เนื้อหาทั้งหมดเป็นเรื่องราวแต่งจากความคิดของผู้แต่ง
จอง ฮีวอน (ความหวัง) / อายุ 6 ขวบ
16.30 น.
"ฮีวอนอ่าา คุณพ่อมารับแล้วครับ" เสียงคุณครูสอนเต้นของโรงเรียนสอนเต้นชื่อดังบอกกับเด็กหญิงที่นั่งอยู่หน้ากระจกด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"ฮีวอนจ๋าาา โกรธที่ปะป๊ามารับช้าเหรอคะ" พอเห็นอาการซึมผิดปกติของลูกสาว จองโฮซอกปะป๊าช่างเอาใจที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ปรี่เข้ามานั่งตรงหน้าลูกสาวตัวน้อย
"........" เด็กน้อยไม่พูดแต่ส่ายหน้าไปมา เพื่อบอกว่าไม่ได้โกรธคุณพ่อของตัวเอง
"แล้วเป็นอะไรคะ ไม่สบายรึป่าว"โฮซอกพูดพลางโน้มตัวลงมองหน้าเด็กหญิงตัวน้อย แล้วใช้ฝ่ามืออังหน้าผากและแก้มของฮีวอน
"....ป่าวค่ะ"ฮีวอนตอบ แต่ใบหน้ากลับงองุ้ม ไม่ยิ้มแย้มตามปกติ
"หรือมีเรื่องไม่สบายใจคะ บอกปะป๊าได้ไหม"โฮซอกพูดพลางอ้าแขนออกเพื่อรอรับร่างเล็กๆของลูกสาวเข้าอ้อมกอด
"ป๊า...ฮีวอนไม่อยากยิ้มแล้ว ฟันกระต่ายน้อยของฮีวอนมันดูตลก"เด็กหญิงตัวน้อยซุกหน้าเข้าหาอกคุณพ่อก่อนที่จะเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"มีคนล้อฟันกระต่ายน้อยของลูกเหรอคะ"
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ หลายคนอาจจะมองว่ามันเป็นการล้อเล่นแบบเด็กๆ แต่สำหรับจองโฮซอกที่เคยโดนหลายคนล้อมาก่อนก็ไม่อาจเมินเฉยได้
"ฮีวอนนา..ตอนเด็กๆปะป๊าก็เคยโดนล้อว่าปะป๊าหน้าเหมือนม้า"โฮซอกกอดลูกสาวตัวน้อยไว้แล้วโยกตัวไปมาเบาๆ
"ไม่เห็นเหมือนเลย!"เสียงเล็กพูดแทรก เพราะไม่พอใจที่คุุณพ่อของตัวเองโดนล้อ
"ฮ่าๆ แล้วรู้ไหมปะป๊าทำยังไง...ปะป๊าเลือกที่จะยิ้มรับแล้วก็ปล่อยผ่าน ไม่สนใจคำล้อ แล้วปะป๊าก็หาจุดเด่นอย่างอื่นให้คนพวกนั้นมองข้ามปมด้อยไป ให้เขาจังงังตอนเห็นปะป๊าเต้นแทน"
"สุดยอดเลอ..แต่ฮีวอนเต้นไม่เก่งเท่าปะป๊านะ"
"อืม...แล้วฮีวอนคิดว่ากระต่ายน่ารักไหมคะ"
"น่ารักค่ะ"
"แล้วแฮมสเตอร์ล่ะคะ"
"น่ารักม๊วกก"เด็กน้อยพูดเสียงสดใสพร้อมทำปากยู่
"เห็นไหมคะ การมีฟันกระต่ายไม่ได้ทำให้ดูแย่ แต่ป๊าว่าการที่ทำให้เราดูแย่คือการที่เราไม่มีรอยยิ้มให้คนอื่นๆนะคะ" โฮซอกลูบหัวเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักเบาๆ
"จริงด้วย...ถ้าฮีวอนไม่ยิ้มเพื่อนๆคงคิดว่าฮีวอนโกรธแล้วก็ไม่อยากเข้าใกล้"
"เก่งมากก....โอเค! งั้นเรากลับบ้านกันเถอะปะป๊าหิวจังเลย"โฮซอกพูดพลางสวมเสื้อโคทให้ลูกสาว แล้วถือกระเป๋าสีหวาน
"ปะป๊าขี่หลังหน่อย คิๆๆ"
จอง ฮีวอน ver.ฉดใฉ
ไม่รู้จะชอบกันรึป่าว แต่เราอยากลองแต่งอิมเมจที่บังทันกลายเป็นคุณพ่อดูบ้าง
อิมเมจอาจไม่ตรงกับความคิดใครก็ขอโทษด้วยนะคะ