ℍ𝕠𝕝𝕕 𝕞𝕖 𝕥𝕚𝕘𝕙𝕥

~Κεφάλαιο 7~

Μια ανδρική φωνή με ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Yugyeum να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να με κοιτάζει γλυκά. Αμέσως τραβηχτηκα και τον ρώτησα:

Wendy:Τι κάνεις εκεί πας καλά?

Yugyeum:Συγγνώμη απλώς ήθελα να σε ξυπνήσω με γλυκό τρόπο μετά από όλα αυτά που έγιναν χθες

~Flashback~
Πέταξα το κινητό στο κρεβάτι και έπειτα κοίταξα το κομοδίνο μου. Πάνω του υπήρχε ένα πολύ όμορφο vintage πορτατίφ. Το πήρα στα χέρια μου και το πέταξα στον τοίχο. Άρχισα να γριλιζω από θυμό και να τραβάω τα μαλλιά μου και όλα αυτά για κανέναν απολύτως λόγο. Δεν έφταιγε ο Taehyung που ήμουν έτσι. Μπορεί να ήμουν θυμωμένη μαζι του αλλά δεν θα εφτανα σε αυτό το σημείο. Βασικά τα έκανα όλα χάλια εξαιτίας της μητέρας μου και του ηλίθιου γκομενου της διότι μου κατέστρεψαν την ζωη. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπηκαν μέσα η μητέρα μου ο Yugyeum και δύο του παιδιά

Taeyeon:Τι χάλια είναι αυτά μπορείς να μου πεις?

Wendy:Εσύ φταις μαμά

Taeyeon:Αα ναι για πες μου σε τι φταίω?

Με ρώτησε με ειρωνικό τόνο στην φωνή της και ακούμπησε τα χέρια της στα πλευρά της

Wendy:Στο οτι με ανάγκασες να μετακομίσω στην Seoul μαζί σας, σου λέει κάτι?

Της απάντησα εξίσου ειρωνικά

Yugyeum:Κόρη μου χαλάρωσε

Γύρισα το κεφάλι μου σιγά-σιγά και τον κοίταξα δολοφονικά

Wendy:Μην με ξαναπεις έτσι δεν είμαι κόρη σου, το καταλαβαίνεις?

Taeyeon:Είσαι

Φώναξε η μητέρα μου όσο πιο πολυ μπορούσε. Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος της και την κοιτάω απορημένη

Wendy:Τι ειπες?

Την ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα

Taeyeon:Είσαι κόρη του. Όταν γνώρισα τον πατέρα σου ήμουν ήδη έγκυος σε εσενα από τον Yugyeum

Κατέβασε το κεφάλι της και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο της. Καυτά δάκρια έκαναν την εμφάνιση τους και κυλούσαν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου. Τους κοίταξα όλους άγρια και τους προσταξα να φύγουν. Χωρίς καμία αντιριση έφυγαν από το δωμάτιο και με άφησαν μονη. Όπως κανουν ολοι
~End of flashback~

Wendy:Φύγε

Του ειπα κατευθείαν. Εκείνος αναστέναξε και έφυγε από το δωμάτιο.  Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο. Αφου έκανα τα απαραίτητα έβαλα την φόρμα μου διότι θα συναντηθώ με τον κύριο Jimin. Πηρα την τσάντα μου και με γοργά βήματα έφυγα από το σπίτι. Στον δρόμο για το σχολείο σκεφτόμουν μόνο ενα πράγμα. Όλα αυτα που έγιναν χθες. Ακομα δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Yugyeum είναι ο πατέρας μου και πως όλα αυτα τα χρόνια η μητέρα μου και ο δήθεν πατερας μου με κορόιδευαν. Πως μπόρεσαν να κανουν κατι τέτοιο? Χωρίς να το συνειδητοποιήσω έφτασα στο σχολείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μεσα στο προαύλιο. Κοίταξα τριγύρω δεν ηταν κάνεις εκει μιας και πήγα πιο νωρίς. Έτρεξα κατευθείαν στο πίσω μέρος του σχολείου δηλαδή στα γήπεδα για να συναντήσω τον κύριο Jimin. Έπαιζε μπάσκετ αλλά μόλις με άκουσε σταμάτησε και γυρισε προς το μέρος μου. Άφησε την μπάλα να γλιστρήσει απο τα χέρια του και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Μου έπιασε τα χέρια και μου χάιδεψε τις πληγές

Jimin:Τι έπαθαν τα χέρια σου?

Wendy:Δεν θέλω να το συζητήσω

Jimin:Θέλεις να φύγουμε από το σχολείο ώστε να μιλήσουμε?