Ο νέος γείτονάς μου είναι Bad boy

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 7

(Βαλτε το τραγουδι να το ακούσετε οσο διαβάζετε)Έχουν περάσει 2 εβδομάδες και κάτι από εκείνη την ημέρα. Τοσ ο καιρό αναλύω όσα συνέβησαν εκείνη την χρονική περίοδο και θα ορκιζόμουν ότι ο εγκέφαλος μου πάει να σπάσει.
Όταν ειχα πει στα κορίτσια για το γεγονός που είχε προηγηθεί πριν φτάσουν σπίτι δεν καταφέραμε -καταφέρανε-Καλύτερα να βρουν μια λύση αφου εγώ ήμουνα στον κόσμο. Από εκεί και έπειτα τους παρακάλεσα να μην ξαναμηλισουμε για αυτό το θέμα. Και να μαι  εδώ στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη ακούγοντας μουσική πιάνοντας για ακόμη μια φορά τον εαυτό μου να υπεραναλυω και να χαλάω  την ζαχαρενια μου για τον Κώστα. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε και ούτε πρόκειται Ούτε αυτος έχει κάνει καποια προσπάθεια  του καλό που του ήθελα  γιατι τώρα θα διανυκτέρευαι στο Γενικό λαϊκό.
"Ευαγγελία φεύγω"ακουω τον μπαμπα μου να λεει στην μαμα μου.
Πεταγομαι από το κρεβάτι και τρέχοντας τον προλαβαίνω στο παρά τσακ.
"Επ μπαμπά περίμενε που πας?"
"Πάω λίγο στην παλιά μας γειτονιά να δω το σπίτι να δω και λίγο τους γείτονες δεν θα αργήσω"απαντάει και πάει να φύγει. Έλα Χριστέ και παναγιά ανυπόμονος άνθρωπος.
"Περίμενε έρχομαι και εγώ μου έχουν λείψει όλα εκεί."
"Οκ περιμένω στο αυτοκίνητο αν είναι ρώτα και τα αδερφια σου αν θέλουν να έρθουν"είπε φεύγοντας.
Περπατάω προς τα δωμάτιο τους χτυπώντας πόρτα.
"Ορίστε" ακούω την φωνή του Χρήστου
"Θα πάω με τον μπαμπά στο παλιό το σπίτι θα έρθεις"
"Δεν μπορώ ρε Άννα Αφού ξέρεις ότι φέτος δινω πανελελε και διαβάζω όλη μέρα άσε που σμρ εχω φροντιστήριο αγγλικά και μετά καπάκι γυμναστήριο."είπε με αγχωμένη φωνή. Ο αδερφός μου θέλει στρατιωτικές σχολές και όπως καταλαβαίνετε αυτά χρειάζονται.
"Σε λυπάμαι αδερφουλη κουραδιο"του λέω τρέχοντας αφού παραλιγο θα με πετυχεναι το βιβλίο των μαθηματικών ιού. Κατευθυνομαι προς το δωμάτιο μου αλλάζοντας ρούχα φοροντας ένα ψηλομεσο μαύρο τσιν και ένα άσπρο φουτερ με κάτι γράμματα μπροστα αφου ο μήνας είναι αρχες Οκτώβρη και έχει μια ψυχρα. Πάω στην κουζίνα βλέποντας τον Θανάση να είναι έτοιμος να φύγει.
"Που πας θαναση:?"
"Θα βγω με τους φίλους μου για να παίξουμε ποδόσφαιρο" οπως καθε
αγόρι σκέφτομαι
"Καλά να περάσεις να προσεχεις και μην  αργήσεις."του λέω δινοντας του ενα φιλάκι στο κεφάλι.
"Μαμά φεύγω"
"Ο περίμενε πάρε και αυτά"μου είπε δίνοντας μου ένα κουτί γλυκά.
"Ρε μαμα δεν ήταν ανάγκη δεν ξέρω αν προλάβω να τα φάω όλα στο δρόμο αν δε θα τα κατασπαραξω στην επιστροφή."
"Άννα μου δεν θέλω μα στο χαλάσω Αλλά αυτά είναι για τους παλιούς σου γείτονες"και έτσι καταστρέφεις τα όνειρα Κάθε παιδικής ψυχής. Μια ζωή έτσι όλα για τους άλλους και ε εμας τίποτα στην χάση και στην φεξη ένα γαλακτομπούρεκο.
"Καλά"λέω βαριεστημένα φορώντας τα μαύρα vans και περνώντας το κινητό μου. Κατέβενω τα σκαλιά 2-2 και φτάνω στον καθρέφτη μου έχουν τοποθετήσει στον κάτω όροφο οπου είναι το ισόγειο. Αφού φτιαχνω με την 100 προσπάθεια ένα ωραίο κότσο αφήνοντας τα μισά μαλλιά κατω και πιάνοντας τα άλλα  αποχωρώ και κατευθύνομαι στην πόρτα με αρχικό μου στόχο να την ανοίξω αλλα στην πορεία κάπου χαλάει τον στόχο μου ένα αντικείμενο μου βρίσκετε πίσω από αυτήν. Μα φυσικά ο Antonio ο γάτος της κυρίας Κικής. Αχ τι γλυκούλης ελπίζω να μην τον χτύπησα. Όμως δεν προλαβαίνω να τον πιάσω Αφού φεύγει τρέχοντας από την τρομάρα του. Μμμμ δεν με θέλει μια δεν σε θέλω 10. Περπατάω προς το αυτοκίνητο ανοίγοντας και κλείνοντας την πόρτα με γρήγορο ρυθμό λέγοντας στον πατέρα μου ότι είμαι έτοιμη για να ξεκινήσουμε.