Beklenmedik Gün

2.BÖLÜM: Seni Kurtaracağım Dolunay

Normalde insanlarla muhattap olmayı sevmem ve şimdi bu durumda olmak beni öfkelendiriyordu. Hemde tanımadığım insanların dediğini yapmak en boktan şeydi galiba .Hayat akan kum saati ve ben o akan yerinde sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Normalde şuan deli gibi ağlamam lazımdı ama kurtulacağım ümidi olduğundan ağlamayı bi kenara bırakmıştım oda Burak dolaptan çıkınca uçup gitti.

Cidden napıyordu bu gerizekalı? Dolaptan çıkmalımıydım? En iyisi burada kalmaktı. Yada çıksamıydım? Kendimi tehlikeye atmayacaktım. Buradan çıkmayacaktım. Burak'ın yanımdan çıkmasıyla gelmesi bir oldu. Bu çocuk deli galiba."Dolunay yakalandık galiba gel sana ilk ve son kez sarılayım bari " dedi. Yakalanmışmıydık! Ne sarılması biz burda tehlikedeyiz neyden bahsediyor ya. Evet burdan kurtuluş yoktu bana. Zaten korkmuştum hepten gerildim.

Burak'a baktım birden gülmeye başladı. " Salak mısın sussana be! Adam duyacak zaten yakalandık senin yüzünden " dedim öfkeyle. Cidden sinirleniyordum. Burak daha da gülmeye başladı. Bu neye gülüyordu. En sonunda dolaptan çıktım. Etrafıma baktığımda kimse yoktu. Dalga mı geçiyordu bu ? Daha deminki ayak sesleri neydi peki? Burak'a tam burda neler döndüğünü soracaktım ki birden kapıya yaklaşan ayak sesleri duyunca refleks olarak Burak'ın arkasına saklandım. Gelen çocuğa bakınca daha önce görmemiştim. Çocuğun üstünde siyah bir deri ceket, altında dizi hafif yırtık bir siyah pantolan vardı. Saçları koyu kahverengi, gözleri ise elaya dönüktü. Gayet çekici duruyordu.

Çocuk "Oğlum nerde kaldınız hadi ama ağaç oldum da meyve veriyorum burada" dedi. Ben şaşkınlıkla Burak'a bakarken benim yüz ifademi gören Burak ve o çocuk sırıttılar. Ben ise salak salak bakıyordum. Bazen insan neye uğradığını şaşırıyor, hani olur ya sınavdan çok düşük beklersin ağlarsın ama sınav sonuçları açıklandığında attıkların tutmuştur yüksek almışsındırya benimkide öyle bir şaşkınlıktı ve aslında kurtulabilirim umuduylada mutlu da olmuştum. " Siz kimsiniz? nerden tanıyosunuz beni ? " dedim. İsmini bilmediğim çocuk " Önce şu hurube evden kurtalalım sonra konuşuruz bunları zamanımız fazla yok her an uyanabilirler hızlı olalım " dedi. Bayıltmışlarmıydı o şerefsizleri. "Tamam Mete sen arabayı hazırla biz de geliyoruz Dolunayla " dedi Burak. Demek ki çocuğun ismi Meteydi.

"Bak sana yardım ediyoruz bunu zorlaştırma ve bizimle gel tamammı? Biz kötü biri değiliz. Senide tanımıyoruz sayılır ama o şerefsizleri iyi tanıyorum sana daha kötü şeyler yapabilirler ve ben seni burdan kurtarıcam ." Gitmelimiydim? Bu aralar kendime fazla sorular soruyorum,cevabını bilmediğim ... ama gitmezsem kötü şeyler olacaktı. Ve ben burdan kurtulmak istiyordum. " Tamam gelicem " dedim mırıldanarak. Burak söylediğimi duyunca " Bize güvendiğim için saol " dedi.

Ama daha güvenmemiştim ki sadece gitmek zorundaydım. Yoksa onların kim olduğunu bilmiyordum. "Güvendiğimden değil buradan kurtulmak istiyorum "deyip odadan çıktım arkama da bakmıyordum ama ayak seslerinden arkamdan geldiğini biliyordum. Evin kapısından çıkmak üzereydim ki arkamdakinin Burak olmadığını, bayılmış olan adamlardan biri olduğumu farkettim. Tam çığlık attacaktım ki Adam elindeki kokulu bezle beni halsizleştirdi. Neye uğradığımı şaşırdım yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu.

-BURAK-

Bu eve gelince yine eski günler aklıma geldi, o korkunç günler. Kendimi en boktan hissettiğim günler. Bu ev benim eski evimdi. Annemin öldürüldüğü eski evimdi. Annem benim dünyamdı. Annemsiz bir hayat düşünemezken onsuz bir hayat yaşamayı öğrendim ama hep bir yanım boşluktu ve hep boşluk olarak kalacak.

Hayat o kadar tuhaf bir zaman dilimi ki, insanlar mutluyken bir anda hayatları mahvolabiliyor hemde beklenmedik zamanlarda o yüzden ben bu dünyayı hiç sevmiyorum. Yaşamak o kadar anlamsız ki çünkü benim yaşamam gerekli olan kalbim 1.5 yıl önce terk etti beni. Annem öldükten sonra daha doğrusu öldürüldükten sonra hayatın insanlar yüzünden güzel olduğunu anladım. Annem öleli daha çok erkendi. Yaklaşık 1.5 yıl olacaktı ve ben hala alışamıyordum hala eve geldiğimde odalardan birinde olması umuduyla evde gezinip her yere bakıyorum.