Murder 2

100 6 0
                                    

Sophia's Point of view

Bumitaw ako sa pagkaka-kapit ko sakanya at pinunasan ang mga luha ko, mas lalo lang akong nagmumukang tanga sa harap niya.

"Ano pang inaantay mo Sophia? Sit down and eat!" Sa wakas at nagsalita na rin siya, my father, akala ko mananahimik lang siya katulad ng lagi niyang ginagawa. Just wow, he didn't even try to stop 'my mother' from hurting me.

"I'm really sorry, but, I have to excuse myself. I--"  isang sampal na naman ang inabot ko sa aking INA, hindi pa pala siya tapos. Hindi ko na siya binigyan ng pansin at nagpatuloy, "I lost my appetite." Tatalikuran ko na sana sila when father spoke. "Tumalikod ka at sisiguraduhin kong mababalian ka ng buto sa gagawin ko!" Kung sino man ang makakarinig sa boses nito'y matatakot at matitigilan. I hate to say this, but he is the least person na maiisip kong kalabanin. My mother? She's smiling widely like there's something good happened according to her will. What a hypocrite. Parang gusto niyang makita na bali bali ang buto ng kanyang anak. *sigh*

The person behind forced me to sit. "Umupo kana nga! pabida ka pa i!" I took a glance at her, Moira, ang taong tumawag saakin para kumain. "Thank you, Moira" my father said, tumango lang ito bilang sagot. I clenched my fist, trying very hard to keep my anger in check. 'Thank you?!'. Nagpapasalamat ba siya sa ginawa nito? I can't believe! Unshed tears welled up in my eyes, kinagat ko ang ibabang bahagi ng labi ko para mapigilan ang nagbabadyang pagpatak ng mga ito. I do not want my tears to spill down my cheeks. I don't want to look stupid, again.

"Are you having a glaring contest with your food? Ano pang inaantay mo, gusto mong ako pa ang magpakain sayo?" He said unsympathetically.

"No, father" I smiled at him forcefully as I focus back my gaze to the food on my plate. Napansin kong nawala narin ang bakas ng natapong pagkain na tinabig ko kanina at nagsimula ng kumain ng tahimik, silence filled the dining area for a minute or two.

"Moira, how's her training?" sabi nito, Breaking the deafening silence, he's really intimidating. "No signs of improvement, Sir." Moira replied. Tahimik lang akong nakikinig sa mga ito habang kumakain. Dahil katapat ko lang ang aking ama ay nakikita ko ang pagkadisgusto nito sa kanyang narinig, they are talking about me. They want me to kill people. Dinadala nila ang mga inosenteng tao sa basement ng bahay kung saan nila ako sinasanay, at kapag hindi ko ginawa? sila ang papatay ng walang pag-aalinlangan na paulit ulit lang na nangyayari dahil hindi ko sila sinusunod. In return, I will experience horrific pain. "Bilisan mong kumain at mag-ayos." baling nito saakin before taking his way out of the dining area. Nagtataka ko itong sinundan ng tingin. What do we have here?

"HAHAHAHAHAHA!!!" the dissipating sound of Liana's evil laugh erupted, my mother's, mukang alam niya kung ano ang nangyayari.

"I forgot to tell you, Sophia, your father would be joining in the game today." Moira said while smiling ear to ear. Game? laro lang ang tingin niya sa pagpapahirap nila saakin at sa pagpatay? napakasama talaga. And fa---"Pardon?"

"You've heard it right, your father will train you for the first time, isn't it great?" nang-aasar na sabi ng aking ina. Tumayo na ako pagkarinig na pagkarinig ko dito. "Where are you going? Finish your food at baka mahirapan ka ng kumain mamaya! HAHAHAHAHA" She's crazy, it was Moira. "I've had enough." tinalikuran ko na siya pagkasabi ko nito at nakita ang masayang mukha ni Moira, nilagpasan ko lang siya and went directly to my room. Pagkasara na pagkasara ko ng pinto ay siya ring pagbagsak ng mga luhang kanina ko pa pinipigilan. God knows how I wished to have a loving family, but the world is so cruel to me.

After almost an hour of crying and feeling sorry for myself, I finally managed to dry my tears. I had to try and pull myself together so I could get to my training today. I looked in the mirror, my face is a mess now. I went to the bathroom and bathed myself. Matapos kong maligo't makapag-ayos ay pumunta na akong basement.

I was taken aback when I saw my father pointing his gun at me bago nagpaputok. "You know how I hate to be kept waiting." Napatulala ako sa ginawa nito at napatingin sa vase na nabasag malapit saakin bago tignan ang dalawang taong nakatali sa tig-isang bangkuan habang nakapiring ang mga mata na kanina pa nagmamakaawa't humihingi ng tulong. I closed my eyes. N-no. At napamulat sa sinabi nito.

"Ngayon Sophia, sino ang una mong papatayin?"

THE MURDERER: Mistaken IdentityTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon