"Y-YongHo! B-beni ne zaman bırakacaksın..?"
Korkudan titreyen sesiyle kapının dibinde duran çocuğa seslendi. Cevap alabileceği bir soru muydu bilmiyordu. Elinde uğraştığı işten kafasını kaldırıp boş bakışlarını diğerine çevirdi.
"Gitmeyi bu kadar çok mu istiyorsun..?"
TaeIl'den gelen kafa sallamaya karşı kalbine saplanan acı ne diyeceğini bilmemesine neden oluyordu.
"Seni bırakmayacağım, TaeIl. 5 yıldır bırakmadığım gibi."
"Benim tanıdığım YongHo senin gibi değildi."
İğrenir gibi olan bakışları odada zaten gergin olan havayı iyice soğutuyor ve sinirleri yükseltiyordu. Uzun olan elindeki işi bırakıp ayağa kalktı dolu olan gözlerini diğerine dikti.
"Senin tanıdığın YongHo sana deli gibi aşık değildi. Senin tanıdığın YongHo seni 5 yıldır tanımıyordu. Senin tanıdığın YongHo her gece canı acıyarak gözlerini kapatmıyordu. Senin tanıdığın YongHo her gün seni izleyip tekrar aşık olmuyordu. Çünkü sen o YongHo'yu hiç bir zaman görmedin. Canım acıyor, TaeIl. Ve sen ne kadar istersen iste seni bırakmayacağım."
Sözlerini sıraladıktan sonra kapıyı çarpıp sırtını yaslayarak oturdu. Kapı arkasından gelen ağlama sesi ile gözyaşları düşmeye başlamıştı.
İkisi de ağlıyordu..
YongHo'nun kalbi tekrar soğumuştu..
TaeIl'in kabusları geri dönmüştü..
"Tükeniyorum.. Gün geçtikçe biraz daha azalıyorum. Aşkın kalbimde yollar kadar büyürken ve uzarken, ben nasıl güç toplayıp yol alacağını bilmiyorum. TaeIl, seni seviyorum. Her şeye, herkese rağmen.."
