Never Be the Same

Charpter 2

Previously on..  NBTS:
...Η Μαιρη καθεται διπλα με τον πιο καυτο μαθητη του σχολειου
...Λογικα αργοπεθαινει απο μεσα της
...Τωρα κανει κρυο και νομιζει θα την βιασουν
... Α οχι ο Τζαστιν ειναι

Now on NBTS:

"ΕΕΕ ΜΑΙΡΗ ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΚΑΛΕ ΜΠΕΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΘΑ ΚΡΥΩΣΕΙΣ!!!" Καλα σε μια φαση λεω οκ, η φαντασια μου θα τανε, οποτε συνεχιζω να περπαταω στο πεζοδρομιο ηρεμα, μεχρι που ενα χερι με αρπαζει απο τον ωμο.

"ΒΟΗΘΕΙΑΑ ΜΕ ΒΙΑΖΟΥΝΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΒΟΗΘΕΙΑΑ ΩΧ ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΞΙΖΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΛΕΕΣΣ??? ΑΣΕ ΜΕ ΠΑΛΙΟΒΙΑΣΤΗ ΑΑΑΑ--"

Καιι... βλεπω το πανεμορφο προσωπακι του Τζαστιν, να με κοιταει με ενα σοβαρο αλλα και ενα *που ειναι ετοιμο να σκασει στα γελια* βλεμμα.

"Καλα εισαι σοβαρη κοριτσι μου?Ποιος να σε βιασει μεσα στην βροχη πας καλα?" Λεει ο Τζαστιν, γελοντας σαν μικρο παιδακι που βλεπει αστεια καρτουν.

"Ε-εμ ναι.. συγνωμη..; Α-απλα τ-τρομαξα λ-λιγο..." Αυτην την φορα δεν ηξερα αν τραυλιζα και ετρεμα ολοκληρη απο το γεγονος οτι ο Τζαστιν μου μιλησε για Δευτερη φορα σημερα, η οτι απλα μπορει να πεθανω απο πνευμονια και απο το κρυο...

"Μπες στο αυτοκινητο σε παρακαλω" λεει ο Τζαστιν, πλεον τελειως σοβαρος.

"Γ-γιατι?" Ρωτησα μερικως ξαφνιασμενη, κοιταζοντας στο βρεγμενο πατωμα κατω απο τα ποδια μου.

"Γιατι ετσι λεω εγω. Τωρα τραβα μπες μεσα" λεει ο Τζαστιν, τωρα ομως και  νευριασμενος..

"Μα--" πηγα να διαμαρτυριθω, αλλα με διεκοψε

"ΜΕΣΑ ΕΙΠΑ" Φωναξε με τοσο θυμο, που μπορουσα να διακρινω την φλεβα του να πεταγεται στο δεξι σημειο του λαιμου του.

Πλεον δεν θυμιζε τον Τζαστιν που γνωρισα στην ταξη, αλλα αυτον, που ισχυριζονταν ολοι πως ειναι. Ενας σχετικα ψυχρος, και απαιτητικος εφηβος, που μπορουσε ακομα και στα χειροτερα του, να φαινεται τελειος...

Χωρις δευτερη σκεψη, μπηκα γρηγορα στη θεση του συνοδηγου, οσο πιο κοντα στην πορτα, γιατι πλεον φοβομουνα οτι θα με χτυπουσε με το που θα εμπαινε στο οχημα.
Μετα απο μερικα δευτερολεπτα μπαινει στην θεση του οδηγου, αναβει την μηχανη και παταει γκαζι.. Δεν ηξερα που πηγαιναμε, και δεν τολμουσα να ρωτησω, παρολο που ηθελα τοσο πολυ να μαθω...

"Συγνωμη..." ειπε ο Τζαστιν, πλεον ηρεμα. Μπορουσα να διακρινω οτι το εννοουσε απο τον τονο της φωνης του.. Δεν ητανε απλα οτι ηταν ηρεμος, αλλα κατι μεσα στην φωνη του που απλα εδειχνε την μετανοια που ειχε...