Wolven van Parijs ✓

-|| 59/1 || La bate de la Lune

! Volgende hoofdstukken bevatte wat gevoeligere 'vieze' scenes (geen geslachtsrelatie), maar wees gewaarschuwd !

Nino fluisterde iets onder zijn adem, zo zacht dat het mijn oren niet bereikte. Hij gooide zijn blik naar me, ogen gevuld met onvoorspelbare woede. Ik voelde heel het bed trillen, eerder heel de ruimte. Het gevoel wat voor hem was opgebubbeld was volledig verdwenen, maar jammer genoeg vervangen door een misselijkmakende smaak in mijn mond. "Blijf daar of ik kom je fucking nek breken," riep hij naar me, maar er was niets menselijk meer in zijn stem te herkennen.

Hij was overgenomen door een monster.

Hij gaf onverwacht een flinke trap tegen de deur van de kamer, waardoor deze uit zijn kader werd geforceert. Ik staarde ongelovig naar zijn actie, maar hij keek niet meer om. De deur was een barrière geweest voor de helse geluiden die nu mijn ruimte binnengolfde. Geschreeuw, doffe kloppen en de meest bovennatuurlijke brullen hadden het onbekende, stille gebouw overgenomen. Ik voelde rillingen over mijn huid glijden, een harde hoofdpijn klopte door mijn hoofd. Ondanks dat sloeg ik het deken van mijn benen en liet deze over de matras schuiven om bij de rand van het bed te komen. Ik voelde me enorm zwak, eerder uitgeput. Toch dreef iets me aan, zijn aanwezigheid, weten dat hij hier was, voor mij. Ik duwde met mijn handen mijn gewicht op mijn benen, maar ik zakte vrijwel meteen naar de grond. Ze leken geen gevoel meer te hebben, verlamd. Ik probeerde me op mijn armen terug recht te duwen, maar elke spier in mijn lichaam leek uit mijn controle te zijn. Ik lag tegen de houten vloer, inmobiel. Ik voelde hoe angst mijn lichaam overnam, ik kon mezelf niet beschermen. Pijn schoot door mijn onderlichaam en reisde door mijn zenuwen als een hoge snelheidstrein. Ik wilde het uitschreeuwen, maar deze zeer duwde alle lucht uit mijn longen. Alles leek een waas te worden, mijn ogen focussen was simpelweg onmogelijk. Een geluid echode door de gang, een bonk die ik enkel kon thuisbrengen als de branddeur die tegen een aanliggende muur was geknald. Haastige voetstappen klonken over het magere parket, samengaande met een opgetrokken ademhaling. "Jane?" Hoorde ik een bekende door de gang roepen. Zijn stem was haastig, onzekerheid gepaard met angst was te horen in elke toon. Ik hoorde hem langs de deuropening passeren, maar ik lag onder de schaduw van het oud-hemelbed. Uit zijn zicht, dus.

Geluiden werden vager, moeilijker te herkennen. Toch hoorde ik tot mijn grote angst de voetstappen wederkeren naar de andere kant van de gang. Ik probeerde mijn stem terug op gang te brengen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel.

Mijn hele lichaam voelde onteigend.

De secondes tikte voorbij terwijl ik wist dat mijn enige uitweg een rechtsomkeer had gemaakt. Plots sprong er een sprankje energie door mijn hoofd, er was maar 1 ding wat ik kon doen om zijn aandacht te trekken. Ik vechtte met de laatste energie die ik nog had, proberende om mijn voet nog enkele centimeters van de poot van het bed verwijdert was. Ik was oververmoeid, uitgeput. Ik probeerde een actie uit te voeren die mijn lichaam niet meer aankon. Toch probeerde ik het opnieuw, traag maar wel kon ik mijn voet tot aan de poot krijgen. Mijn tenen duwde tegen het gekerfde hout, terwijl ik met mijn laatste adem probeerde te duwen. Er leek wel iets bovennatuurlijk door mijn zenuwen te dansen, want mijn been spande plots volledig op, waardoor het bed enkele centimeters naar voor geduwt werd. De luster, die al urenlang riské tegen de paal van het oud-hemelbed had geleund, knalde met een uitzonderlijke impact tegen de vloer. Glas vloog overal, maar dat was het minste van mijn zorgen, want ik hoorde hoe de voetstappen tot een halt waren gekomen. Met een verhoogd tempo naderde deze me, waarna hij in zicht kwam. "Jane!" Gilde Jelle terwijl hij op zijn knieën dook, niet denkende aan de glazen puzzel die over heel het parket lag. Hij hijsde me onder het bed uit zonder enkel probleem en trok me tussen zijn benen. "Oh Fuck, fuck," begon hij terwijl hij me probeerde in deze positie te houden, maar ik te slap was om zonder hulp nog recht te zitten. Ik voelde me verloren, ik kon niet meer. Ik hing slap tegen zijn schouder, terwijl hij een arm rond mijn middel hield om me recht te laten zitten. Ik zag uit mijn ooghoek hoe zijn ogen rond heel de kamer gleden, scannend bijna. Zijn lichaam verstijfde toen hij bij de muur achter mijn bed kwam. "Jane, please. Je moet nu fucking overgeven," zei hij gehaast en versufd probeer ik hem aan te kijken. "Die geur," zei hij en keek naar de vlek van de roze vloeistof die in het behang was gedrukt," dat is een weerwolvendrug. Die moet nu uit je systeem". Ik voelde zijn handen trillen tegen mijn zwakke lichaam, maar zijn woorden drongen niet tot me door. "Jane, alsjeblieft," smeekte hij, maar hij wist dat ik er niets aan kon doen," als je dit niet doet, dan ga je in coma, alsjeblieft, Jane". Pas bij die woorden leek mijn hoofd terug een beetje wakker te worden. Ik probeerde om mijn maaginhoud naar mijn lippen te hijsen, maar maar weinigen kunnen op commando over hun nek gaan. Ik trok mijn maag tegen mijn ribben, wat me uitzonderlijk veel energie kostte. Jelle wist duidelijk dat dit nog maar een kwestie van secondes was.

Mijn ademhaling verdunde,
Ik voelde mijn hart vertragen
En voelde hoe mijn hoofd
met elke ademhaling lichter werd.

Tussen de ruis die in mijn oren speelde, hoorde ik Jelles stem:" Sorry". Een zucht drong in mijn oren, maar ik kreeg niet genoeg tijd om te realiseren wat hij van plan was. Hij draaide mijn hoofd, en duwde zijn lippen op de mijne.

—
Mijn boeken zijn niet sugarcoated, oké?
Als je daar niet tegen kan, challas!

Nee, maar ik heb een verrassing voor iedereen die al lang wachtte op dit hoofdstuk,

Morgen,
Nieuwe update,
En een verrassing

Don't fail this day,
Staywithspeedy