Xoxo the new me

Hoofdstuk 22

'Hey.' mompelde Sam slaperig. 'Hey slaapkoppie. Hoe is het?' vroeg ik. 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' zei Sam. 'Maar met mij gaat het wel oké.' zei hij daarna. 'Mooi zo, met mij niet echt heel goed.' zei ik. 'Waar heb je last van?' vroeg Sam met een sip gezicht. 'Ik ben heel erg moe en heb waarschijnlijk grotere wallen dan ooit.' kreunde ik. 'Dat was me niet eens opgevallen.' zei Sam. Hij grinnikte zacht. 'Moet jij trouwens niet naar school?' vroeg ik. Sam schudde zijn hoofd. 'Lang weekendje.' zei hij. Ik glimlachte.
Mam kwam de kamer ingelopen en keek me blij aan. 'Wat is er?' vroeg ik. 'Frank en ik hebben iets besloten.' zei mam. Ze kwam op een stoel zitten aan de rechterkant van mijn bed. 'Ik laat jullie wel even alleen.' zei Sam. Mam knikte, en ik keek toe hoe hij de kamer uitliep. 'Frank en ik hebben gisteren flinke ruzie gehad, maar we zijn er uitgekomen. Ik besloot op het laatste moment, toen ik al voor het politiebureau stond, om eerst naar huis te gaan om met hem te praten. We hebben dus eerst heel hard naar elkaar staan schreeuwen, eigenlijk was ik de enige die schreeuwde. Daarna begonnen we te "onderhandelen". Nu hebben we het volgende besloten; wij mogen dit huis houden, en ik heb ervoor gezorgd dat we het kunnen verbouwen. Carters kamer wordt mijn badkamer, en er wordt van jouw kamer een deur naar de badkamer van nu gemaakt.' zei mam. 'Mam, dat is geweldig.' zei ik blij. 'Maar we moeten-' De deur vloog open, en gelijk zag ik een paar politieagenten de kamer instormen. 'Penelope Gregory.' riep een stem luid. Mijn ogen werden groot, en ik keek mam aan. Mam ging staan, met haar handen omhoog. 'U staat onder arrest.' zei de agent weer. Mam draaide zich om en de agent deed haar handboeien om. 'Onder arrest voor wat?!' schreeuwde ik. 'De betaling voor de moord op Thomas Hay.' zei de politieagent. Ik voelde me lijkbleek worden. Mam keek me met een emotieloos gezicht aan. 'Hoe kon je?!' schreeuwde ik. 'Je hebt iemand betaalt om papa te vermoorden?!' Mam werd meegenomen de ziekenhuiskamer uit, en zodra iedereen weg was begon ik hard te huilen. Het was niet eens meer huilen, ik krijste. Ik voelde een hand op mijn rug, en enkele seconden later voelde ik iemand me omhelzen. Ik had niemand meer. Mam ging de gevangenis in, pap was dood, min of meer vermoordt door mam. De enige die me nu nog kon steunen was Sam. Ik huilde nog even uit, maar na een tijdje waren mijn tranen op. Ik had extreem veel hoofdpijn en had ook weer een spuit met pijnstillers gekregen, al had ik dat niet eens gevoeld. 'Gaat het een beetje?' vroeg Sam. Ik haalde mijn schouders op, en keek op naar hem. 'Mijn moeder heeft mijn vader vermoordt. Ik was net verdrietig en boos, maar als ik terugdenk aan mijn moeders emotieloze gezicht, gun ik het haar mijn gevoelens niet.' mompelde ik. Ik zuchtte. 'Ik wil weg hier.' zei ik. Ik draaide me voorzichtig om en drukte op het knopje. Na een korte tijd kwam de zuster binnen lopen. 'Ik wil graag weg hier.' mompelde ik. 'Ze kan mee naar mijn huis.' zei Sam. 'Hoe oud ben je?' vroeg de zuster aan Sam. 'Ik ben zeventien.' zei Sam. 'Er moet eigenlijk een volwassen persoon haar op komen halen, maar ik zal voor jullie de ontslagformulieren halen.' zei de zuster. Sam bedankte haar. Hij liep door de kamer heen naar mijn tas en bracht hem naar me toe. 'Heb je ergens hulp bij nodig?' vroeg Sam. Ik keek even door de tas heen, maar schudde toen mijn hoofd. Sam legde zijn arm onder mijn rug, en een arm in mij knieholtes, en zette me toen in de rolstoel. De zuster kwam na enkele minuten alweer binnen. Ze gaf Sam de papieren en een pen, en hij ondertekende het formulier. 'Jullie kunnen gaan.' zei de zuster. 'Bedankt.' zei Sam. 'Graag gedaan, heel veel succes allebei.' zei de zuster. 'Dank je.' mompelde ik. Sam pakte de tas van het bed en duwde de rolstoel de kamer uit. We liepen de afdeling af en gingen met de lift naar beneden, maar net toen we buiten waren hoorde ik Sam ineens iets mompelen. 'Wat is er?' vroeg ik met een trillende stem. 'Ik ben met mijn brommer.' zei Sam. 'Ik kan mezelf wel duwen, dan kun jij meelopen met je brommer in je hand.' zei ik. 'Vind je dat niet erg?' vroeg Sam. 'Dat is niks vergeleken met al het andere.' zuchtte ik. Sam rolde de rolstoel de brommer- en fietsenstalling in, en pakte zijn brommer. Ik draaide mijn rolstoel en ging samen met hem uit de ruimte.
We kwamen na zo'n uur aan bij Sams huis. Mijn armen waren zuur geworden door het duwen van mijn rolstoel, maar ik gaf er niks om. Sam zette zijn brommer voor het raam in de voortuin, en deed de sleutel in de deur. Hij draaide de deur open en rolde me naar binnen. 'Mijn ouders zijn niet thuis, die zijn op hun werk. Julian is ook niet thuis, die is op school.' zei Sam. Ik knikte. Ik rolde mezelf de woonkamer in, en keek naar Sam. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Wil je me optillen? Ik wil weten of ik kan staan.' mompelde ik. 'Is het wel verstandig om dat nu al te proberen?' vroeg Sam. Ik haalde mijn schouders op. Sam grinnikte. Hij tilde me op, en liet me heel voorzichtig op de grond zakken. Ik kon blijven staan. 'Laat me eens los.' zei ik. Sam liet me heel voorzichtig los. Ik wilde een stap zetten, maar zodra ik mijn been optilde voelde mijn andere been als pudding. Sam hield me tegen en zette me op de bank neer. 'Bedankt.' mompelde ik. 'Geen probleem hoor. Zullen we een film kijken?' vroeg Sam. Ik knikte, en Sam noemde een paar films op. Ik zei dat Sam mocht kiezen, en zodra de film aan ging en Sam naast me lag, voelde ik mijn ogen dichtvallen.