game - Schaakmat (#3)

Hoofdstuk 4

"YIHAAAA," brult Will. Hij staat recht op zijn motor en rijdt een stukje voor David en Jake uit. Ze waren net aan een wilde nacht in The Mud begonnen, toen zijn vader een berichtje stuurde. Het was een noodgeval. Allemaal hadden ze al enkele glaasjes op en die waren niet gevuld geweest met water of limonade. Nu zijn ze op weg naar de villa van zijn vader voor verdere instructies. Hij zal waarschijnlijk niet kunnen lachen met hun beschonken toestand.

"Daar ben je eindelijk!" roept hij ontstemd en hij sleept het trio bijna zijn woning binnen. "We hebben een probleem," begint zijn vader als ze allemaal zitten. Hij schenkt iedereen een glaasje whisky in en Will begint een beetje te giechelen. Davids vader kijkt hem geïrriteerd aan, maar vervolgt dan: "De acties die jullie ondernomen hebben bij het landgoed van Marco en zijn compagnons heeft een hele tijd iedereen afgeschrikt om zich tegen ons te verzetten, maar het lijkt erop dat ze onze vergeldingsactie al beginnen te vergeten. Ik heb een tip gekregen dat een van onze loodsen het doelwit kan worden van een roofoverval vanavond. Ik wil dat jullie het vanavond in de gaten houden en mij kunnen zeggen wie het zijn. Het is níet de bedoeling dat jullie een nieuwe oorlog beginnen, we kunnen dit ook rustig afhandelen.

"Got it!" zegt David en hij gooit zijn glas in een keer achterover. Jake doet hetzelfde en ook Will wilt niet zwak lijken.

"Goed, dan weten jullie wat te doen. Als je nog iets nodig hebt, weet je ook in welke kamer je het kan vinden." Met een losse zwaai van zijn hand laat hij weten dat we kunnen beschikken. De drie jongens verdwijnen terug door de deur waarlangs ze nog geen halfuur geleden binnengekomen waren; Natuurlijk, nadat ze eerst een speeltje gekozen hebben uit de wapenkamer.

Met veel kabaal rijden ze weg naar de geviseerde schuur, maar wanneer ze dichterbij komen zorgen ze ervoor dat ze stil zijn. Terwijl ze hun motors parkeren, krijgt David een flashback van al de keren dat ze dit nog al eens gedaan hebben. Ze kijken hun munitie na en steken dan hun handwapens onder hun riem. "Het lijkt mij hier vrij rustig..." stelt Jake vast. Rustig scant hij het hele gebied af met zijn arendsogen, want hij is echt wel degene met de beste ogen en ook het beste nachtzicht. Will, langs de andere kant, rent van de ene donkere hoek naar de andere en lijkt net een op hol geslagen veulen. "Ik ga even naar onze kleine kijken," meldt David. Hij draait met zijn ogen en wandelt richting Will, die achter een paar bomen verdwenen is. "We moeten jou echt eens aan een leiband leggen!"

"Je zult me nooit getemd krijgen!" Will lacht gemeen en rent opnieuw weg. "William! Dit is echt niet het moment voor grapjes. Kom hier!" Maar hij is weer spoorloos verdwenen en David zucht diep. Hij rent zijn vriend achterna, grijpt hem bij de kraag en sleurt hem weer mee naar de plek waar ze Jake hebben achtergelaten. Natuurlijk stribbelt Will hard tegen, maar Davids ijzeren greep laat niet los. Ondertussen kijkt Jake geamuseerd toe. David laat Will los, die nu kwaad begint te worden. "Laat mij gewoon eens doen! Hier is toch geen hol te zien!"

"Oké, laten we het rustig houden tot we terug in de bar zitten," bemiddelt Jake onmiddellijk. "Eerst hangen we hier nog eventjes rond en dan gaan we terug."

Op dat moment ziet David een schaduw bewegen in zijn ooghoek en elke spier in zijn lichaam spant zich op. Met één handgebaar maakt hij duidelijk dat ze stil moeten zijn. Daarna wijst hij in de richting waar hij iemand had zien bewegen. Natuurlijk is de persoon ondertussen verdwenen. "Misschien was het gewoon een beest," oppert Will.

"Ik wil het toch even onderzoeken." David loopt terug naar het magazijn. Langzaam sluipt hij steeds dichter bij. Hij is zeker dat hij iemand zag. Er zou niemand op dit uur van de nacht voor de lol rondsluipen op deze terreinen. Dan bemerkt David opnieuw een beweging op in het donker. Een donker geklede figuur die probeert op te gaan in het zwart van de nacht. Zonder twee keer na te denken grijpt David naar zijn pistool en richt op het been van zijn slachtoffer. Een luide kreun bevestigt dat hij raak heeft geschoten. De figuur beweegt niet meer. Will en David zijn gealarmeerd door zijn schot en komen toegesneld. Samen benaderen ze de persoon. Op een hoede aangezien hij zelf in het bezit kon zijn van een vuurwapen. "Handen in de lucht!" schreeuwt David. De adrenaline raast door zijn lijf. "Je maakt geen kans; we zijn met drie." In het donker is op te maken dat de persoon doet wat hem gevraagd wordt. "Ik heb geen wapens bij," kermt hij. De drie jongens zijn nu dicht genoeg om het gezicht te kunnen zien. "Wat doe je hier?" Het was een jonge kerel, even oud als hen of misschien zelfs nog een jaar jonger. "Niks speciaal... Ik wou gewoon..." Will zucht: "Je hebt zonet een onschuldige jongen neergeschoten, David. Dénk eerst eens voor je zoiets doet!"

"Waarom ben je zo zeker dat hij onschuldig is?" Will haalt zijn schouders op. "Hij ziet er niet schuldig uit." David snuift, "Zo naïef." Hij draait zich terug naar de jongen: "Wat doe je hier? Ik vraag het niet nog eens!"

"Ik moest iets halen."

"Iets halen?" herhaalt David. Ondertussen trekt hij een wenkbrauw op naar Will als om te zeggen zie je wel.

"Ja, iets. Het maakte niet uit wat."

"Wat lul je nu," bemoeit Jake zich in de ondervraging. "Wie gaf jou de opdracht?"

"Dat kan ik echt niet zeggen!"

"Oh jawel, natuurlijk gaat dat wel. Heeft je mammie je nooit leren spreken?"

De jongen slikt en kijkt angstig om zich heen. Het is duidelijk dat hij voor zijn leven vreest. En als het aan David ligt, is dat maar goed ook. Die klootzak moet hier niet zitten rondneuzen.

"Dus? Ga je het ons nog vertellen?" dringt Jake aan. Hij zwaait nonchalant met zijn pistool. Will houdt zich wat meer op de achtergrond.

"Er zijn... er zijn gewoon bepaalde mensen die..."

"Die wat?"

"Die ook een handeltje willen opstarten."

"Aha, concurrentie dus?" Heel langzaam knikt de jongen. "Dan zullen we maar ineens een kogel door je hoofd knallen. Dat zwakt de concurrentie al wat af." Nu strekt hij zijn ogen wijd open. "Maar... Dat kun je niet maken! Het was niet eens serieus bedoeld... Ik moest me gewoon bewijzen!"

"Wel, dan denk ik dat meester David je een onvoldoende zal geven op deze test," antwoord Jake droogjes. "Maar," gaat hij verder, "je kan de meester altijd wel wat paaien. Wie weet laat hij je er dan net door. Voor wie werk je? Bij welke bende hoor je? Enkel bendes doen aan vuurdopen."

"Je kent ze waarschijnlijk niet eens..." mompelt hij. "Probeer toch maar," maant David hem aan terwijl hij een ongeduldig gebaar maakt met zijn wapen.

"We noemen ons de Dare Devils," fluistert hij voorzichtig, alsof iemand van zijn teamgenoten het zou kunnen horen. Jake grinnikt en David kijkt verrast. Hij heeft inderdaad nog nooit van die naam gehoord. "Wel, dank je voor die informatie. Ik hoop dat je niet met ons aan het lachen bent. We zullen de info goed gebruiken."

David richt zijn wapen op om een einde aan deze bullshit te maken, maar Will springt naar voren en duwt zijn arm weer omlaag. "Ben je gek!"

"What the fuck, Will. We moeten een voorbeeld maken van hem. Je moet niet bij ons komen stelen. Al is het maar een test."

"Zou je daarvoor een man vermoorden?" vraagt Wil verontwaardigd. "Dat is iemands zoon! Trouwens, we mochten geen oorlog starten van je vader."

"Een oorlog? Met wie zouden we oorlog krijgen? Een bende op hol geslagen kinderen die zichzelf stoer vinden?"

"Dat misschien niet, maar als je dit doet, krijg je zeker oorlog met de politie!

David gromt. "Goed!" Hij draait zich om naar de jongen en drukt de loop van zijn pistool tegen zijn voorhoofd. "Deze keer kom je er goed af. Als ik je nog een keer hier zie, is het gedaan met jou!" Met een ruk draait hij zich om en stormt naar zijn motor. Onderweg naar The Mud kalmeert David weer een beetje terwijl de adrenaline uit zijn lichaam lekt. De rest van de nacht is Will terughoudend. De sfeer waarmee de avond begonnen was, zal niet terugkomen. Geen van hen vraagt zich af wat er nog van de jongen is geworden.