Sevgilim,
Ben bir papatya tarlasındayım. Ama sonu bataklık. Bir ölüyü bu kadar sevmemelisin, sevgilim. O ölü sana aşık olsa bile. Ölüleri, Tanrı sever. İnsanlar yaşayanları sevmeli. Eğer bu adını bile bilmediğim hücreler beni öldürürse, sen de yaşayanları sevmelisin. Evet bu bir nevi, ben ölünce hayatına devam et deme şeklim. YongHo, ben öleceğimi bile bile seni çok sevdim. Sen de yaşayacağını bile bile başkasını çok sev. Bunları söylerken içim nasıl cayır cayır yanıyor bir bilsen.
Bana kızacaksın biliyorum, kızıyorsun da muhtemelen şu an. "Neden bana söylemedin?", "Neden tedaviyi kabul etmedin?", "Neden beraber yaşamak yerine ölmeyi tercih ettin?" Hepsini açıklayacağım bu mektupta, sana. Aslında hepsinin tek bir cevabı var. YongHo ben ölümü tercih etmedim. Senin yanında ölmeyi tercih ettim. O iğrenç hastane odalarında burnuma dolacak olan iğrenç koku yerine, senin kokun ve sıcaklığınla ölmek istediğim için kabul etmedim. Huzurum olduğun an ölmeyi çok isterdim, sevgilim.
Ben bütün ailemi kaybettim. Babam ve kız kardeşim aynı hastalıktan öldüler. Annem.. O gece beni kriz geçirirken yakalamıştın hatırlıyor musun? O benim travma nedenim. Yıllardır annemi o yerde bembeyaz elbisesini kanlara bulanmış şekilde yatarken görüyorum. Ve sana yemin ederim hiç bitmedi. Ama sonra sen geldin. O krizin eşiğinde beni tek sakinleştirebilen sendin. Sana minnettarım. Sana hayranım. Sana aşığım, Seo YongHo. Keşke, kader bizi yıllar önce karşılaştırsaydı da daha çok sevebilseydim seni. Daha çok tutabilseydim elini. Daha çok öpebilseydim o güzel dudaklarını. Ama bizim sevgimiz buraya kadar, sevgilim. Ölünce seni izleyeceğim. Başkasını sev, başkasına aşık ol benimle acı çekme, lütfen. Mutlu ol, sevgilim~
Sevgilin, Moon TaeIl
