Aşkın Sınırı

Kolezyum.

Görmüyor, duymuyor bir şey yapamıyordum. Oturmuş öyle duyduğum şeyi algılamaya çalışıyordum.

'Belki de vardır'

Bu doğru olabilir miydi? O katı küstah adamın bir kalbi olabilir miydi? 

Ahh, ben neler düşünüyorum öyle olsa ne olacak ki? Ne olabilir ? Kocaaaaaman bir hiç. Ne ben onunla olabilirim ne de o benimle. 

Flashlar patlamaya devam ederken Yamaç'ın arkasında duran adam yavaşça sahneye doğru ilerledi ve mikrofonu eline aldı.

" Evet bu kadar soru şimdilik yeter arkadaşlar, geldiğiniz için teşekkürler."

Şikayetler havada uçuyordu daha başlayalı ne kadar olmuştu ki? 

Yamaç gözlerini benim gözlerimden çekti ve sahnenin arkasına doğru ilerledi.

Beklemeli miydim ya da gitmeli mi ? 

Yan koltukla duran beyaz çantamı aldım ve ayağa kalktım. Herkes çoktan ayaklanmış ve gitmeye hazırlanıyorlardı. Kapıya doğru yürümeye başladım.

" Bensiz mi gidecektin ? "

Olduğum yerde öylece kaldım.

" Daha verdiğim sözü tutmadım.  Ben verdiğim sözleri her zaman tutarım. Hadi gel gidelim. "

Bir şey demeden öylece durmuş onu izliyordum. Kendinden emin tavırlarını, asil duruşunu.

Benden önce davrandı ve kapıya doğru ilerledi. Ben de arkasından devam ettim. 

**** 

Arabanın kapısını açtığında öylece ona baktım. 

" Arabaya binmeyecek misin? "

" Ahh, tabi "

Arabaya bindim ve kapıyı kapattı. Kapımı açmış binmemi beklemiş ve kapatmıştı. Kibarlık mı gösteriyordu? Ne yapmaya çalışıyordu ki? Beni neden gezdirme kararı almıştı? Ne yapmaya çalışıyordu benimle zaman geçirmek mi yoksa boş olan vakitlerini doldurmak mı? Bir şey düşünemiyordum.

Sürücü koltuğuna bindiğinde onu izledim. Kemerini taktı ve bana döndü.

" Kemer. "

Kemerimi takmamıştım. Ve hatırlatma üzerine taktım. 

" Eee, söyle bakalım. Gezilecek listen var mı ? "

Kafamı olumlu salladım ve hemen çantamın içinden telefonumu çıkardım.

Hemen Roma'da gezilecekler listemi açtım ve ilk yere baktım.