The Badboy's Game - Schaakmat (#3)

Hoofdstuk 7

Mijn vader en ik zitten met een tas koffie aan tafel. "Ze wilt terugkomen. Ze wilt jou en je broer terug zien."

"Maar waarom?" Papa haalt zijn schouders op, "Geen idee."

"We hebben jaren amper iets van haar gehoord."

"Ze zei dat ze haar fouten inziet. Vanaf volgende week heeft ze een hotel geboekt."

Ik knik. Eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik hierover moest denken. Was het iets slechts of iets goeds? Mocht ik boos zijn op haar om ons jaren in de steek te laten en dan opeens terug te willen verschijnen? Maar ze was nog steeds mijn mama geweest. Ik herinner nog dat we samen koekjes bakten tijdens Kerst. En hoe ze elke ochtend mijn haren in een vlecht bijeen bond.

Na nog een korte babbel, neem ik afscheid en rij naar huis. Onderweg stop ik nog bij de supermarkt, aangezien David incapabel blijkt te zijn om dat te doen. Net voor ik de garage binnenrijd, bel ik naar hem om te zeggen dat hij de auto mag helpen uitladen. Hij zegt geen woord tegen me terwijl ik hem de boodschappen aangeef.

"Okay, wat is jouw probleem nu weer?" zucht ik geïrriteerd. Hij haalt enkel zijn schouders op. Ook Jake komt de garage binnen en David loopt buiten zonder mijn vraag te beantwoorden. "Hey, Eliza. Alles goed?"

"Geweldig," grom ik terwijl ik met mijn ogen draai. Mijn relatie met David zit niet goed. Mijn mama besluit om opeens uit het niets terug mijn leven binnen te wandelen en ik moet voor Davids vader een oogje in het zeil houden voor Michael. Natuurlijk vertel ik hem dit niet allemaal en Jake vraagt ook niet verder. Misschien voelt hij aan dat ik even geen zin heb om te praten. Hijzelf heeft ook nog niet veel verteld over zijn belevenis in Rusland. Waarschijnlijk is hij het nog steeds aan het verwerken. Wie weet wat heeft hij er gezien?

"Trouwens, heb je nog iets van Will gehoord?" Jake kijkt me hoopvol aan.

"Uh, nee. Niet echt. Waarom? Hebben jullie geen contact meer?" We lopen de woning binnen en zetten ons in de zetel. David blijkt de boodschappen meteen aan het uitpakken te zijn in de keuken, dus laten we hem maar doen nu hij voor één keer eens nuttig bezig is.

"Neen, het is nogal stil van zijn kant. Ik heb wel een paar berichtjes gestuurd. Jenn zei dat alles in orde was met hen," zucht Jake.

"Dat is raar. Waarom denk je dat hij je vermijdt?" Jake haalt zijn schouders op en laat opnieuw een zucht ontsnappen. "Die boys avond. Ik denk dat het daar mis is gegaan. Hij is veranderd."

"Gelukkig," uit ik op een lichtelijk ironische toon.

"Denk je?"

"Natuurlijk! Hij is getrouwd en heeft een pasgeboren kindje. Stel je voor dat hij nog zoals David zou leven."

"Jij gaat toch trouwen met David? En wil je geen kindje?"

"Ja, nee. Ik weet het niet. Niet met deze David. Dan wordt het niks."

"Wel dan heb ik slecht nieuws voor je: ik vrees dat deze David niet snel gaat veranderen. Je moet weten dat je hem al hard hebt gekalmeerd."

"Ik weet het." Flashbacks van de eerste momenten dat ik hem leerde kennen dringen mijn gedachten binnen. "Hij was... speciaal."

"Anyways, vanavond is het huis voor jouw alleen," grijnst Jake. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw op. "Heeft hij je het nog niet gezegd?" Jake's blik verandert. "Ik dacht dat je het wist. We hebben vanavond een opdrachtje uit te voeren." Een steek van paniek snijdt me even de adem af. "Toch niet... Toch niet Michael?" Even lijkt Jake niet te begrijpen waarom ik panikeer, dan dringt het door. "Oh, die jongen van jouw klas? Nee joh, dat is al lang verleden tijd."

Ik knik opgelucht. Op dat moment stapt David de kamer binnen. "Ik weet dat je deze ochtend met mijn vader over hem hebt gepraat. Nu denkt hij dat ik gelogen heb."

"Je hebt ook gelogen! Michael heeft je waarschijnlijk helemaal niet bedreigd!"

"Jawel. Hoe zou jij weten wat er is gebeurd. Je was er niet eens bij."

Jake mengt zich in de discussie. "David, die jongen heeft niemand bedreigd. Jij schoot eerst toen hij probeerde te ontsnappen."

"Wat zit je te lullen, man. Ik dacht dat je aan mijn kant staat?"

"Ho, ho, kalm jongen. Ik zeg niet dat het niet had mogen gebeuren. Maar het was wel drastisch."

"Zie je wel, ik wist het!"

"Okay, so what! Ja, ik heb een fout gemaakt. Ga je me daarop de rest van mijn leven wijzen? Iedereen in deze kamer heeft al iemand neergeschoten dus jullie kunnen mij niet veroordelen."

Door die opmerking, dringt onmiddellijk de herinnering van Marco's dood op de voorgrond. De koele aanraking van het pistool in mijn handen. Het geeft me zo'n onaangenaam gevoel dat ik ervan huiver.

"Veel plezier, vanavond. Ik ga naar Jenn. Probeer niet neergeschoten te worden." Met die woorden stamp ik de kamer uit. Ik grijp mijn jas van de kapstok en rijd weer weg met de auto waarin ik nog geen uur geleden was aangekomen. Eén uurtje. Zelfs dat houden we niet meer samen uit. Waarom dan zelfs moeite doen om te trouwen? Tranen prikken in mijn ooghoeken terwijl mijn blik nu en dan afglijdt naar de verlovingsring rond mijn vinger.