The lost princess (ON HOLD)

2

De woorden van Isabelle blijven enige tijd bij me hangen. Al die jaren ben ik zo dicht bij mijn volk geweest, maar ik heb het nooit geweten. Mijn ouders liepen boven me voorbij zonder dat ze het besef hadden dat hun welgeliefde dochter onder hun voeten zat. Ze gingen op zoek in het bos, maar keken niet op de plekken die ze het beste kende. De cellen van de kelder.

Ik weet niet wanneer ik precies op het plan ben gekomen. Ik denk enkele seconden geleden, maar mijn besluit staat vast. Heel voorzichtig schraap ik mijn keel en probeer de vage contouren van Isabelle te onderscheiden. Ik zie dat ze niet zoveel verplaatst is en begin mijn plan met haar te delen. 'Ik weet niet of dat wel een goed idee is.' Zegt ze zachtjes tegen me. 'Je vriendinnen zijn ook nooit teruggekomen. Het is hier zo beveiligd.' Ik slaak een diepe zucht en schud mijn hoofd. 'Je twijfelt aan mijn kunnen?' 'Nee, dat is het niet. Je zit hier al zo lang. Alles is veranderd en ik weet niet of je daar wel zo blij mee bent' Ik rol met mijn ogen, wetend dat zij dat niet kan zien en sta dan recht. 'Toch doe ik het. Met of zonder jouw hulp.'

Dat is een karaktereigenschap die ik heb geërfd van mijn moeder. Ik herinner me nog vage gebeurtenissen van ruzies tussen haar en mijn vader. Telkens kreeg zij gelijk wanneer mijn vader en moeder weer eens ruzie hadden. Waarschijnlijk omdat zij altijd gelijk had en ze zo goed uit haar woorden kon komen. Haar uitgebreide woordenschat van het vele lezen, speelde hoogstwaarschijnlijk ook een belangrijke rol. Ik wandel naar de celdeur toe en begin heel hard te schreeuwen. De hysterie druipt er vanaf en tot overmaat van ramp sla ik hard op de celdeur. Het lawaai golft door de kelder en nestelt zich in alle hoeken.

'Ik krijg hoofdpijn hier van.' Isabelle schreeuwt heel hard om boven mijn stem uit te komen, maar ik gok dat ik de enigste ben die haar kan horen. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt te duren, gaat een deur open en stappen twee bewakers de kelder in. 'Wat scheelt hier?' De eerste bewaker is volslank gebouwd en zijn zwaard steekt onhandig in de schede. De tweede bewakeer is volslank gebouwd en zijn zwaard steekt onhandig in de schede. wakers de kelder in.r kijkt nors voor zich uit en zucht diep als hij ziet dat ik het ben. 'Hoe vaak moeten we je erop wijzen dat je niet zo hard moet schreeuwen om hulp? We zijn altijd in de buurt.' Klaagt hij. 'Dat meisje dat jullie niet hebben binnengebracht is aan het stuiptrekken. Ik denk dat ze ernstig ziek is.' Ik maak mijn stem zo bang mogelijk en piep af en toe van de angst. Om het net dat tikkeltje geloofwaardiger te maken, snik ik zachtjes en smeek ik hen om de deur open te maken omdat ik toch zo graag leef. 'We zullen eens kijken.' Zegt de eerste bewaker en hij haalt een sleutel uit zijn zak. Ik kijk verlangend naar de sleutel en beeld me de vrijheid al in. Zo dichtbij... De tweede bewaker neemt de sleutel over van zijn vriend en steekt deze in het slot. Het geluid van het open slot, klinkt nog hemelser als de eerste keer en ik kijk hoe de deur open wordt gegooid.

Isabelle ligt op de grond en doet t nog hemelser als de eerste keer en ik kijk hoe de deur open wordt gegooid. at ik toch zo graot mijn verbazing mee aan het plan. 'Wat heeft ze!' ik sla hysterisch mijn handen beschermend voor mijn gezicht wanneer Isabelle speeksel ophoest. De bewakers kijken elkaar enkele seconden weifelend aan en besluiten dan dat één van hen een dokter moet gaan halen. 'Onze meesteres heeft gezegd dat we steeds met twee moeten zijn.' Protesteert de volslanke. 'Denk je echt dat één meisje mij onderuit kan halen? Daar is toch meer voor nodig.' Hij spant zijn 'spieren' aan en glimlacht trots. 'Wauw zie ik daar een muggenbeet.' Zeg ik lachend. Hij werpt me een boze blik toe en de andere bewaker verdwijnt. Ik denk niet al te lang na want straks staat die bewaker er weer. Ik trap hem recht in zijn maag. Onmiddellijk begint hij te hoesten en klaagt hij van de pijn. Isabelle springt vliegensvlug recht, duwt me de cel uit en sluit deze weer. De bewaker jammert van de pijn. Misschien heb ik hem toch iets te hard geslagen.

'Kom mee.' Ze neemt mijn hand vast en sleurt me door het gangenstelsel dat zich onder het kasteel bevindt. Achter een muurtje houden we halt om op adem te komen. Isabelle heeft overduidelijk een betere conditie dan mij, maar dat ligt er dan ook aan dat ik al jaren opgesloten zit. 'Weet je een uitgang?' vraagt Isabelle aan me. Ze kijkt de hele tijd rond haar en spits haaren s. Ze kijkt de hele tijd oren om te horen of er al iemand aankomt. Ik denk diep na en probeer me de kaarten weer voor de geest te halen die altijd op mijn vaders bureau lagen. Was er daar een bij van de kelders?

'Kom op.' Isabelle haar geduld is op en ze trekt me achter het muurtje vandaan. We blijven rennen en ik begin heel hard te lachen als ik een raam zie. 'Daar passen we door!' Isabelle lacht naar me en begint aan het raam te trekken. Aan het lawaai te horen, komen we dan net boven het riooldeksel boven op de binnenplaats van het kasteel uit. Dat wordt lopen. Plots hoor ik een luide smak en vliegt het raam open. Ik geef Isabelle een zetje en ze wurmt zich door het raam heen. Ze steekt haar hand uit en ik neem deze dankbaar aan. In al die jaren heb ik nooit een vriendin gehad en ik zucht opgelucht als ik boven kom.

Ik beland op mijn knieën en meteen branden mijn ogen. Het felle licht van de zon dringt mijn netvlies binnen en ik knijp mijn ogen dicht. Isabelle die het zonlicht nog gewent is, haakt haar vast in mijn arm en fluistert woorden tegen me. 'We gaan gewoon wandelen. Speel eventjes voor blinde. Enkele meters van het kasteel af is een bos, daar kunnen we rusten.' Ik knik en sluit mijn ogen. Rond me hoor ik de stemmen van mensen. Ik begin zachtjes te snikken, maar ik hou dapper vol. 'Je bent vrij.' zegt Isabelle heel kalm. 'Ja, dat ben ik. Vrij.'

Hallo!

Sorry dat ik zolang niet heb geschreven, maar nu het zomervakantie is heb ik weer tijd. Dit verhaal zal zeker verder gaan. Woensdag kunnen jullie weer een post van me verwachten.

Groetjes I.S