Writer Who Can't Fall (Fall Series)

PROLOGUE

Hi everyone :)

Gramatical errors, typos, misspelled or any mistakes are all mine. Enjoy reading ;)

Graciás ♡

-------------♡-------------

Isa akong 3rd year college student na mailap sa mga tao kahit pa noong nasa high school ako.

I don't have alot of friends because of being a not sociable person. But I really treasured those friends of mine even though they are crazy. Sometimes or most of the time they are annoying, noisy, even the attitude are also a problem. Dispite of all of this negative side, there's alot of positive side of all of them. They're carying, always at your side what ever happened, supportive, and never fail to make you smile nor laugh.

They say, "Friendship is the sweetest relationship." And that is really true dahil napakahalaga ng mga kaibigan.

Isa sila sa bubuo ng pagkatao mo.
Tutulong sayo sa mga panahong kailangan at hindi inaasahan. Magbibigay ng payo sayo sa pag-ibig o hindi. And thankful ako na meron ako ng mga kaibigang totoo at hindi plastik.

Karamihan kase ngayon, nakikipag-kaibigan para maggamitan. Their using someone to go up, to be fame. And I dont like that kind of friendship. I am more tha okay to my group of friends.

But they don't know alot about me lalo na ang pagiging isang writer ko.

Yes, I am a writer.

Haysss.. Being a writer is not easy. Your readers have a lot of expectations from you as a writer. One wrong move, and they judge you for being a writer.

Mga tao nga naman kase ngayon, ang hilig mang husga, magaling mang mata, at ichichismis ka pa.! Kaya di umuunlad ang bansang Pilipinas ehh dahil sa mga toxic na tao. Kapag umangat ka, pipilitin ka nilang hilahin pababa hanggang makita kang bumagsak. Hindi sila magiging masaya sa pag-angat mo kundi mas magiging masaya sila sa pagbagsak mo. A filipino toxic mind set. Tsk.

Hayyss.. ilang oras na ba akong nakaupo at nakaharap sa laptop ko dito sa tea shop nalagi kong tambayan. Higit tatlong oras na din pala. Kailangan ko nang umuwi dahil pag ginabi na naman ako ay paniguradong marami na namang sermon si mama sakin at susulsulan pa ng mga kapatid ko.

Inayos ko na ang mga gamit ko at inilagay sa loob ng bagpack ko. Ini-off ko na din ang laptop ko after ko mag-update sa story na ginagawa ko. Tumayo na ako at nagpaalam kay ate Mae, ang staff ng cafe na nakatoka sa cashier ngayon

"Sige ho ate Mae, kuya Danny, babalik na lang po ulit ako bukas pag katapos ng klase ko. Salamat." Paalam ko sa staff na lagi ko kakwentuhan every walang costumer kundi ako lang.

"Sige ingats ka. Mag-jowa ka na kase para may sumusundo sayo dito kapag uuwi ka na, Kade. " Kinindatan ako ni ate Mae habang nakangisi at nagtataas baba ang kilay.

"Oo nga,Kade. Para naman hindi ka na mag-isa jan sa lagi mong pwesto." ginatungan pa ni kuya Danny ang sinabi ni ate Mae.

"Kung titignan ka nga sa entrance ng café parang may kinakatagpo ka ehh, hindi ba Danny?? Pinagtitinginan pa siya ng ibang customer." Dagdag pa ni ate Mae na napapailing at nagpipigil ng tawa.

Napalaki ang mata ko sa sinabi nila. Nagkakaagaw ba talaga ng atensyon ang paborito kobg spot dito sa café?

"Halla! Baka guni-guni niyo lang yun. Hayaan nyo pag meron na, ipapakilala ko agad sa inyo!!" Dinugtungan ko pa ng tawa ang sagot ko at kumaway sa kanilang dalawa bago lumabas ng café.

May sasabihin pa sana ang dalawa pero sinara ko na ag pintuaan ng café kaya di ko na narinig ang sinasabi nila.

Napailing na lang ako at naglakad hanggang sakayan ng bus. Maari ka rin namang mag tricycle pero mas makakamura ka kapag sa bus sasakay pauwi.