The lost princess (ON HOLD)

6

Het kasteel dat op naam staat van Isabelle haar familie is reusachtig. Het landgoed bestaande uit drie grote vijvers en twee bossen behoort alleen tot Isabelle toe.

'Wauw,' zeg ik dromerig terwijl we langs een van de vijvers rijden. Isabelle begint te giechelen en kijkt ook uit het raam.

'Het is schitterend!' zeg ik tegen haar. Nonchalant haalt Isabelle haar shouders op. 'Het is een beeld dat ik dagelijks zie.'

Ik kijk naar haar en besef dat ze niet weet hoe bijzonder dit beeld is. Hoe bijzonder alles om haar heen is. Alles is uniek in deze wereld en als je er niet snel van gaat genieten, glipt de wereld door je vingers.

'Het is bijzonder,' zeg ik verdedigend. Isabelle kijkt me vreemd aan. 'Elizabeth, het is maar een vijver met vissen.' Ik schud mijn hoofd. 'Het is een proces van miljoenen jaren dat ervoor heeft gezorgd dat hier een vijver ligt en dat is bijzonder.'

------
Wanneer we arriveren staat het personeel van Isabelle ons al op te wachten. Ze kondigt me aan als een oude hartsvriendin. De bediendes ontvangen me hartelijk waardoor ik het even moeilijk krijg. Genegenheid en liefde, ik heb het jarenlang moeten missen.

Ze wijzen me een ruime kamer toe. In het midden van de kamer staat een groot eikenhouten hemelsbed. Het laken dat erop ligt, voelt zo zacht als satijn en de kussens bestaan uit eendendons.

Rechts zit er een reusachtige deur en wanneer ik deze open doe, omarmt een geur van lavendel me. Ik sta midden in de badkamer.

Op een rek staan allemaal kleurrijke flesjes waarop een sticker is geplakt om te weten welk flesje welke geur bevat.

Voorzichtig wandel ik naar de flesjes toe en draai ze een voor een open. Als ik aan de flesjes ruik, sluit ik genietend mijn ogen. De aroma's zijn heerlijk.

Ik laat bijna mijn flesje vallen als ik achter me gelach hoor. Verschrikt draai ik me om en in de deuropening staat Isabelle. In haar handen heeft ze enkele jurken vast.

Ik voel hoe ik langzaam rood word en ik kijk naar de jurk die ik nog steeds aan heb. Het is niets meer dan een oude, versleten keukenvod waarvan ik me dringend moet ontdoen.

'Zijn die voor mij?' vraag ik aan Isabelle. Ze knikt bevestigend en wandelt naar mijn bed toe. Ik volg haar de kamer uit. Ze heeft de jurken op het bed gelegd zodat ik ze kan bewonderen.

Het zijn er vijf. Vijf prachtige jurken bezaait met mooie patronen.

De eerste die mijn aandacht trekt is lichtblauw van kleur. Op de stof zitten duizenden glitters die zo hard fonkelen als de sterren aan de hemel.
De tweede jurk is geel. De kleur is zo fel, je zou kunnen zeggen dat de jurk zo geel is als de zon die elke dag aan de hemel staat.

Ik slaak een kreet van plezier en raak de jurk aan. 'Ik weet het,' zegt Isabelle,' die jurk is prachtig.'

De derde jurk is rood. Deze kleur valt het beste te vergelijken met knalrode lippenstift die alleen de edele kunnen betalen. De lippenstift die mijn moeder had... Langzaam rolt er een verdwaalde traan over mijn wang en ruw veeg ik deze weg. Toon geen zwakte.

De vierde jurk is hemelswit. Ik zou bijna zeggen dat het een trouwjurk is. Niet dat ik veel bruiloften heb meegemaakt, maar de enkele waar ik aanwezig was, leert me dat deze daarvoor geschikt zou zijn.

De laatste jurk is weer een blauwe, maar deze is donkerder dan de eerste en heeft niet de glinsterende sterren. In plaats daarvan is de jurk in het bezit van mooi patronen die lijken op bloemen die ik eerder in mijn leven heb gezien, maar ik ben de naam vergeten.

'Welke doe je aan?' vraagt Isabelle ongeduldig. Door mijn fascinatie op de jurken ben ik helemaal vergeten dat ze nog achter me staat.

'De blauwe. Die met de sterren,' zeg ik en ik draai me naar haar om. 'Prachtige keuze, uwe hoogheid.'

------

Ik voel me comfortabel in mijn nieuwe jurk. Vrolijk zwier ik er mee rond terwijl ik naast Isabelle haar zijde het kasteel rondwandel. Ik weet niet waar we naartoe wandelen, maar volgens Isabelle is het belangrijk.

We stoppen voor een reusachtige deur. Dat is ook niet zo moeilijk want alles in dit kasteel is reusachtig. Ik vraag me af hoe belangrijk de familie van Isabelle is want ze hebben veel macht. Dat zie je gewoon aan alles.

Als de deur openzwaait, omhelst de geur van oude boeken me. Ik stap verrast de bibliotheek binnen. De wanden zijn bezaait met duizenden boeken. Ieder boek is anders, het een is dik en het andere dun. Wat een prachtige verzameling.

Isabelle loopt naar de linkerkant en haalt daar een boek uit. Ze legt het op de tafel dat voor het raam staat zodat je af en toe naar buiten kan kijken.

Ze wenkt me met haar vingers en ik wandel naar haar toe. 'Wat is dat voor boek?' vraag ik aan haar. Ze beantwoordt mijn vraag niet maar leest hardop een regel voor: 'Op 20 januari 1856 ondertekende de koninklijke familie van Frankrijk het verdrag dat bevestigd dat ze ermee akkoord gaan dat hun oudste zoon de prinses van Sofiaan huwt.'

Als ze gedaan heeft kijkt ze me lachend aan. 'Wat is er? Ik snap het niet?' zeg ik tegen haar.

'Elizabeth! De prinses van Sofiaan ben jij! Je gaat de prins van Frankrijk huwen. Dat is zo opgetekend bij je geboorte. Zijn macht zal onze wrede koningin van haar troon blazen.'

Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik wist niets van dat verdrag,' zeg ik fluisterend. 'Ach, het is allemaal mooi meegenomen. Alleen de adelijke families zijn in het bezit van dit boek, dus er zullen nog vier of vijf exemplaren zijn. Wanneer vertrek je naar je toekomstige?' zegt Isabelle lachend.

'Nee,' zeg ik,' je begrijpt het niet. Ik wil trouwen uit liefde.'

----------------------------------------------
Woord van LittleStars1

Dag!
Ja ik ben er weer :) examens zijn voor mij gedaan dus het is vakantie! Dat houdt dus in dat ik volop ga schrijven ;D. Het verhaal start wat moeilijk, maar dat is echt nodig om het verhaal op te bouwen. Rome is ook niet op een dag gebouwd ;D

In dit hoofdstuk gebeurt dus niet zoveel, maar ik hoop dat jullie er toch tevreden mee zijn.

De foto van het kasteel is dus het kasteel van Isabelle ;D

Greetz I.S.