Genuinely Aesthetic

Chapter 7

"Hi Khander!"
Bati ni Venice

Nakatingin lang ako sa kanya na para bang pinagmamasdan sya sa tagal kong hindi sya nakita

"Leif are you okay?"
Tanong ni Khander

"Ugh, Uhm. Medyo masakit ulo ko eh"
Tanging sagot ko habang napahawak pa sa ulo ko

Sumasakit na ang ulo ko dahil ganito talaga ako kapag nagpapagunting nang mahabang buhok at nag eexpect na talaga ako na lalagnatin ako

"Dun tayo sa loob magpahinga ka muna"
Sabi ni Khander

"Oo nga"
Sang ayon naman ni Maxine

"Sa Garden lang kami ha. Maiwan na namin kayo"
Sabi ni Venice nang makaupo kami sa sofa sa sala ng bahay nila Khander at tinanguan naman sya ni Khander

"Kamusta pakiramdam mo?"
Alalang alala na tanong niya

"Masakit lang talaga ulo ko pero kaya ko pa naman"

"Kailan ka nagpagupit?"
Tanong niya

"Kanina"

"Kaya naman pala eh. Kita mo man na nilalagnat ka kapag nagpapagupit ka"
Naalala niya pa yon? Tsk

Tumungo lang ako habang nakahawak parin sa ulo ko

"Halika sa taas magpahinga ka muna"

"S-saan?"

"Sa kwarto ko"

"Bakit?"
Tanong ko pa

"Kase nga masama pakiramdam mo kaya halika na"

Inalalayan niya ko papuntang kwarto niya at inihiga ako sa kama niya

Antagal ko nang hindi nakahiga ulit dito.

"Hayaan mo di kita iiwan dito"

"Pano yung mga bisita mo sa baba"

"Sila Maxine na bahala dun, sige na matulog ka muna, gigisingin nalang kita maya maya kapag nakakuha na ko ng pagkain mo para makainom ka na ng gamot"

Nginitian ko lang sya at natulog na dahil masakit na talaga yung ulo ko

"Yes! I want you! You don't know how much I want you!"
Sigaw ko ng malakas sa pagmumukha niya

Nagulat sya at parang hindi alam ang sasabihin

"L-leif k-kasi uhm, dapat kasi hindi kana umasa"

"Hindi ako aasa kung hindi moko pinaasa! Bakit? Alam ko bang kaibigan lang pala ang turing mo? Sorry ha? Nilagyan ko kase nang malisya lahat ng pag aaruga't pagmamahal mo na pangkaibigan lang pala!"
Naiyak nako nung binitawan ko ang mga salitang gustong gusto ko nang sabihin sa kanya dati pa

"K-khander"
Sambit ko nang bigla niya kong niyakap

"Sorry, I'm sorry kung nasaktan kita pero Leif, aalis nako at hindi ko alam kung ilang taon pako makakabalik"

Mahigpit ang yakap niya sakin kaya hindi ko talaga mapigilan ang iyak ko

Iyak lang ako ng iyak dahil wala na akong masabi

"Leif ayaw kitang iwan pero kailangan talaga"

"Wag mokong iwan please"

"I'm sorry Leif"
Tanging sambit niya at naramdaman ko na lumuwag ang pagkakayakap niya sakin at unti unti na syang lumayo

"Wag!"
Sigaw ko pa ngunit hindi na niya ako nilingon

"Wag mo kong iwan! Wag!"