Innocent...?

Rozdział 4

~Chloe~

- Drodzy pasażerowie, zaszły małe komplikacje dotyczące miejsca, w którym mieliście zamieszkać, jednak udało nam się znaleźć nowe miejsce. Zamiast mieszkać w jednym hotelu zostaniecie podzieleni na grupki i zamieszkacie w małych, kilkuosobowych domkach.

Donośny głos zabrzmiał w całym autokarze, a ja próbując zasnąć o mało nie dostałam zawału. Patrząc na poruszenie wśród wszystkich osób i hałas, jaki temu towarzyszył zdałam sobie sprawę, że mogłam już zapomnieć o spokojnej drzemce. Myślałam o grupce, która do mnie przed chwilą podeszła. To było miłe, że zdecydowali się do mnie podejść, gdyż siedziałam sama, jednak nie lubiłam poznawać nowych osób i nawet cieszyłam się, że już poszli. Byłam raczej zamknięta w sobie, a moim całym światem był teatr. Grając dawałam z siebie wszystko i czułam się z tym dobrze. Ludzie często patrzyli na mnie dziwnie, gdy odpływałam myślami do innego świata i robiłam dziwne rzeczy, ale nie dziwiłam im się. W końcu kto by pomyślał normalnie o osobie, która z pamięci klepie całą ,,Romeo i Julię''?

Popatrzyłam na grupkę, która przed chwilą do mnie podeszła. Prowadzili żywą dyskusję na jakiś temat, bo strasznie gestykulowali. Wyglądali, jakby przyjaźnili się od lat, a przecież poznali się chwilę temu. Ale pewnie im i tak zaraz to minie i poznają innych znajomych ,,na chwilę''. Typowe. Chyba trochę za długo im się przyglądałam, bo złapałam kontakt wzrokowy z... jak mu tam? Harry? Chłopak oderwał się od rozmowy i popatrzył na mnie chwilę. Przywołał mnie do siebie ręką. Reszta nawet nie zauważyła, ze nie skupiał się już na rozmowie. Uśmiechnęłam się pod nosem i pokiwałam przecząco głową. Popatrzył na mnie z miną upartej sąsiadki w stylu ,,no przestań Halina, będzie fajnie'', a ja jeszcze raz zaprzeczyłam. Przewrócił oczami i myślałam, że odpuścił, ale wtedy doznał jakby olśnienia. Zaczął iść w moją stronę, więc wciąż kiwałam przecząco głową, tylko szybciej, ale on z lekkim uśmiechem pokiwał potwierdzająco głową.

NIE.

IDŹ.

DO.

MNIE.

Chłopak zajął miejsce obok mnie, a ja westchnęłam cicho.

- Cieszę się, że tak entuzjastycznie zareagowałaś na moją wizytę. – powiedział z sarkazmem śmiejąc się.

- Po prostu nie przepadam za rozmowami. – przyznałam odwracając wzrok.

- Oh, no przestań. Każdy czasem musi pogadać. Opowiedz mi coś o sobie!

Co w ,,nie lubię rozmawiać'' okazało się być niejasne?

- Może ty zaczniesz? – starałam się zmienić temat.

- Noo, to jestem Harry. Mieszkam w Chorwacji, mam młodszą siostrę, lubię grać na gitarze i ogólnie to mam wielu znajomych, być może kiedyś założę zespół. A teraz ty mi coś opowiedz o sobie. – wyklepał na jednym oddechu przy ostatnim zdaniu zwalniając, a potem zrobił minę sąsiadki, która przyszła na ploteczki.

Stwierdziłam, że może odczepi się ode mnie jak mu powiem, a potem i tak zapomni o czym mówiłam, więc zaczęłam opowiadać.

- Jestem Chloe, chociaż w sumie to już mnie znasz... Jestem jedynaczką, moja mama ma sklep z instrumentami, a tata na nich gra. Zresztą prowadzą też kółko teatralne w mojej szkole, ja kocham teatr! – w tej chwili chyba zapomniałam, że rozmawiam z Harry'm i trochę się rozmarzyłam, ale szybko się opamiętałam. – Tak w ogóle to zawsze dostaję główną rolę, bo rodzice widzieli, że od dziecka jestem świetną aktorką... to trochę brzmi nieskromnie no ale wiesz jak to jest...