SECRETLY INLOVE

Chapter 37

Back to present:

Nahihilo akong dumilat at masakit ang aking mata ng pihitin ng isang lalaki ang aking malalambot na kamay.

Tumakbo siya palabas ng kwarto, kung maka karipas akala mo nakakita ng multo.

"Nurse!" "Nurse!" "Nurse!"

Sigaw niya sa labas ng pintuan ng  aking kwarto.

Bago pa ako tumayo. Nagsidatingan ang mga dr. At mga nurses na hindi ko alam kung ano ang gagawin saakin.

"Are you okay mrs. Delacroix."

"May nararamdaman ka bang hindi maganda?"

"Ayos na ba ang iyong paghinga?"

"May naalala ka ba?"

Sunod sunod na tanong ng mga dr. saakin!

Naguguluhan ako. Ano ba to? Bat nasa hospital ako? What the fuck.

"Ano po bang nangyari saakin at mukang nagkakagulo ho kayong lahat?" Tanong ko sa mga dr na kung maka tingin akala mo dyosang dyosa ako.

"Mrs. Delacroix you've suffered from a car accident six year's past. And after six year's of staying here in this hospital. Hindi namin madiskubre ang sakit mo. Anim na taon kang tulog at walang malay. At ang tanging bumubuhay sayo is Oxygen. Matagal na naming gustong tanggalin yan. But your husband choose to stay. Ayaw ka niyang mawala sa kanya."

Anim na taon akong tulog, But my dreams looks like reality. Sa anim na taon ng aking pagkakatulog, Araw-araw akong nanaginip.

"Casandra My wife. I missed you so much." Sabay halik sa aking pisngi at yinakap ako ng mahigpit.

"Ahmm. Sorry po! Pero hindi po tayo magka-kilala sir. Ngayon lang po kita nakita." Pagkatapos kong sabihin ang mga salitang yan. Unti unting pumatak ang nga luha sa kaniyang mapupungay na mga mata na mugtong mugto, dahil sa kakaiyak.

"I'm your husband Casandra. Hindi mo na ba talaga ako maalala?"

"I regret that night. Sana sinamahan nalang kita. Walang araw, oras na hindi ko sinisi ang sarili ko sa nangyari sayo.  And I regret losing my true great love. It's a struggle  not to miss you and not to talk with you. I miss how much you made me feel so love back then, how you locked my arms to your hands para lang hindi ako makuha ng ibang babae. And how you give me warmth and comfort with your long arms wrapped around me. And I miss how your lips felt on my forehead, and how it burns on my cheeks. How it taste as it touches on my mine. I miss how your stare could make such a weird affect on me. I miss how you spoiled me with foods I love and I crave. I miss every bit of you that my heart longs beats for. I miss all the first time the best time we shared in those past years. And now that youre awake I don't want to miss every single time para iparamdam sayong mahal na mahal kita."

"Wala akong maalala."

"But all I want is to reminisce our old good days that made us both lough and cry hard and crazy. I will never want to close this chapter no matter how hard the waiting gets. I will wait untill the day you remember me from all the pain  I've caused you. I will wait for you untill you're healed and ready."

"I'm sorry I don't remember anything."

"Don't push your self. Wag mong pilitin ang sarili mo para maalala lahat. We will cherish everything sabay nating pagtutulungan ang pag-alala sa nakaraan natin." Buong tapang kong sinabi sa kanya para iparamdam sa kanyang matatag ako at kaya kong maghintay haggang sa gumaling na siya.

"What is the date today?" Biglang tanong niya saakin.

"March 30, 2018. Anim na taon kang tulog at walang malay. Hindi ako nawalan ng pag-asa na gagaling ka untill then I decided na ipatanggal na ang mga gamot na nagsisilbing buhay mo. Dahil sa tingin ko hirap na hirap ka na. Pinatawag ko din ang pinakamagaling na dr. Sa buong mundo to wake you up but they failed. Hindi na nila kaya ang sitwasyon mo they give up. After days past gusto na nilang tangalin ang mga gamot mo. You're family decided to remove the oxygen. Pero hindi ako pumayag. Then you wake up. Walang maalala pati yung pinakamamahal mong lalaki nakalimutan mo din."Pagsusumamo ko habang lumuluha ang aking mata.

"I see. I don't remember anything about you. But I remember my family. Where are they? Can you please call them and told them that Casandra is a wake. Thanks in advance."

Naalala niya ang pamilya niya pero yung pinakasalan niya na nagmahal sa kanya, At nag-alaga intimes of her sickness and operation never niyang na-alala kahit kapirangot lang. I'm craving for her attention.

"Casandra, anak you're awake."

"Oh my gosh Cas. I miss you so much. Did you miss me?"

"Casandra apoh. Kamusta ang matagal na tulog?"

"Cas baby. After six years of sleeping. Finally you're awake then. Our family miss you."

Sunod sunod nilang sabi habang ako hirap na hirap bumangon. Para yakapin sila.

I don't really forget lyndon. But there's something wrong about my mind na kusang nag-fufunction para sabihing hindi ko siya naalala.

"I miss you too mom. And i really miss our family. I'm so exited to go home. And see our house because I really miss everything."

"But Cas. You have your own house. Your husband is here. Waiting for you."

"But mom. I don't know him. I  don't remember him kahit na anong gawin kong pagkalkal sa utak ko!"

A/N
Hayss kinakabahan ako sa update kong to. Baka di niyo magustuhan.