THE MURDERER: Mistaken Identity

Murder 4

Sophia's Point of view

"Aaaahhhh!!" Nagising ako sa sobrang gulat ng maramdaman ang pagbuhos saakin ng mainit-init na tubig. Tinignan ko ang dalawang maid na nakatayo malapit saakin para malaman kung sino ang nagbuhos saakin nito, it didn't take a genius to figure out who it was because she's still holding the evidence. It's Serene, Serene Monteagudo.

"Sorry, my bad." She said with disgusting look. I slowly breathed in and out to calm myself, she should not see my weakness in a state like this. And when finally calmed myself, I looked straight in her eyes.

"What?! Tumayo kana dyan bago pa kita masipa!" Serene continued, tumalikod siya and walked away. They are really maids in disguised.

Sinubukan kong tumayo kahit basang basa ako at parang pagod na pagod, napahawak din ako sa kaliwang pisngi ko ng maramdaman ang pagkirot nito. I roamed my eyes around ng makatayo ako ng maayos at nakitang nandoon parin ang mga duguang bangkay ng dalawang lalaki na nagpaalala sa akin ng unang beses kong pagpatay. I'm such an idiot to be manipulated by him.

"Ano pang hinihintay mo?! Bilisan mo at baka sayo ko ipalinis ang mga kalat na iyan!" Kalat? napakasama talaga, hindi pa pala siya nakakalayo. "Kapag ako nakabalik at nakita pa kita dito ay malilintikan ka talaga sakin!"

Ng makasiguro ako na wala na siya ay paulit-ulit akong humingi ng tawad sa dalawang taong wala ng buhay, kahit mukha akong tanga sa ginagawa ko ay wala akong pakialam. Ganito ang madalas na ginagawa ko 'pag nakaalis na sila, sa tuwing may pinapatay silang tao sa harapan ko.

Lumabas na ako ng basement pagkatapos nito at pumunta ng kwarto para maligo. I showered myself and saw my face in the mirror. My eyes are swollen from constantly crying and I now can see the bruise on my left cheek. Is this their way of showing love for me? nasobrahan naman ata sila sa pagmamahal at nagagawa nila ang ganito sa anak nila? I need to escape, kailangan kong makaalis dito. Hirap na hirap na ako sa paulit ulit na paghihirap na nararanasan ko sa pamilya ko.

I slumped on the bed after putting my clothes on, closing my eyes tightly. I fell asleep after that and woke up the next morning, naramdaman ko ang pagkalam ng sikmura ko at naalalang hindi ako kumain ng hapunan. Tumayo ako mula sa pagkakahiga at binuksan ang pintuan sa aking kwarto, nakita ko sa labas nito ang mga pagkaing nasa tray. Sinarado ko ulit ang pinto pagkakuha ko nito. I am practically used to it, ang kumain ng mag-isa. Napapansin ko na hinahayaan lang nila akong kumain kasama sila kapag gusto nila ng may masasaktan. Mabilis akong natapos sa pagkain dala na rin ng sobrang gutom.

The silence greeted me the moment I stepped out the room. Nakita ko ang mga guard at mga katulong sa bahay na nadadaanan ko na ginagawa ang mga trabaho nila hanggang sa makababa ako't makapunta sa garden. Umupo ako sa  may mahabang upuan at tumingala, pinikit ko rin ang aking mga mata. Ang sarap sa pakiramdam.

"Well well well, look who's here!" napamulat ako dahil sa boses ni Serene na narinig ko malapit saakin. Nakataas ang kilay nito habang nakapamewang, bukod kay Moira, isa siya sa mga katulong na mainit ang dugo saakin. Masayang masaya sila sa tuwing nasasaktan ako lalo na kapag duguan na ako.

"Please, leave me alone." sabi ko rito at muling pumikit. "Paano kung ayaw ko? sasaktan mo ako? HAHAHAHAHA" I opened my eyes and talk "Baka hindi ako makapagpigil at masaktan kita." seryoso kong sabi dito. "I'm scared, Sophia. HAHAHAHAHA Kahit nga mga magulang mo ay sin---" mabilis akong nakatayo at sinuntok ang kamao ko papunta sa direksiyon niya bago pa man niya matapos ang kanyang sasabihin ngunit may isang kamay ang pumigil dito at pinilipit ang kamay ko. "Aaaahhh!" hindi ko mapigilang hiyaw, ginamit ko ang lakas ko para bawiin ang kamay ko, it's Moira. Kailan ba nila ako lulubayan?