Mevsimin Çocukları

rüzgar evini görüyor

Kamer;
Evet geldik bütün işlemler tamam 18 yaşına gelince bu ev senin olucak
Rüzgar;
Dışardan mükemmel gözüküyor içerisi nasıl acaba
Kamer;
Emin ol içerisi daha güzel
Rüzgar;
Size ne kadar teşekkür etsem az
Kamer;
Saçmalama sende benim oğlumsun artık Gülbeyaz dan kalan tek anısın seni bırakamazdım heralde
Rüzgar;
Ne zaman bu evin içini görücem
Kamer;
Ancak 18 yaşında, ev otomatik olarak senin olacak çünkü yaşıyorsun ve bu benim için büyük bir mutluluk Aaa bak ne aklıma geldi bu evin bende yedek anahtarı var annen yıllar önce bana vermişti  ne olur ne olmaz diye
Rüzgar;
Tamam bakalım işte
Kamer;
Önce eve gitmemiz lazım. Eve doğru yol almaya başladılar
Bak burada tatile gelmiştik sırf annene yakın olayım diye bu evi kiralamıştık...
Rüzgar;
Ne kadar daha var 40 dakikadır yoldayız
Kamer;
Az kaldı az, bak geldik bile sen beni arabada bekle anahtarı alıp geliyorum biraz uzun sürebilir çünkü tam olarak nerede olduğunu bilmiyorum
Rüzgar;
Tamam bekliyorum. Rüzgar çok mutluydu artık dayak yemeyecekti oda diğer çocuklar gibi olacaktı evinin içini çok merak ediyordu acaba nasıl diye hayal kuruyordu
Kamer;
Geldim çok beklettim mi?
Rüzgar;
Hayır hayale daldım vakit geçti mi geçmedi mi farkında değilim
Kamer;
Evini göreceksin diye heyecanlısın biraz, Rüzgar gel seni mağazaya götüreyim
Rüzgar;
Kamer abla hiç gerek yok
Kamer;
Çok gerek var artık bana anne de sende benim oğlumsun
Rüzgar;
Peki Kamer anne. Yoluna yakın mağazada, arabayı park eder. Mağazanın içine girip Rüzgar'a kıyafet beğenir
Rüzgar;
Çok büyük burası çok güzel
Kamer;
Beğendinmi, bak bu pantolon sana yakışacak bir dene
Rüzgar;
Tamam Kamer anne
Kamer;
Bak şu gömlek te çok hoş şunuda alalım, Aaa rengi çok tatlı bu ceketin bunuda alıyım ay buda çok güzel. Diye diye bir sürü kıyafet aldı
Rüzgar;
Ben bir pantolonu denerken ne çok şey almışsın
Kamer;
Hepsi çok güzel beğeniceğinde eminim, üzerine oldumu o pantolon
Rüzgar;
Evet oldu
Kamer;
Tamam onuda alıyoruz, hadi ödemeyi yapalım da çıkalım. Ödemeyi yapar, arabaya binip, evin yolunu tutar
Rüzgar;
Aldıkların tekrar teşekkür ederim
Kamer;
Sen benim oğlumsun tabikide alıcam, bak geldik ama arabayı içeri park etmek için büyük sürgüyü çekmemiz gerek, baban çok güçlüydü yardım almadan tek elle çekerdi, gel şimdi bunu beraber çekelim
Rüzgar;
Hayır, sen kendini yorma ben çekerim ama bu evi buradan hiç görmedim müthiş, şato gibi korkulu evlere benziyor
Kamer;
Evet biraz öyle, peki sen tek başına çekebileceğini düşünüyor musun
Rüzgar;
Denemekte fayda var. Deyip arabadan ine, sürgüyü iki elle bütün gücüyle çeker
Kamer;
Yeterli bu kadar daha çekmeye gerek yok deyip, arabayı içeri park eder, ve eve doğru yürürler yanlarında koca koca heykeller Rüzgar'ın ağızı açık kalır,kapı çok büyük ve yanında koca bir çan var
Rüzgar;
Bu çan ne için
Kamer;
Bu çanı misafirler çalar geldiğini belli ederler çok ses çıkartır ama ben her onu çaldığımda kulağım 15 dakika çınlar yani iyiliğimiz için ona dokunma :)
Rüzgar;
Tamam, durun yardım ediyim kapı sıkışmış olmalı... Vay canına burası tam bir müze Kamer anne bu sen misin?
Kamer;
Evet, fotoğraflarımız boyumuzdan büyük buraya gelmeyeli uzun zaman oldu, bak burada annenin kucağındaydın
Rüzgar;
Aaa o üzerimdeki örtüyü hatırlıyorum bizim evde vardı
Kamer;
Orası senin evin değildi o günleri unutsan iyi olur,
Rüzgar;
Odaların hepsini görmek istiyorum
Kamer;
Tabi görebilirsin...