Never Be the Same

Charpter 9

Still Justin's POV:

Εφυγα απο το νοσηλευτηριο με γρηγορες κινησεις. Διεσχιζα αστραπιαια τους διαδρομους του σχολειου, προσπαθωντας να βρω τον βλακα που της το εκανε αυτο.

Ακουσα ηχους, και κραυγες πονου, απο το μερος της πισω αυλης. Με το που εφτασα εκει, ειδα τον Μαριο με τον Αποστολη και τον Στεφανο, να χτυπανε με μανια το προσωπο και τα πλευρα του Αλεξ.

Φωναξα για να με ακουσουν, την στιγμη που βγηκα και εγω στην πισω αυλη. Γυρησαν και με κοιταξαν. Τους εκανα ενα νευμα, ωστε να σταματησουν να τον χτυπανε.

Χεχεχε.... τωρα ειναι σειρα μου... *τριβει τα χερια σατανικα, με μανια, αλλα κατανταει γελοιο, κι το σταματαει για να μην γινει ρεζιλι*

Αλ: "Επ.. που σαι ρε... Αποφασησες να ρθεις; Εβαλες τους ακολουθους σου να με χτυπησουν για μια γκομενα που δεν ειναι καν δικια σου;" ελεγε με την ειρωνια να σταζει απο το στομα του.

Βλεπω την ειρωνια μετα απο τοσο ξυλο ακομα δεν την εχει χασει...

Δεν απαντησα, αντιθετως, αρχισα να τον πλησιαζω με αργα και βασανηστικα βηματα, μεχρι να βρεθω λιγα εκατοστα μακρυα του.

Τοτε ηταν που αρχισα να τον κοπαναω με μανια. Στην αρχη στο προσωπο, επειτα πλευρα, και στα ακρα του σωματος του. Καθως βρισκομουν απο την αριστερη του μερια, του επιασα το αριστερο χερι, και το γυρησα προς τα πισω. Ακουστηκε ενα δυνατο 'κρακ' αλλα αυτο δεν με εκανε να σταματησω.

Τα ποδια του λυγησαν απο τον πονο, με το που γυρησα το χερι του, και, καθως εσκυψε αυθορμητα, ο αγκωνας μου βρεθηκε με δυναμη κατω απο το σαγονι του.

Εβγαλε μια κραυγη πονου, η οποια και με ευχαριστησε. Συνεχισα να τον βαραω,μεχρι να πεσει το πατωμα, για μια ακομη φορα. Αμφιβαλω αν θα μπορεσει να σηκωθει τωρα με τοσο ευκολια.

Το σωμα του, γεματο πληγες. Ματωμενο προσωπο, με σκισμενο χειλος, σπασμενη μυτη, και πρισμενα ματια. Οι μελανιες και οι πληγες κυριαρχουσαν σε καθε εκατοστο του δερματος του.

Αφου τον χτυπησα μερικες ακομη φορες,σηκωθηκα, για να αντικρισσω το αριστουργημα μου.

Βρε, ειμαι καλος...
Βασικα... ειμαστε καλοι

Πριν φυγω με τα αγορια, τον κοιταξα για μια τελευταια φορα.

Εστω και σε αυτην την κατασταση,μου εδωσε ενα ειρωνικο χαμογελο. Σαν να μην τον επηρεασε καθολου ολο αυτο. Ελα ομως, που οχι μονο τα ματια του τον προδιδουν, αλλα και οι αντιδρασεις που ειχε πλεον το σωμα του.