The Badboy's Game - Schaakmat (#3)

Hoofdstuk 6

Zoals tegenwoordig elke avond het geval is, heb ik afgelopen nacht David niet horen naar bed komen, maar hij ligt 's ochtends wel langs mij in bed. Ik probeer het stil te houden, terwijl ik uit bed kom en me aankleed. Op de bureau in de kamer wordt mijn aandacht getrokken door een berichtje dat toekomt op David's gsm. Het komt van zijn vader: "Dank je, ik regel het wel." Even kijk ik over mijn schouder om te controleren dat David nog vast slaapt en dan ontgrendel ik het apparaat om het berichtje te kunnen lezen. Normaal gezien ben ik niet dat soort vriendin, maar met de situatie waarin we nu zitten en omdat ik hier geen goed gevoel bij heb, besluit ik dat het voor deze ene keer gerechtvaardigd is. Maar al snel merk ik dat ik het beter niet had gedaan. Het berichtje is een antwoord op een screenshot die David gestuurd had. Een screenshot gemaakt met mijn gsm, van het Facebookprofiel van Michael. Die ongelofelijke flipping... Hij had in mijn geschiedenis terug het profiel opgezocht en daar een screenshot van gemaakt om naar zijn vader te sturen. Ik ben er zeker van dat het antwoord "Ik regel het wel" niet over het verzorgen van de wonden gaat, maar eerder over het laten verdwijnen van een 'probleem'...

Ik probeer de beste oplossing te bedenken, maar weet echt niet wat te doen. Dus ik bel naar mijn noodlijn... Jenn.

Haar stem klinkt nog hees. Ik verontschuldig me om haar wakker te bellen. "Geeft niets. Waarom bel je?" Haastig geef ik een korte samenvatting van het hele Michael-voorval en vraag haar om raad. "Waarschuw hem, om te beginnen. Daarna kan je eventueel met David of zelfs zijn vader praten." Ik stem in met wat ze te zeggen heeft, maar breng daar ook tegenin dat ze niet naar mij zouden luisteren. "Ze kunnen jou niks maken. David houdt van jou en zijn vader weet dat ook. Dus die gaat jou ook niks kunnen aandoen." Ik bedank haar om haar raad en besluit om het direct aan te pakken met de man met de meeste zeggenschap hierin: Davids vader. Aangezien de keuken nu volledig leeg is, vertrek ik op een lege maag. Ik leen een van Davids auto's om tot bij de villa te geraken. Zo zouden ze me ook sneller herkennen op de camera's en binnenlaten.

Mijn jas wordt meteen aangenomen door een bediende. In tegenstelling tot David, dost zijn vader zijn woning wel graag uit met bediendes, bewakers, koks en alles wat je je kan bedenken. Ze begeleidt me tot aan de studeerkamer en klopt zachtjes op de deur. Een korte brom vanaf de andere kant van de deur laat ons weten dat we binnen mogen.

Davids vader heeft zijn bril op het puntje van zijn neus staan en kijkt zeer geïnteresseerd naar het scherm van zijn laptop. Het moet wel heel belangrijk zijn, want het duurt even voor hij opkijkt en me verwelkomt. "Ah, ben je alleen?" Ik knik en leg zo bondig mogelijk uit wat ik wil. David heeft me geleerd om direct te zijn met zijn vader, aangezien dat de enige manier is om iets gedaan te krijgen van hem. "Dus ik zou willen dat je deze jongen met rust laat. Als je wilt, kan ik een oogje in het zeil houden, maar hij verdient het niet om al te sterven. Hij is niet veel jonger dan uw eigen zoon."

Hij knikt gedurende mijn hele uitleg en wanneer ik eindig, valt er een korte stilte.

"Elizabeth, ik bewonder je moed en passie om op deze vroege ochtend helemaal naar hier af ter reizen voor zo een simpele zaak. Om eerlijk te zijn heb ik David zelf ook gewaarschuwd om het rustig te houden. Geen wilde uitspattingen en geen drama's. Mijn zoon vertelde mij dat hij bedreigt werd en wel moest handelen en de jongen neerschieten. Wat jij hier vertelt, is een ander verhaal. Als het waar is wat je zegt, zal een verdwijningszaak van een jonge man die enkel wat kattenkwaad wilde uithalen, geen goed doen aan onze naam."

Er valt terug een stilte, terwijl hij nadenkt. "Ik ga je voorstel aannemen: jij gaat voor mij op deze jongen letten. Als je iets verdachts ziet, moet jij me meteen hierover inlichten."

Ik schrik een beetje van de dwingende toon waarop hij me aanspreekt, maar stem dan in. Het is een betere oplossing dan dat David of zijn vader zich er mee gaan bezig houden. Ik bedank de man voor zijn tijd en maak dan dat ik er zo snel mogelijk verdwijn.

Met een lege maag rijd ik onmiddellijk door naar school. Als ik direct na het parkeren naar de les zou lopen, zou ik nog net op tijd kunnen zijn, maar mijn hongergevoel neemt het over en ik passeer eerst langs de eetzaal voor een koffie en chocoladebroodje. Nu dat probleem is opgelost, wandel ik het lokaal binnen na stil op de deur te kloppen. Natuurlijk staart iedereen me eventjes aan, maar al snel verschuift hun blik terug naar het bord waarop de professor een of ander proces aan het uitleggen is. Er is enkel nog plaats op de eerste rij, aangezien iedereen altijd achteraan wilt zitten. Ik zucht en laat me neervallen. Ik had Michael wel achterin zien zitten, zoals gewoonlijk diep verborgen in zijn hoodie en zonder aandacht te schenken aan zijn omgeving. Veel zal ik niet in de gaten moeten houden, denk ik. Volgens mij is het enige dat hij doet, gamen. Een beetje zoals David tegenwoordig. Afwezig speel ik met ring rond mijn vinger. Na een eeuwigheid mag ik weer naar huis. Ik check even mijn gsm voor ik opnieuw in de auto stap en zie dat mijn vader gebeld heeft dus bel ik terug. Het duurt niet langer dan 3 seconden voor hij opneemt. "Je had gebeld?"

"Ja, kan je even langskomen, wanneer je klaar bent voor school natuurlijk."

"Uhm, ja tuurlijk. Ik vertrek net, want ik heb geen les meer vandaag."

"Oh, okay. Tot zo."

Een beetje verbaasd door de gestreste toon van mijn vader, probeer ik te bedenken wat er zou kunnen zijn. Ik vind parking voor de deur van zijn appartementenblok en ren naar boven, waar ooit ook mijn thuis was. Wanneer ik de deur opendoe, word ik onthaald met een simpel zinnetje: "Je moeder heeft gebeld." Even ben ik sprakeloos. "W-Wat? Mama?"