Ο νέος γείτονάς μου είναι Bad boy

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12

Το πρωινό ξύπνημα ανέκαθεν ήταν οδυνηρό πράγμα. Σήμερα δε ακόμη χειρότερο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι εκτοξεύοντας το πάπλωμα 10 μέτρα μακριά. Αφού πήγα στο μπάνιο έκανα την πρωινή μου ρουτίνα,ντύθηκα και χτενιστηκα κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Τρώγοντας το πρωινό μου άκουσα το κινητό που να κουδουνιζει στο ρυθμό της μουσικής πράγμα που με έκανε να τρέξω μαραθώνιο για να το προλάβω να μην κλείσει. Βλέποντας ποιος με καλεί συνοφρυωθηακα.
"Έλα Παυλίνα μου όλα καλα?"
"Ναι μια χαρά απλά σημέρα δεν θα ερθω γιατι είμαι λίγο αρρωστη. Να ξέρετε μην περιμένετε άδικα"
"Οκ Αλλά καλύτερα πάρε την αλεξα για να της το πεις γιατι εγώ δεν θα πάω με τά κορίτσια σχολείο θα πάω με τα αδέρφια μου"
"Καλά τότε άντε τα λέμε"
"Περαστικά βατραχάκι"της είπα και τερμάτισα την κλήση. Αφού πείρα την τσάντα που και τοποθετησα μέσα σε αυτήν τα γυαλιά μυωπιας μου φώναξα τα παιδιά για να φύγουμε γιατι έτσι όπως το πάμε θα αργήσουμε. Ά ναι μωρέ μέσα σε όλα τα καλά έχω και μυωπία. Τέλεια. Τα γυαλιά τα φοράω περίπου ενα χρόνο όποτε τα έχω συνηθίσει.

++++++++

Είμαστε στο τρίτο διάλλειμα όπου είναι και το μεγαλύτερο τρώγοντας μια πίτσα και μιλώντας με το γνωστό παρεακι. Μόνο που εγώ δεν κάνω τίποτα από όλα αυτα επειδή σκέφτομαι τι έχει πάθει η Αφροδίτη. Από πρωί έχει ενα απλανές βλέμμα και όταν της μιλάμε βρίσκεται στον κόσμο της.
"Αφροδίτη"της είπα ακουμπώντας το χέρι μου στον ώμο της πράγμα που την έκανε να αναπιδησει ελαφρώς από τον τρόμο της.
"Εγώ είμαι"της λεω με ένα καθησυχαστικό νεύμα
"Με θες κάτι"μου απαντάει με βραχνια φωνή.
"Λοιπον το απόγευμα θέλω να μιλήσουμε. Στο παρκάκι κοντά στην γειτονιά μου στις 7 να είσαι εκεί. Σήμερα δεν έχω φροντιστήριο και θέλω λίγο να μιλήσουμε"
"Οκ"μου είπε χωρίς ίχνος συναισθήματος στα μάτια της.

+++++++

Τελευταία ώρα χημεία δεν μπορώ με τίποτα να συγκεντρωθώ βαριέμαι αφόρητα. Η Μαρία από δίπλα κοιμάται του καλού καιρού.
"Κύριε"φωνάζω σηκώνοντας το χέρι
"Πες μου Άννα"
"Μπορώ να πάω λίγο τουαλέτα"του λεω ψέμματα ισα ισα θέλω να ξεφύγω από το μάθημα.
"Ναι παιδί μου μπορει ς να πάς"Αφού περνώ την έγκριση του κυρίου κατεβενω στο προαύλιο και πηγαίνω προς το κυλικείο να πάρω ενα μπουκάλι νερό. Εκεί που πάω να πάρω το μπουκάλι και να αφήσω τα λεφτά ερχετε κάτι με πολύ φορα στο σώμα μου με αοοτελεάμα να με ρίξει κάτω χτυποντας στο προαύλιο λίγο το κε φαλι μου και τους αγκώνες μου. Ποναει πονάει πολυ. Σηκώνω με δυσκολία το κεφαλι μου επειδή ζαλίζομαι για να δω ποιος μαλακας μου το έκανε αυτό.
"Σε χτύπησα συγγνώμη"λέει ο Κώστας. Το παιδί δεν πάει καλά με εχει ρίξει χτύπησα ματωνω χωρίς εσένα λιώνω οπως έλεγε και η Κόκκινου και δεν με βοήθησε καν να καλα τι έπαθε τι του έκανα τέλος πάντων.
"Ρε μαλακά βοήθησε την"του είπε ο φίλος του Νίκος σηκώνοντας με από κάτω. Αφού με βοήθησε να σηκωθώ με δυσκολία και να στηριχτω στα πόδια μου με πήγε μέχρι το γραφείο των καθηγητών
"Νίκο σε Ευχαριστώ πολύ"
"Δεν κάνει τιποτα. Πραγματικά δεν ξερω τι τον έπιασε ποτε δεν συμπεριφερόταν έτσι"
"Δεν χρειάζεται να απολογισε για λόγο του. Εμένα μου φτάνει που με βοήθησε και πραγματικά σε ευχαριστώ"του είπα και τον αγκάλιασα. Αφού έφυγε μου βαλαν μπετατιν στις πληγές και μου καθάρισαν το αίμα. Πήγα στην τάξη αφου είχε χτυπήσει ηδη το κουδούνι για να μαζέψω την τσάντα μου. Την πήρα στον ώμο μου και κατεβεικα γρήγορα τα σκαλιά για να φύγουμε με τα κορίτσια αλλα μαντέψτε... είχαν φύγει. Θυμειστε μου να τις πάρω αργότερα τηλέφωνο και να τις ξεχεσω. Με γρήγορο βηματισμό βγήκα από το σχολείο και άρχισα να περπατάω μέχρι το σπίτι.
"Αννα"άκουσα να με φωνάζουν. Γύρισα το κε φαλι μου ώστε να έχω καλύτερη ωραση και βλέπω τον Κώστα να τρέχει προς το μέρος μου.
Άρχισα να επιταχύνω το βηματισμό μου με αποτέλεσμα να αρχίζω να τρέχω χωρίς να το καταλάβω. Γύρισα το κεφάλι μου να δω αν με ακολουθεί ακόμη αλλα έτρεχε μς αποτέλεσμα να με πλησιάζει. Φρενάρισμα απότομα,έκανα μεταβολή και τον πλησίασα.
"Τι θες"
"Εσένα"
"Πως είπες"
"Τίποτα λέω θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για ολο αυτο το σκηνικό"
"Ποιό σκηνικό ακριβώς που με έριξες κάτω που χτύπησα και έβγαζα αίμα. Που δεν μου είπες ουτε μια σκατοσυγγνωνη. Που δεν με βοηθεισες. Άστο Κωστάκη παράτατο. Και όλα αυτά χωρίς να ξέρω τον λόγο. Χτες.. Χτες ήμασταν μια χαρά. Τι μπορεί να μεσολαβεί μέσα σε ουτε 7 ώρες εε"φώναζα εξαγριωμένη. Δεν μιλούσε απλώς με κοιτούσε. Εφγα δεν μπορούσα να κάθομαι εκεί με αυτόν με αυτόν τον δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω κιόλας. Πηγαίνω σπίτι και λίγο πριν μπω κατεβάζω γρήγορα τα μανίκια μου και βάζω τα μαλλιά δίπλα από τον αριστερό κρόταφο διότι εκεί είχα χτυπήσει.
"Ήρθες παιδί μου. Πλύνε τα χέρια σου και ελα να φάμε."Μου λεει η μαμά. Πηγαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και αφήνω την τσαντα μου να πέσει με δύναμη στο πάτωμα. Περπατάω ως τον καθρέφτη και βλέπω την αντανάκλαση μου. Ρίχνω πίσω τα μαλλιά μου ώστε να μπορώ να δω την πληγή. Είναι λίγο μεγάλη ψέμματα δεν θα πω. Εχει γδαρθει το δέρμα. Γύρω γύρω από την πληγή υπάρχει μια μελάνια περιμετρικά. Βλέπω τους αγκώνες Μου όπου εκεί είναι πολύ μεγαλύτερες οι πληγές γιατι έβαλα δύναμη να στηριχθεί το σωμά μου. Αρκετά δεν μπορώ να βλέπω αλλο.