Сургуулийн дээвэр дээр сууж байгаад хонх дуугарахад анги руу орохоор явлаа. Сургуулийн кордороор хэн ч байхгүй амгалан тайван.
Багшаас зөвшөөрөл аваад анги руу ороход хэн ч намайг харсангүй нөгөө хоол асгуулдагаас бусад нь. *Ээ бурхан минь энэ чинь манай ангийн хүүхэд юм байхдаа би яаанаа.*
Хүмүүс тоохгүй байх нь амар ч гэсэн нэг талаасаа аймар ч юм шиг. Гэхдээ би чинь өчигдөр хайрт убба дээр нь хоол асгаад хүүхдүүд түлхээд зугтаачихсан хүн шүү дээ.
Янзан бүрийн юм төсөөлсөөр байгаад 4 цаг үнэхээр хурдан өнгөрлөө.
Одоо л эвгүй юм болно доо гэж бодоод ангиас гарсангүй ширээ дэрлээд унтаад өглөө...
Сэрхэд хоолны цаг өнгөрөөд хэдийнээ 4 цаг болсон байлаа.
* Ямар сонин юм бэ? Би чинь 4 цаг унтчихсан байна шд ээ. Хамгийн аймар нь энэ хүүхдүүд хайччихваа. Хичээл орох л ёстой доо. Тарчихсан юм болов уу?*
Ангиас гарах гээд хаалга түлхэтэл хаалга онгоохгүй байна. 4 цаг хаалгатай ноцолдсоор байтал би ч үнэхээр эцэж ядарлаа. Аргаа бараад сууж байтал Минхо залгалаа.
Минхо: сайна уу? Чамд ямар нэгэн юм болоогүй биздээ.
Би: би сургууль дотор түгжигдцэн
Минхо: Юу? Сургууль хаах болоогүй шд ээ.
Би: би ангид байна. Минхо (уйлах)
Минхо: за одоо би очлоо. Хэдэн минут хүлээж байгаарай. Ойлгосон уу!
Би: за
10минутын дараа минхо хаалга зохиж эхэллээ.
Би: Минхо наад хаалга чинь онгоохгүй ээ. Чи жижүүрээс түлхүүр авчир.
Минхо: за чи надад итгээд наанаа тайван хүлээж байгаарай . Битгий айгаарай.
Гээд гүйгээд явах чимээ сонсондлоо.
Удалгүй Минхо ирж хаалга онгойлгоод намайг ажиглаад тэврээд авлаа. Тэр тэврэлт хайр хайламж бас түшигтэй санагдаж байна. Би энэ тэврэлтийн доор юунаас ч айхгүй санагдаж байна. Минхо би чамд сайн юм шиг байна. Гэхдээ.......
Минхо надруу инээгээд: би чамайг өндөг, гурилтай холилдоод уйлаад сууж байгаа гэж бодсон.
Би: гүү хүүхдүүд намайг тоогоогүй. Хоолны газар руу явбал аймар юм болно гэж бодоод энэд байж байгаад унтчихсан чинь хаалга түгжчихсэн байна.
Минхо: зүгээр бол ашгүй дээ. Одоо гэр рүүгээ харьцгаая.
Минхогийн машинд суугаад гэр рүүгээ явлаа. Машин дотор нам гүн байсаар байтал бид манай гэрт ирлээ.
Минхо: за одоо ордоо ахын чинь санаа зовно.
Би: за баяртай гээд гэр рүү орлоо.
Хаалгаар ороогүй байхад Кёнсүү ахын "хэнээр хүргүүлж ирж байгаа юм. Чи чинь 18 ч хүрээгүй байгаа хүүхэд, цаг хэд болж байгаан мэдэж байна уу " гэх нь сонсогдов. Би: та юун сүртэй юм сууж байгаад ярь. Би гараа угаагаад иръе. Гээл нойлын өрөө рүү гүйлээ. Юу гэж худлаа ярихаа бодсоор байтал бүр сандар ч гүйцлээ. Ахын шахалтаар нойлоос гарлаа.
Кёнсүү: суугаад хоолоо идээд ярь.
*Одоо үнэнгээ хэлэхээс өөр арга үлдсэнгүйдээ хөөрхий*
Би: Ахаа би эхнээс нь ярих уу? Өнөөдөр яагаад оройтож ирсэнээ ярих уу?
Ах: өнөөдөр яагаад орйтож ирсэн бэ?
Би: би өнөөдөр анги дотор түгжигдээд.
Ах: айн? Эхнээс нь ойлгомжтой тайлбарлалдаа
Би: тэгээд л би анхнаасаа таниас эхнээс нь ярих уу? Өнөөдөр яагаад оройтож ирсэнээ ярих уу? Гэж асуусан биз дээ.
Ах: гавяа байгуулсан юм шиг ямар хэрүүлч юм бэ? Эхнээс нь тайлбала.
Би: уржигдар та намайг дэлгүүр яваад ир гэсэн шд ээ
Ах: тийм
Би: тэгээд явж байгаад хөгжмийн дэлгүүр тааралдахаар нь ороод 1 гитар үзэж байгаад унагаачихсан юм..... тэгээд захиралтай нь уулзаж байгаад сандарсанаасаа болж зугтаачихсан. Маргааш нь сургууль дээр санамсаргүй 1 хүүхдүүн дээрээс хоол асгачихсан чинь тэр хүүхэд хөгжмийн дэлгүүрийн захирал байсан. Бас болоогүй тэр нь сургуулийн star boy байна лээ. Тэгээд өнөөдөр янзан бүрийн юм болж магадгүйгээ гээд их завсарлагаанаар ангиас гараагүй сууж байгаад унтчихсан байна лээ. 1 сэрээд харсан чинь би ангид ганцаараа түгжигдцэн... яахаа мэдкү байж байсан чинь гаднаас Минхо орж ирж надад тусалсан юм.
Ах үхэх гэж байгаа юм шиг инэээгээд: хөөрхий дүүгээ өрөвдчихлөө
Юу байна? Хайруудаа.
Яагаад удаан оруулж байгаа вэ гэхлээр
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ийм байгаа юм.
Энэ өгүүллэгийг уншсан хүний тоо
ЭХЛЭЛ хэсэг 6-р хэсгийн хүний тоо их зөрөөтэй байгаа юм.
Ххэ гэхдээ одоо тэрийг харахгүйгээр хурдан оруулахийн бодноо. Хайртой шүү та нартаа.
